1- عبدالحسین آیتی تفتی  عبدالحسین آیتی

او ادیبی فاضل در کسوت روحانیت بود که در سال 1319ه.ق. در میان‎سالی به بهاییت گروید و عباس افندی به او لقب آواره داد. کتاب «کواکب الدریه» که از مشهورترین کتب تاریخی بهاییان است، نوشته‌ی اوست. او پس از مسلمان شدن، کتاب یاد شده را فاقد اعتبار علمی دانست و نگارش آن را تحت فشار فرقه بهایی و مغرضانه دانست. آیتی پس از بازگشت به اسلام کتاب «کشف ‏الحیل» را برضد بهاییت نوشت و در سال 1307 شمسی منتشر کرد. او لقب آواره را نیز از اسم خود حذف نمود و در سال 1332 شمسی درگذشت.

2- حاج میرزا حسن نیکو

وی مقارن توبه‌ی آیتی از حزب بهایی جدا شد و با نوشتن کتاب «فلسفه‌ی نیکو» بی‎ریشه بودن حزب بهایی و فساد و تباهی سران فرقه‌ی ضاله‌ی بهاییت را برملا کرد. «نیکو»، در 4 جلد کتاب فلسفه‌ی نیکو، به طور مفصل تاریخ بابی‏گری و بهاییت و متون این فرقه را مورد نقد منطقی قرار داده است. این 4 جلد، ردیه برضد بهاییت از سال 1306 تا 1325 شمسی چاپ و منتشر شده است.

3- فضل‎الله صبحی  فضل‌ الله مهتدی صبحی

«فضل‎الله مهتدی» مشهور به صبحی در یک خانواده‌ی بهایی به دنیا آمد و به واسطه‌ی خویشاوندی دوری که با بهاء داشت، محرم اسرار این فرقه و حدود 10 سال آخر عمر عباس افندی، کاتب وی شد و در «حیفا» اقامت داشت. او در حیفا پی به نفاق و فساد رهبران این فرقه برد و به واسطه‌ی فساد اخلاقی شدیدی که در «شوقی افندی» مشاهده کرد، نتوانست ریاست او را تحمل کند از این‎ رو به دامن اسلام برگشت و از سال 1307 شمسی مسلمان شد و 34 سال پایان عمرش را صرف افشاگری برضد فساد شوقی افندی و خدمات فرهنگی نمود و او در سال 1312 به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در همین سال کتاب «خاطرات صبحی» و در سال 1335 کتاب «پیام پدر» را برضد بهاییت به رشته‌ی تحریر درآورد. صبحی در این دو کتاب پرده از چهره‌ی مکار سران این حزب استعماری برداشت. او به دنبال نوشتن این کتاب‎ها مورد آزار و اذیت بهاییان قرار گرفت.

4- غلام‌علی گودرزی معروف به ادیب مسعودی

وی شاعری توانا و ادیبی فاضل است که مدتی شاگرد آیت‎الله «بروجردی» بوده است. او پس از 12 سال تبلیغ اسلام در لباس روحانیت به بهاییان پیوست و از 35 سالگی به تبلیغ فرقه‌ی ضاله‌ی بهاییت پرداخت. ولی از سال 1338 در اثر ارتباط با پدر مؤمن و با صفای خویش نسبت به بهاییت دلسرد شد. کشته شدن دو پسر و یک دختر او به دستور ساواک، بازگشت او به اسلام را تسریع نمود. بیت ‎العدل حیفا در سال 1355 طرد روحانی او را اعلام کرد. «مسعودی» پس از مسلمان شدن اشعار شیوا و نغزی در مدح ائمه‌ی معصومین(علیهم‌السلام) و امام زمان(عجل‌الله‌تعالی)  سروده است.

5- میرزا صالح اقتصاد مراغه‎ای

او پس از جدایی از بهاییت، کتاب «ایقاظ» یا بیداری را در افشای خیانت‎های ضد اسلامی و ضد ملی بهاییان نوشت. «میرزا صالح اقتصاد» که مبلغ و منشی بهاییان در مراغه بود، کتاب بیداری در کشف خیانات دینی و وطنی بهاییان را در سال 1307 شمسی در تهران چاپ و منتشر نمود. گفتنی است در گذشته نیز پس از مطرح شدن ادعای نبوت از سوی «علی محمد باب» جمع کثیری از بابیه‌ی مراغه در آن زمان، به اسلام برگشتند.

6- مسیح ‏الله رحمانی  مسیح الله رحمانی

وی مدتی در استان خراسان به تبلیغ بهاییت پرداخت و پس از پی بردن به ماهیت واقعی حزب استعماری بهاییت، مخالفت خود را با نوشتن کتاب «راه راست در بطلان اساس بهاییت و افشای خیانت‎ها و مفاسد سران آن» علنی نمود.

7- خانم قدس ایران

وی در خانواده‏ای بهایی بزرگ شد و پدرش «عبدالکریم خیاط» در عکا خدمتکار بهاء بود و وی از پدر، مادر و همسرش «رحمت‏الله علایی» فاصله گرفت و به اسلام بازگشت و کتاب «بارقه‌ی رحمت» را برضد این فرقه نوشت.

8- امان شفاء

وی نیز پس از جدایی از فرقه‌ی ضاله‌ی بهاییت کتاب «نامه‎ای از سن پالو» را در افشای چهره‌ی واقعی فرقه نوشت. این کتاب را میتوان یک مرجع قابل قبول برای نقد بهائیت و نفی آن دانست .

اما پشت کردن به بهائیت فقط مربوط به این قشر نبود پیروان فرقه ضاله نیز در اولین برخورد آزاد با مسلمانان خود را از بهائیت رها میکردند . پس از انقلاب اسلامی اعلام انزجار و توبه بشدت افزایش یافت . بهائیان ادعا دارند این اعلام انزجارها بدلیل ترس بهائیان از برخورد نظام اسلامی با آنها بوده است . که البته در درصدی محدود از اعلام برائت کننده گان شاید قابل قبول باشد ولی بدون شک نمیتوان آنرا برای عموم بازگشته گان از بهائیت مورد قبول قرار داد . آنچه مسلم است تفکر دروغین بهائیت از زمان تولد تا بروز انقلاب اسلامی با توجه به نگاه رژیم پهلوی خصوصا پهلوی دوم توانست با حمایتهای این رژیم فاسد گسترش نفوذی داشته باشد اما بمحض پیروزی انقلاب اسلامی در سال 57 تمام رویاها ی سران بهائیت وارونه شد و این نفوذ نه تنها از دست رفت بلکه بشکلی غیر قابل باور بهائیان همانند کسانی که از اسارت خارج شده باشند اعلام توبه کرده ، این روند بحدی شدید بود که تشکیلات بهائیت احساس خطر کرده و برای کسانی که هنوز در پیروی از بهائیت بودند دستورالعملهائی در خصوص شرایط خروج از ایران ، باهدف جلوگیری از کاهش شدید پیروان در داخل ایران صادر کرد .