بهائیت در ایران : در تمامی ادیان الهی مقابله با شیطان ودوری از آن بعنوان یکی از راهکارهای سالم ماندن انسان مورد توجه قرار گرفته است . اما  عبدالبهاء به عنوان دومین پیشوای فرقه‌ی بهائیت، نزاع را حتی با شیطان ممنوع دانسته و آن را عامل اخراج حضرت آدم (علیه السلام) از بهشت معرفی نموده است: «دیروز به خواهش مدیر جریده "کامن ولث"، من برای آن روزنامه چیزی نوشتم که به سبب منازعه با شیطان، حضرت آدم از بهشت بیرون شد. پس منازعه با شیطان نیز جایز نه و نزاع و جدال با دشمن هم ممنوع است و سبب محرومی از فیض رب ودود؛ و انسان باید که طرف مخالف را به حال خود واگذارد».(1)

کوتاه وخواندنی :

بهائیت در ایران : در گوشه ای از تاریخ بهائیت و مرور رفتار رهبران آن به رفتار عبدالبها با برادرش ضیاءالله بر میخوریم ،  به گفته‌ی ادوارد براون، عباس افندی تمام ورثه‌ی پیامبرخوانده‌ی بهائیت را از ارث محروم کرده و از برادرش ضیاءالله (به علّت مخالفت با خود) فاصله گرفت و حتی در هنگام بیماری تا زمان مرگ، اجازه‌ی ملاقات نزدیکان از او را نداد. پس از مرگ ضیاءالله، عبدالبهاء در عین ابراز مسرّت خود از مرگ برادر (در مجالس یارانش)، همسر او را از والدینش خواستگاری کرد. اما از آن‌جا که همسر ضیاءالله نیز مانند شوهرش مخالف با عبدالبهاء بود، او تلاش نمود تا به کمک یارانش و به صورت اجباری از او کامیاب شود که در این تلاش نیز ناکام ماند.(1)

بهائیت در ایران : پیشوای دوم بهائیت جناب عبدالبهاء در ترسیم نظام رهبری پس از خود، دو رکن مقام ولایت امر و نهاد بیت العدل را تعیین کرده بود. او در تبیین جایگاه این دو، شورای بیت العدل را دارای مقام عصمت موهبتی از جانب خدای تعالی دانسته و مقام ولایت امر را به عنوان ناظر این شورا تعیین کرده است: «اما بیت عدل الّذی جعلهُ الله مصدر کلّ خیر و مصوناً مِن کلّ خطأ (: اما بیت العدلی که خدا آن را منبع هر خیری و مصون از هر اشتباهی قرار داده)، باید با انتخاب عمومی، یعنی نفوس مؤمنه تشکیل شود... و ولی امرالله رئیس مقدس این مجلس و عضو أعظم ممتاز لاینعزل و اگر در اجتماعات بالذات حاضر نشود، نایب و وکیلی تعیین فرماید».(1)