مطلبی که انیس غلامپور از بهائیان سرسخت و متعصّب آن را در این کانال و در معرض دید عموم قرار داد، جمله ای از کتاب الواح وصایای عبدالبهاء صفحه ۱۱ که جنابشان در تعریف و تمجید از نوه اش شوقی با تعابیری او را چنین توصیف می نماید: "شوقی ربّانی آیت الله و غصن ممتاز و ولیّ أمرالله و مرجع جمیع أغصان و أفنان و أیادی أمرالله و أحبّاء الله است و مبیّن آیات الله و من بعده بکراً بعد بکر یعنی در سلاله او".

عبدالبهاء در این وصیت خود به پیروانش دستور أکید می نماید که باید از شوقی تبعیت و پیروی نمایند چرا که او غصن ممتاز و... می باشد. این عبارت به دو چیز اشاره دارد. اول اینکه جانشین عبدالبهاء کسی جز شوقی ربّانی نیست. در حالی که طبق کتاب عهدی (وصیت نامه حسینعلی نوری) اولین جانشین بهاء عبدالبهاست بعد از او برادرش محمد علی می باشد. اما عبدالبهاء به محض روی کار آمدن و تکیه زدن به میز ریاست، اولین کاری که انجام داد، برکنار نمودن برادرش از جانشینی پدر بود، کاری که بر خلاف دستور صریح حسینعلی بهاء انجام گرفت.
دوّمین نکته ای که در انتصاب شوقی ربّانی به ریاست این فرقه فهمیده می شود، این است که شوقی در میان بهائیان از وجهه خوبی برخوردار نبود. زیرا به اعتراف دوستان و اطرافیان شوقی، وی از لحاظ اخلاقی مورد تائید دیگران نبود و عبدالبهاء نیز از این موضوع بی خبر نبود؛ اما برای کنار گذاشتن محمد علی از جانشینی پدر چاره ای جز انتخاب نمودن شوقی نبود. اما انتصاب شوقی به ریاست بهائیان باعث جدائی عدّه ای از مبلّغین بهائی از این فرقه گردید که از جمله آنها می توان به میرزا احمد سهراب، عبدالحسین تفتی آواره (آیتی)، فضل الله صبحی مهتدی، میرزا حسن نیکو و میرزا صالح اقتصاد مراغه ای اشاره کرد.
فضل الله صبحی کاتب عبدالبهاء در مورد اخلاق ناپسند شوقی در کتاب پیام پدر صفحه 143 سطر 16 می نویسد: "در میان نواده های عبدالبهاء در روزهای نخست من با شوقی آشنا شدم و او را دارای سرشت و نهاد ویژه ای یافتم که نمی توانم درس برای شما بگویم. خوی مردی در او کم بود و پیوسته می خواست با مردان و جوانان نیرومند دوستی و آمیزش کند! شبی با او و دکتر ضیاء بغدادی فرزند یکی از بهائیان نامور که در آمریکا کارش پزشکی بود و برای دیدار عبدالبهاء به حیفا آمده بود، در عکا گرد هم نشسته و صحبت می کردیم. در میان گفتگو من برای کاری از اطاق بیرون رفتم، وقتی بازگشتم دیدم دکتر ضیاء کار ناشایستی کرده... من برآشفتم و گفتم: دکتر! این چه کاری است که می کنی؟ شوقی رو به من کرد و گفت: اگر تو هم مردی داری نشان بده. مانند این سخنان و کارها چند بار از او شنیدم و دیدم و دریافتم که باید کمبودی داشته باشد".

شوقی که عمل قوم لوط را انجام می داد و در این زمینه مفعول هم واقع می شد، در توجیه کار خود اظهار می داشت که حکم این عمل بیان نشده است. ناصر افندی پسر خاله شوقی می گوید: از او پرسیدند چرا ترک این حرکات ننگین نمی کنی؟ جواب داد: جمال مبارک (حسینعلی نوری) نهی نفرمودند
نکته مهمّ دیگری که در پست بهائیان دیده می شود، این است که طبق گفته عبدالبهاء، شوقی باید در حال حیاتش جانشین بعد از خود معرّفی نماید آن هم جانشینی که از صلب خودش باشد، بکراً بعد بکر! در حالی که شوقی عقیم بود و صاحب فرزندی نشد تا جانشین وی گردد و این یکی از دهها پیش بینی غلط جناب عبدالبهاء است که مطابق با واقع نگردیده و بطالت این آئین شیطانی را روشن می سازد.
چرا که عبدالبهاء در کتاب مفاوضات صفحه ۴۴ سطر 16 گفته بود: "در هر دوری اوصیاء و اصفیاء دوازده نفر بودند. در ایام حضرت موسی دوازده نقیب رؤسای اسباط بودند. در ایام حضرت مسیح دوازده حواری بودند و در ایام حضرت محمد (ص) دوازده امام بودند و لکن در این ظهور أعظم بیست و چهار نفر هستند دو برابر جمیع، زیرا عظمت این ظهور چنین اقتضاء نماید". پس چه شد آن بیست و دو نفر باقیمانده ای که می بایست بعد از شوقی می آمدند و ولایت امر بهائی را بر عهده می گرفتند؟ آیا عبدالبهاء از عقیم بودن شوقی خبر نداشت؟ آیا نمی دانست که شوقی آخرین جانشین این فرقه و آخرین ولیّ امر بهائی است که بعد از فوت او جامعه بهائی بی سرپرست می شود؟

بنابراین چرا رهبر بهائیان دروغی را در کتابش مطرح کرد که در این ظهور که آن را ظهور اعظم می شمارد، بیست و چهار نفر هستند دو برابر جمیع! پس چه شد آن باقی نفرات که شصت سال بعد از مرگ شوقی هنوز از آنها خبری نیست؟ و این در حقیقت این یک اشتباه بزرگی است که بر دامن رهبران بهائی نشسته و تا قیام قیامت کوس رسوائی آنها را به همگان نشان می دهد.