بیانیه‌ی بیت‌العدل که در ظاهر، پاسخ به سؤال شهروند بهائی کانادایی است، در توصیه‌ای که بیشتر توجهش به پیروان ایرانی‌ بهائیت معطوف بوده؛ آمده است: «با افزایش سرسام‌آور تعداد سایت‌ها و صفحات رسانه‌های اجتماعی، قضاوت درباره‌ی صحّت و اعتبار مندرجاتِ هر یک راجع به دیانت بهائی مسئله‌ای پیچیده و چالشی جدّی برای احبّا و جویندگان حقیقت است که چگونه سایت‌های اصیل و یا دوستانه را از رسانه‌های متعصّبین و مغرضین تمیز دهند».[1] در پایان نهاد رهبری بهائیت ملاک‌هایی را برای تشخیص سایت‌هایی که توسط بهائیت اداره می‌شود را به پیروان خود معرفی نموده و آنان را از مراجعه به سایت‌هایی که توسط غیربهائیان اداره می‌شود، بر حذر می‌دارد.
اما به راستی چگونه تشکیلاتی که افتخار خود را در ابداع آموزه‌ی تحری حقیقت می‌داند [2]، پیروان خود را از مطالعه‌ی کلام غیر بهائی و انتخابی آزاد بازمی‌دارد؟! و به عبارتی دیگر، چرا تشکیلات بهائیت از مطالعه‌ی آثار ردّیه توسط پیروانش هراس دارد؟! آیا جستجوی آزادانه‌ی حقیقت، به معنای مطالعه‌ی انحصاری آثار فرقه‌ی بهائیت است؟! پی‌نوشت:
[1]. دارالإنشاء بیت العدل، پیام مورخ: 18 فوریه، 2018.
[2]. ر.ک: اشراق خاوری، پیام ملکوت، بی‌جا: موسسه‌ی ملی مطبوعات امری، بی‌تا، ص 17.