«حضرتش با تشریح تعالیم الهی و تشویق در جهت به کار بستن آموزه‌های مندرجه در شریعۀ ربّانیّه برای رفع معضلات و کاستی‌های اجتماع، مردمان آن سامان را عموماً مخاطب قرار داد و بهائیان ایران را خصوصاً پند و اندرز داد و ترغیب به هرگونه فداکاری و از خودگذشتگی برای خدمت به آن سرزمین مقدّس‌ فرمود و مکرّراً و مؤکّداً همگان را به آیندۀ درخشان ایران اطمینان بخشید»(1)

اما توصیه‌ی عبدالبهاء به فداکاری و از خودگذشتگی برای ایران در حالیست که:

اولاً: بر خلاف ادعای بهائیان، عبدالبهاء نه تنها به فداکاری برای وطن باوری نداشت بلکه حتی مدافعین وطن را به سگ‌هایی درّنده تشبیه می‌کرد: «حضرت بهاءالله می‌فرماید: لیس الفخر لمن یحب الوطن بل الفخر لمن یحب العالم. خداوند عالمیان را در یک زمین خلق فرموده و کل را در آن منزل داده، ولی نفوس بشر (و) ملل عالم، مانند کلاب (سگ‌ها) این میدان را تقسیم وهمی نموده‌اند و هر یکی دیگری را تجاوز از آن تقسیم، مساعده ننماید و به منازعه برخیزد...».(2)

ثانیاً: با توجه به تأکید بر بی وطنی در بهائیت، عبدالبهاء فداکاری برای غیربهائیان را بی‌جا می‌دانست و اصل و محور را همیشه و همه جا در برتری بهائیان می‌دانست: «حضرت عبدالبهاء می‌فرمودند: یک كاكاسياه احباب (بهائی) بهتر از یک حوریه‌ی اغيار (غير بهائی) است. و نيز می‌فرمودند: بدِ بدِ احباء، بهتر از خوب خوب اغيار است».(3)

ثالثاً: ظاهراً منظور عبدالبهاء از فداکاری ایرانیان، فداکاری برای ایران و ایرانی نبوده و در واقع، ایرانی ها را فدایی انگلیس (از بانیان هولوکاست چند میلیون ایرانی) می‌دانست: «اهالى ایران بسیار مسرورند از اینكه من آمدم اینجا. این آمدن من اینجا سبب اُلفت بین ایران و انگلیس است. ارتباط تام حاصل می‌شود (بین دو كشور) به درجه‏‌اى می‌رسد كه به ‌زودى از افراد ایران، جان خود را براى انگلیس فدا می‌كنند».(4)

احتمالاً همین حس خاطر و فداکاری عبدالبهاء به ایران بود که او را در تحریک دولت‌های حامی خارجی‌اش برای غارت منابع ایران مصمم می‌ساخت؛ همچنان که خطاب به آمریکایی‌ها گفت: «... از برای تجارت و منفعت ملّت آمریکا، مملکتی بهتر از ایران نه! چه که مملکت ایران مواد ثروتش همه در زیر خاک پنهان است».(5) امروزه نیز تشکیلات بهائی با تأسی به پیشوایان خود و با توسل به مظلوم نمایی، بدون هیچ عِرقی به ایران و ایرانی، در مجامع بین المللی به دنبال محکومیت و تحریم ایران و ایرانی است!

پی‌نوشت:
1- نهاد رهبری بهائیت بیت العدل، پیام نوروز 1400 خطاب به بهائیان ایران.
2- عباس افندی، مکاتیب، نسخه الکترونیکی، ج 1، ص 410.
3-خلیل شهیدی، خاطرات خلیل شهیدی، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 152.
4- عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری، بی‌تا، ج 1، ص 23.
5- عباس افندی، خطابات، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، 1920 م، ج 2، ص 30.