همچنان ایشان افاضه فرمودند :  «و آن‌چه عندالله و عند عرف اهل حقیقت، مقصود از یوم قیامت است، این است که از وقت ظهور شجره حقیقت در هر زمان به هر اسم إلی حین غروب آن یوم قیامت است. مثلاً از بعثت عیسی (علیه السلام) تا یوم عروج آن، قیامت موسی (علیه السلام) بود که ظهورالله در آن زمان ظاهر بود به ظهور آن حقیقت؛ که جزا داد هرکس مؤمن به موسی (علیه السلام) بود به قول خود، و هرکس مؤمن نبود جزا داد به قول خود؛ زیرا که ما شهدالله در آن زمان، ما شهدالله فی الإنجیل بود».[1]
اما در پاسخ به این دیدگاه پیشوای بابیت و بهائیت می‌گوییم:
قیامتی که تمام ادیان الهی به آن بشارت داده و مردم را از آن بر حذر داشته‌اند، تنها برای عده‌ی کمی از انسان‌ها به وقوع پیوسته است. این در حالیست که گمان نمی‌رود حتی بهائیان، حاضر به پذیرش این ملازمه‌ باشند؛ چرا که علی‌محمد شیرازی گفته است: «هر شیء که اطلاق شیئیت بر او شود، در یوم قیامت مبعوث می‌گردد».[2]

پی‌نوشت:
[1]. علی‌محمد شیرازی، بیان فارسی، بی‌جا: نسخه‌ی 1330، باب 7، ص 30.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، قاموس ایقان، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 128 بدیع، ج 4، ص 1489-1488.