حالا پیامبرخوانده‌ی بهائی کتاب بیان علی‌محمد شیرازی را اثری بلندمرتبه و بی‌نظیر دانسته و در وصف آن گفته است: «رجوع به آن (: کتاب بیان) نمایید که حرفی از آن کفایت می‌کند همه اهل أرض را».(1)
باب شیرازی در یکی از بندهای کتاب بیان که به نظر میرسد حدوداً در سنّ 29 سالگی نوشته، به معلّمش دستور داده تا وقتی پنج سالش تمام نشده او را كتک نزند!
جناب باب در خصوص معلّم خود شیخ محمدعابد نوشته است: «يا محمّد مُعلّّمی فلا تَضربنِی قبل أن يمضی علی خَمس سنة و لو بِطَرفِ عين فانَّ قلبی رَقيق رَقيق...(2)؛ ای محمد، ای معلّمم. تا قبل از اينكه پنج سال من تمام نشده مرا حتی برای یک لحظه كتک نزن زيرا قلب من نازک نازک است. بعد از آن مرا بزن اما نه بيش از تحملم و هرگاه خواستی بزنی بيش از 5 بار نزن و بر گوشتم نزن مگر اينكه حايلی روی آن قرار دهی. اگر از اين (دستورات) تجاوز كنی همسرت به مدت 19 روز بر تو حرام می‌شود».(2)
نکته قابل تامل اینجاست که علی‌محمد شیرازی این عبارت بی‌نظیر را حدوداً در سنّ 29 سالگی نوشته و به معلّمش دستور داده تا وقتی پنج سالش تمام نشده او را كتک نزند! به عبارتی دیگر علی‌محمد شیرازی، در سن 29 سالگی به معلّمش دستوری می‌دهد كه حدوداً 24 سال قبل قابل اجرا بوده است! اما آيا اندکی عقلانيت در چنین عبارات و یا بهتر بگوییم قلم‌فرسایی‌های جناب باب وجود داشته که پیامبرخوانده‌ی بهائی این‌گونه از آنان تمجید نموده است؟!
پی‌نوشت:
1- فاضل مازندرانی، اسرارالآثار خصوصی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، ج 2، ص 102.
2- علی‌محمد شیرازی، بیان عربی، چاپ بابیان، واحد 6، باب 11، ص 25.
