از جمله ادعاهای شیخ احمد احسائی که در شکل‌گیری فرقه‌ی بابیه نقش اساسی داشت، اعتقاد به وجود نائب خاصی برای امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) در هر عصری بوده است. طبق این باور شیخ احمد احسایی، رکن رابع مصداق شیعه‌ی مؤمن صالح و باب میان امام (علیه السلام) و شیعیان می‌باشد.(1)از این‌رو لازم است تا دو دلیل بطلان این نظریه را مرور کنیم:
اول: امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) در آخرین توقیع‌شان به علی بن محمد سمری، او را آخرین نائب خاص خود معرفی و مدعیان رؤیت را پس از او تا زمان ظهور، دروغگو و مفتر خوانده است.(2) لذا امام عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف)، علمای جامع الشرایط را مصدر رجوع مردم در عصر غیبت کبری تعیین فرموده‌اند.(3)
دوم: حتی بر فرض که این توقیع را نادیده بگیریم، باز هم عقل پاسخ می‌دهد که اگر قرار بود باز هم نایب خاصی وجود داشته باشد، پس غیبت کبری که از مسلّمات شیعه است و در روایات بسیاری به آن اشاره شده، چه معنایی پیدا می‌کند؟!(4) چگونه پیروان حضرت مهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشریف)، تا قبل از شیخ احمد احسایی به رکن رابع اندک اشاره‌ای نداشته‌اند؟! آیا بعد از غیبت کبری امام عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف)، تنها شیعه‌ی صالح شیخ احمد احسایی بوده و بزرگانی چون شیخ صدوق، مفید، طوسی و سید مرتضی (رحمة الله علیهم) و دیگر علمای بزرگوار شیعه، غیرصالح بوده‌اند؟!

پی‌نوشت:
1- شیخ احمد احسایی، شرح زیارت جامعه‌ی کبیر، بیروت: دارالمفید، 1424 ق، ج 3، ص 158.
2- ر.ک: شیخ طوسی، الغیبة، تحقیق شیخ عبادالله طهرانی، بی‌جا: مؤسسة المعارف الإسلامیه، بی‌تا، ص 395.
3- ر.ک: علامه مجلسی، بحارالأنوار، بی‌جا: مؤسسة الوفاء، چاپ دوم، 1403 ق، ج 2، ص 90.
4- ر.ک: همان، ج 52، ص 155.