در این رابطه میباید به مکتوبات عبدالحسین آیتی رجوع کرد . عبدالحسین آیتی تفتی یزدی از مبلغ بهائی بود که عبدالبهاء بواسطه تبلیغ مداوم و مسافرت های پی در پی به او لقب آواره داده است، زیرا وی برای تبلیغ آئین من درآوردی بهویت همیشه از این شهر به شهر دیگر در رفت و آمد بود. آواره در زمان حیات رهبر دوم فرقه ضاله بهائیت یعنی عبدالبهاء و به دستور و زیر نظر مستقیم وی کتابی را در مورد تاریخ بابی و بهائی به رشته تحریر در آورده که مورد عنایت ویژه عبدالبهاء نیز قرار گرفت.

آواره بعد از 20 سال بهائی بودن، وقتی از این فرقه جدا شد، نامش را به آیتی تغییر داده تا آیت و نشانه ای برای دیگر بهائیان جاهل و گمراه باشد، وی کتابی در رد این فرقه دست ساز نوشته به نام کشف الحیل و در آن به پرده برداری و افشای دورن تشکیلات این فرقه پرداخته و در 3 جلد این کتاب را تحریر نموده که مورد توجه تعدادی از افراد این فرقه قرار گرفته و باعث تنبه، بیداری و بیزاری آنان از این فرقه دست ساخته روس و انگلیس شده است.

عبدالحسین آیتی در کتاب الکواکب الدریه فی مآثرالبهائیه جلد 1 صفحه 343 سطر 22 در مورد تحصیلات میرزا حسینعلی نوری پیامبر خود خوانده بهائیان و سواد خواندن و نوشتن وی می نویسد: «آن حضرت (حسینعلی) جواب کتبی به خط خویش به او عنایت فرموده پس از چند روز آن تقریر و تحریر به دست شیخ عبدالرحمن رسید و چندان شیفته آن خط و عنوان شد که صریحاً نزد تلامذه اظهار داشت که تمام عرفای اولین و آخرین به پایه و دانش این درویش محمد ایرانی نمی رسند».

قابل توجه است که بعد از تبعید پیروان علی محمد باب به بغداد، میرزا حسینعلی مازندرانی تابع برادرش میرزا یحیی صبح ازل بعنوان جاشین باب بود تا جائی که بر اثر دسیسه و مخالفت میرزا حسینعلی با برادرش، وی از بغداد فرار نموده و در کوههای سلیمانیه عراق روز گار می گذرانید و در همانجا بود که وی خود را به دروغ بنام درویش محمد ایرانی مشهور ساخت.

کاربران گرامی مستحضرند که پدر میرزا حسینعلی نوری یعنی میرزا بزرگ نوری در دربار فتحعلی شاه قاجار سمت منشی گری داشت و به گواهی تاریخ فرقه ضاله، وی از خط خوبی نیز برخوردار بود و حسینعلی همانند دیگر برادران و خواهرانش در مکتب خانه سواد خواندن و نوشتن را آموخته و از پدر نیز خط خوب را به ارث برده بود که به اعتراف عبدالحسین آواره و دیگر بهائیان، میرزا حسینعلی نوری مازندرانی سواد خواندن و نوشتن را داشت چرا که وی از تحصیلات خوبی نیز برخوردار بود.

کتاب الکواکب الدریه، جلد 1، صفحه 343 سطر 22