نمونه ی عملی این ضرب المثل را می توان در جای جای کتاب مکاتیب که از مکتوبات جناب عبدالبهاء (دومین رهبر بهائیان) است مشاهده نمود.
ایشان در جلد سوم این کتاب برای آنکه همه را به سمت خود بکشاند در یک جا آنچنان برای دشمنان ارج و منزلت قائل میشود که می گوید دشمنان را همچون دُرّ و گوهر بدانید و حتی به ستمگران محبّت کنید و هر دشمن کینه توزی را مثل یار خود بدانید؛
امّا در جایی دیگر در جمع دوستان خود میگوید که نمیشود با ظالم با مهربانی برخورد کرد، چراکه اگر با شخص ظالم یا خائن مهربانی کنید باعث میشود بیشتر به تو ظلم کند.
سخن اول: «الیوم مقرّب درگاه کبریا نفسی است که جام وفا بخشد و اعداء را دُرّ عطا مبذول دارد حتّی ستمگر بیچاره را دستگیر شود و هر خصم لدود را یار ودود.»
سخن دوم: «با شخص ظالم و یا خائن و یا سارق نمی شود مهربانی نمود، زیرا مهربانی سبب طغیان او می گردد نه انتباه او. کاذب را آن چه ملاطفت نمایی بر دروغ می افزاید.»
حال حل تناقض این دو سخن والبته تمامی تناقضات موجود در این بیانات و به اصطلاح احکام با بهائیان .
