در حالی بهائیان، وحدت نژادی را آرزوی عبدالبهاء و حصول به آن را با پیمودن راه او ممکن می‌دانند که عبدالبهاء خود، مصداق بارز تبعیض نژادی و توهین به قومیت‌ها بوده است!

در پیامی که در یکی از کانال های تبلیغی تشکیلات بهائیت به انتشار درآمد، راه کار پاک کردن لکه ننگ اختلاف نژادی، در درون بهائیت و نه خارج آن، دانسته شد: «هیچ کس نباید چنین پندارد که می‌توان با اطمینان خاطر صبر کرد و منتظر شد تا واسطه یا سازمانی خارج از امر الهی (بهائیت) پیدا شود تا با ابتکار و خلق محیط مساعدی (مناسب) بر حلّ آن مشکل عظیم فائق (چیره) گردد.»(1)

بهائیت در ایران : عبدالبهاء، ثمره تساوی زن و مرد و حضور زن‌ها در اداره عالم را به دلیل خانواده دوستی زن‌ها، گسترش صلح می‌دانست. این در حالیست که در بهائیت، زن‌ها از مدیریت ارکان رهبری بهائیت محروم شده و به نفرت از خانواده، بخاطر برگشت بستگان خود از بهائیت، محکوم می‌شوند.

سایت رسمی تشکیلات بهائیت در مقاله‌ای که با عنوان «زن و صلح» منتشر کرد، به اهمیت مشارکت زن‌ها در اداره‌ی جامعه پرداخت و علّت آن را صلح طلبی زن‌ها بیان داشت: «آثار بهائی به صراحت آمده که مشارکت زنان در اداره‏ی‏ امور عالم ضرور است، چراکه  زنان به طبيعت طرفدار صلح هستند و صلح بنيان گذار آينده‏‌ی بشريت خواهد بود».(1)

بهائیت در ایران : بهائیان پذیرش بهائیت را پیش شرط تحقق صلح و وحدت معرفی می‌کنند و در این راستا تعالیم بهائی ( تساوی زن و مرد، تحری حقیقت، ترک تقلید و مطابقت دین با علم و عقل) را از تمایزات بهائیت برمی‌شمارند. این درحالیست که هیچ یک از این پیش‌شرط‌ها جنبه عملی در بهائیت نداشته و تعالیم بهائی به آن‌ها پایبند نیست.