برای درک هرچه بیشتر این واقعیت تاریخی، نیازمند آنیم تا به عنوان نمونه، برخی احکام و اعمال خائنانه‌ی آنان را مرور کنیم.
علی‌محمد شیرازی به عنوان پیشوای جریان بابیت، به علاوه‌ی تلاش برای سوق دادن مردم مسلمان و معتقد ایران به سوی اباحه‌گری و حلال جلوه دادن حرام‌های الهی [1]؛ دستور به نابودی تمام کتب تاریخی و آثار فرهنگی داده است؛ همچنان که به بهانه‌ی نوسازی کتاب‌های باستانی، حکم می‌دهد: «فی تجدید الکُتُب إذا انقضی علیها اثنی و مأتَین...[2] در بیان نوسازی کتاب‌ها، زمانی که از عمر آن‌ها 202 سال گذشته باشد و نابودی کلِّ آن‌چه از قبل نوشته شده یا دادن آن به کسی».
بهائیان نیز به تبعیت از عباس افندی که در زمان حیات خود، آنان را به سرقت آثار باستانی رهنمون می‌ساخت [3]؛ پس از او همین شیوه را ادامه دادند؛ تا جایی که دولت آمریکا برای سرقت آثار باستانی و تاریخی، از اعضای این فرقه به عنوان یک سلسله تشکیلات منظم در سراسر دنیا، پشتیبانی و در ایران، با استفاده از حضور آنان، اشیای عتیقه را مستقیم و غیرمستقیم، با همکاری افراد بهائی و یهودی مورد شناسایی و سرقت قرار می‌داد.[4]
اما بی‌شک تلاش رهبران بهائیت برای به نابودی کشاندن ایران، زمانی بیشتر خود نشان می‌دهد که آنان در زمانی که کشورمان ایران، آماج حملات زیاده‌خوانه‌ی دو استعمار روس و انگلیس قرار داشت، در اقدامی خائنانه و تأمل‌برانگیز، حکم به ممنوعیت جهاد داده و آموزه‌ی بی‌وطنی را ترویج می‌کردند.[5]

پی‌نوشت:

[1]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: نمونه‌ای از احکام باب
[2]. علی‌محمد شیرازی، بیان عربی، نسخه‌ی خطی، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 42.
[3]. ر.ک: سیداحمد کسروی، بهائی‌گری، تهران: کتاب‌فروشی پایدار، بی‌تا، ص 239.
[4]. ر.ک: قهرمان میرزاسالور، روزنامه خاطرات عین السلطنه، تهران: اساطیر، مصحح: مسعود سالور و ایرج افشار، چاپ اول، 1374، ج 7، ص 4968.
[5]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: کمک بهائیان به استعمارگران با نسخ حکم جهاد