بهائیت در ایران :تقیه از اصول دین اسلام است که در تمامی ادیان و حتی گروههای شبه دینی بر اساس معنا و کاربرد آن  مورد استفاده قرار میگیرد .  اولین ولی‌امر بهائیت (شوقی افندی)، کتمان عقیده و تقیه را در هر شرایطی مذموم دانسته و بهائیان را به اجتناب از آن مأمور کرده است؛ همچنان که اشراق خاوری به نقل از شوقی افندی می‌نویسد: «سؤال ثالث در خصوص کتمان عقیده در نقاطی که بهائی غیرموجود معروض بودید. جواب فرمودند کتمان عقیده، حتی در این مورد مذموم و مخالف مبادی این امر است».(1) نویسنده در ادامه مدعی می‌شود که در تمامی نوشته‌های پیشوایان بهائی، به این اصل تصریح شده است: «الواح الهیه در این خصوص بسیار و کمتر لوحی توان یافت که در این خصوص شامل اشاره یا صراحتی نباشد».(2)

کوتاه و خواندنی

بهائیت در ایران : یکی از طنزهای فراوان در بهائیت را دومین پیشوای بهائیت عبدالبهاء، درباره‌ی کاربرد دندان‌های نیش انسان گفته است: «شما درباره‌ی چهار دندان نيش در انسان نوشته‌ايد و گفته‌اید كابرد این‌ها كه دو تا در فک بالا و دو تا در فک پايين هستند برای خوردن گوشت است. بدان كه اين چهار دندان برای خوردن گوشت خلق نشده‌اند، اگر چه می‌توان با آن‌ها گوشت خورد. تمام دندان‌های انسان برای خوردن ميوه‌ها، غلات و سبزيجات ساخته شده‌اند. اما اين چهار دندان (نيش)، برای شكستن پوسته‌های سخت مانند (پوسته‌ی) بادام طراحی شده‌اند».(1)

بهائیت در ایران : پیشوایان بهائی، برگشتگان از بهائیت را پست فطرت و حامل امراض مُسری نظیر سِل دانسته که معاشرت با آن‌ها، موجب انتقال بیماری به بهائیان می‌شود.(1)همچنین آنان مستبصرینِ سابقاً بهائی را مبتلایان به بیماری مسری روحانی دانسته و گفته‌اند: «حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء در موارد بسیاری تأکید أکید فرموده‌اند که از معاشرت با ناقضان عهد به طور کامل اجتناب نماییم. چون ناقضین به بیماری مُسری روحانی مبتلا شده‌اند... اگر فردی به منظور حفظ سلامت و حیات، عضوی سرطانی را از بدن خود قطع نماید، به جهت وحدت هیچ‌کس پیشنهاد نخواهد کرد که مجدداً به اعضای سالم پیوند زده شود».(2)