میرزا حسینعلی نوری در کتاب ادعیه حضرت محبوب، جلد 1، صفحه 338 سطر 10 می نویسد:«این نمله فانیه را بسرادق عرفانت راه نمودی و در ظلّ خباء مجدت مأوی دادی».

ملاحظه می کنید که میرزا حسینعلی نوری مازندرانی پیامبر خود خوانده بهائیان که خود را ملقب به بهاءالله نامید، در این عبارت خود را مورچه فانی و از بین رفته قلمداد می کند. یعنی چیزی که اصلا به چشم نمی آید و شئی حقیر محسوب می شود.

شاید تصور شود که این مدعی خدائی قصد داشته با این بیان خضوع خود را برخ بکشد اما دقیقا این اغدعا در مقابل حاکمان وقت گفته شده از ترس سرکوب و یا بهتر بگوئیم خوش خدمتی در مقابل عدم سرکوب و یا بهتر بگوئیم این سخنان فقط از مدعیان چاپلوس بر می آید . آیا شما سراغ دارید پیامبری از ادیان الهی را که اینگونه در برابر حاکم جور سخن بگوید ؟ این چنین است استقامت رهبر فرقه ضاله بهائیت.

کتاب ادعیه حضرت محبوب، صفحه 338 سطر 10 و339 سطر 1و2