عید رضوان در بهائیت، مصادف با ایام دعوت علنی مدعی پیغمبری بهائیان می‌باشد.1(بهاءالله موعود کتاب‌های آسمانی، ص 167) بهائیان این ایّام، که از یکم تا دوازدهم اردیبهشت‌ماه باشد، را جشن می‌گیرند. اما اَندر حکایات عجیب این عید میان بهائیان، حرمت اشتغال به "هرکاری" در سه روز از این ایام (یکم، نُهُم و دوازدهم اردیبهشت) است.(1)

اما شاید مفهوم تعطیلی هر کاری برای برخی واضح نباشد؛ لذا به عنوان مثال، شهری بهائی‌نشین را فرض کنید. در این ایام تمامی بیمارستان‌ها تعطیل است، پس کسی حق مریض شدن را ندارد! آتش‌نشانی‌ها تعطیل است، پس خانه‌ای حق سوختن ندارد! مراکز تولید و پخش غذا تعطیل است، پس کسی حق گرسنه شدن ندارد! نیروهای نظامی و انتظامی تعطیل‌اند، پس دشمنی حق تهاجم و دزدی حق سرقت ندارد! و... لذاست که صدور چنین حکمی از سوی پیشوایان بهائی، به مثابه زیر سؤال بردن حکمت خدای تعالی است. حال آن‌که هیچ‌گاه از جانب خدای حکیم، حکمی غیرحکیمانه صادر نمی‌گردد: «أَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحاکِمينَ [تین/8]؛ آیا خداوند بهترین حکم کنندگان نیست؟!». آری؛ هرج و مرج گسترده، گوشه‌ای از احکام فرقه‌ایست که داعیه‌ی جهانی بودن نیز دارد!

گرچه برای متفکران وعلمای ادیان بکرات ثابت شده ، صدور چنین احکامی از یک تفکر متوهم چندان هم بعید نیست.

پی نوشت :

1-     علاءالدین جورابچی، بهاءالله موعود کتاب‌های آسمانی، ص 167.

2-    حسینعلی نوری، رساله سؤال و جواب (از متممات اقدس)، نسخه الکترونیکی (برگرفته از مؤسسه عالی معارف امری)، ص 1.