به قلم محمد حسین خوش مسلک

بهائیت در ایران برداشت از فصلنامه روشنا شماره 85  : شنیدن نام «هندوستان» موجی از رنگ و طعم را به خاطر متبادر می‌کند. کشوری بزرگ، پرجمعیت، قدیمی و صدالبته دیدنی. در این کشور پرهیاهو، همه چیز گویی به صورتی اغراق‌شده، چشم را می‌زند. زیبایی طبیعت و آثار باستانی‌‌اش همان‌قدر معروف است که ترافیک‌های بی‌سامان و عدم رعایت بهداشت مردمانش و حتی بوی بد پیچیده در خیابان‌ها. نام هندوستان در میان کشورهای برترِ در حالِ توسعه جهان، خودنمایی می‌کند و چهارمین اقتصاد برتر دنیاست، با این حال، خیل عظیمی از مردمانش، رنگ سقف به خود ندیده و نسل در نسل، در فقر مطلق و کارتون‌خوابی به سر می‌برند!

بهائیت در ایران : عده‌ی زیادی از مبلغین بهایی که اتفاقا برخی از آنها در حلقه اول رهبران بهائی بودند پس از مواجهه با علما و دانشمندان مسلمان متوجه بطلان بهاییت شده‏ اند، ولی به واسطه‌ی مطامع دنیوی و یا ترس از برخورد تشکیلات بهاییت توبه‌ی خود را اظهار نکرده‎اند که می‌توان به اسامی و شرح حال آنان در نوشته‏های «آیتی، نیکو، صبحی و ...» مراجعه نمود. ولی بهر حال از بهائیت بریدند و در نقد بهائیت قلم زدند . همیشه این سوال در ذهن اهالی پژوهش و تحقیق وجود دارد که این بریدگی و پشت کردن به آئین بهائیت چرا اتفاق افتاده است ؟

بهائیت در ایران : یکی از نویسندگان بهائی، مطالبی را پیرامون انسانیت از عبدالبهاء نقل می‌کند. وی می‌نویسد عبدالبهاء قائل است به اینکه انسان، صورت و مثال خداست و ملاک امتیاز انسان‌ها، کمالات الهی است. از این عبارت نتیجه می‌گیرد اشخاصی که میزان را رنگ پوست و نژاد می‌دانند، انسانیت خود را نفی کرده‌اند. درحالی که بهاء و عبدالبهاء جملات زیادی از این قبیل دارند.