میرزا حسینعلی نوری و حکم "الیوم یوم فیه ولِد من لم یلد و یولد"

بهائیت در ایران : آیا میدانید ؟

عبدالحسین آیتی مشهور به "آواره" (مبلغ سابق بهائی که از این فرقه تبری جست) در خاطرات خود، موارد جالبی از تناقضات و ادعاهای شگفت سرکردگان بهائی به ویژه میرزا حسینعلی نوری را افشا کرده است. یکی از این موارد قضیه زیر است آیتی می­نویسد:

«]در میان الواح حسینعلی نوری[ رسیدم به لوحی که در جواب سؤال حاجی ملا علی اکبر شهمیرزادی و آقا جمال بروجردی صادر شده بود که هر دوی آنها از مبلغین درجه اول بودند... موضوع بحث چیز غریبی بوده، گویا حاجی آخوند می­گفته غیر از بهاء، دیگر خدایی نیست و بالاخره هر چه در پس پرده غیب بود در جامه بهاء درآمد و دیگر خبری نیست[لذا] باید به او نماز و نیاز کرد و دست به دامنش دراز و توجه را از غیب برداشت اما آقا جمال می­گفته مقصود از خدایی بهاء این است که او مظهر خداست و بالاخره خدای غیب به جای خود هست و این میرزاخدا، نماینده آن خدای غیب است. بعد از آنکه این داوری را به مرکز برده، از خود میرزاخدا(بهاء) قضاوت می­طلبند، او می­بیند اگر قول حاج آخوند را تصدیق کند هرچند موافق میل است، ولی ممکن است غوغایی بلند شود و اگر قول آقا جمال را تصدیق نماید، ممکن است باز راهی به خدای غیب باز شود و از استفاده این میرزاخدای مشهور کاسته گردد، لهذا جواب را چنین داده که: "دریای عرفان دریای بی­پایانی است که هرکس به رشحی از آن بهره­مند است. در این صورت اگر مقصود از این مناظره و مباحثه القای خلاف و نفاق و اختلاف باشد، قول هر دو مردود است و اگر مقصود، ترویج امر و القای موافقت باشد هر دو مطلوب."

بعد از مطالعه این لوح بر درجه خدعه و تقلب میرزاخدا آگاهی یافتم. از طرفی هم بر بلادت گوسفندانی[بهائیانی] که همین لوح را خوانده و ابداً بویی از مقصود نبرده­اند آگاه گشتم...چون میرزاخدا دید که خوب رویه­ای را به کمک پسرش عباس افندی پیش گرفته، از یک طرف به اظهار اسلامیت و ادای نماز و روزه اسلامی و تمجید از خلفا در نزد اهل سنت عجالتاً مأمون است و از طرف دیگر، نغمات اننی اناالله در اتباع ایرانی و چند نفر هندی به طوری مؤثر افتاده که حتی در جنبه غیب و شهود آن، مباحث به میان آمده، لهذا یک لوح بلند بالا به عربی عجیب برای عید مولود خود نازل کرده، جهتشان فرستاد و دیگر کار تمام شد زیرا در آن لوح می­گوید: "الیوم یوم فیه ولد من لم یلد و یولد" خلاصه مضمون اینکه: امروز روزی است که آن خدایی که متولد نمی­شد و صاحب اولاد نمی­گشت متولد شد!... تصور می­کنم اگر کسی می­پرسید معنی این حرف چیست جواب می­دادند: ما نگفتیم خدایی که متولد نشده بود، متولد شد بلکه گفته­ایم کسی که متولد نشده بود، متولد شد و هر کسی چنین است که متولد می­شود در صورتی که پیش از آن متولد نشده بود زیرا اینگونه اشتباه و مغالطه­های عجیب از فنون دائمه میرزاخدا و پسر و اتباع کارگرش بوده و هست اما این بسی واضح که به این کنایات، خدائی بهاء را خواسته­اند بفهمانند و لاغیر...اگر در سایه این عنوانات، آزادی بشر و اشاعه علم را منظور می­داشتند باز چیزی بود ولی یقین دارم که اگر بهائیت ترویج شود به کلی آزادی و علم از بین بشر رخت برمی­بندد و جهل و قیودات و اوهام، جای آن را می­گیرد.»

منبع: آیتی، عبدالحسین، کشف الحیل، به کوشش علی امیر مستوفیان؛ تهران: راه نیکان، 1389،صص 154-156.