طبق تعریف بهائیان از دین، اگر آموزه‌ای سبب نزاع و جنگ و خون‌ریزی شود اطلاق "دین" بر آن صحیح نیست؛ همچنان که می‌خوانیم: «اگر دین سبب قتال و درّندگی شود، آن دین نیست».(1)
اما این ادعا در حالیست که به تصریح متون بهائی، آیین ساختگی بابیت مروج خشونت و جنگ و خون‌ریزی بوده است؛ همچنان که عبدالبهاء گفته است: «و در یوم ظهور حضرت (باب) منطوق بیان، ضرب اَعناق (زدن گردن‌ها) و حَرق کُتُب و اوراق (سوزاندن کتاب‌ها و نوشته‌جات) و هدم بقاع (نابودی اماکن) و قتل عام، إلّا مَن آمن و صدق (مگر کسانی که به او ایمان بیاورند و تصدیقش کنند) بود».(2)
با این حال، طبق تعریف پیشوایان بهائی، مسلک بابیت دین به شمار نیامده و لذا، بهائیتی که خود را ادامه‌ی بابیت و موعود باب برشمرده نیز از دایره‌ی ادیان خارج خواهد بود.
پی‌نوشت:
1- اشراق خاوری، پیام ملکوت، طهران: بی‌نا، 1326 ش، ص 44.
2- عباس افندی، مکاتیب، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 2، ص 266.
