بهائیت در ایران : وی در سال ۱۳۳۸ شمسی مطالعات خویش در باره مسلک بهائیت را شدت بخشید تا اینکه کاملا به سستی و بی ‏بنیادی این مسلک واقف شد. در عین حال مدتی شرم حضور و دیگر عوامل، مانع از ابراز عقیده‏ وی بود، تا اینکه در سال ۱۳۵۴ شمسی موفق شد رسماً از فرقه بهائیت فاصله بگیرد و به رغم فشارها و تهدیدهای فرقه، صراحتاً نزد علمای بزرگ نظیر مرحوم شهاب ‏الدین نجفی مرعشی، سید محمد رضا گلپایگانی، شیخ مرتضی حائری یزدی، ملا معصوم علی همدانی، شیخ بهاءالدین محلاتی سید عبدالحسین دستغیب، سید عبدالله شیرازی، سید محمد علی قاضی طباط بائی از این مسلک پوشالی بیزاری جوید.