عبدالبها در نامه خویش به عمّه اش، بعد از مقدمه چینی زیاد پدرش را دارای نفس مسیحائی دانسته و با كنایه، عموی خود یحیی صبح ازل را در باره فرزندان او كه پدرشان را رها كرده و نزد حسینعلی نوری رفته اند، مورد انتقاد شدید قرار داده، در کتاب مکاتیب جلد 2 صفحه 182 سطر 1 می نویسد: با وجود این نفوس پر خمولی كه بذاتها محتاج مربّی و محافظ و معین هستند، چگونه توانند که مربی آفاق گردند؟ ذات نایافته از هستی بخش کی تواند که شود هستی بخش. مریض طبیب نگردد و ناتوان پزشك دانا نشود... انصاف باید داشت از نفسی که در تربیت اولاد و عیال و آل عاجز مانده، چگونه امید تربیت اهل آفاق نمائیم؟ آیا در این قضیه ذرّهء شبهه و تردید است؟

عزّیه خانم نوری در کتاب تنبیه النائمین صفحه 65 سطر 8 در جواب عبدالبهاء می نویسد: چون از ایراد الفاظ مستحجنه متنفّر و خسته ام به رد و نقادی آنها نمی پردازم. ولی مطلبی را که مقصودت بود دانستم و آن این است كسی كه نتواند عیال و اطفال خود را تربیت نماید، چگونه مربی عوالم آفاق و انفس تواند شد؟ اولاً می گویم عبارتی را كه خدای متعال از زبان حبیبش خبر داده "من اعتدی علیكم فاعتدوا علیه بمثل ما اعتدی علیكم" چون خود مبادرت بر بی ادبی و جسارت كردی می گویم: اگر در وجود خود شخص عیب و منقصتی باشد، دفع و رفع او لازم تر است تا كسی كه به او انتساب دارد.

خانم عزیه نوری سپس از بیماری جسمی برادرش حسینعلی نوری همچون رعشه دست و باد فتق پرده برداشته می گوید اگر پدرت به قول تو نفس مسیحائی داشت، چرا اول خودش را معالجه نكرد؟ وقتی این دو مرض خودش را عاجز بود و نتوانست مداوا كند، چگونه می تواند امراض نفسانیه مردم را شفا بخشد؟ در حالیكه مظاهر الهی نباید دارای عیب و نقص ظاهری و باطنی باشند. چرا که هرگز كرم شب تاب نباید بر خورشید خرده بگیرد و سراب را سزاوار نیست كه آب را نقد كند كه اگر چنین كند بر رسوائی خود افزوده است.

وی در همان صفحه 65 در ادامه می نویسد: سالهای دراز ابوی را مرض فتق ملازم ركاب و رعشه دست شاهد حضور و غیاب. (و در كتاب سیاحت نامه ابراهیم بیك هم تصریح به این مطلب شده است) این دو مرض را نتوانستند دفع و رفع كنند پس چگونه توانند امراض مزمنه نفسانیه عباد را مداوا كنند؟ طبیب یداوی الناس و هو علیل! سالهای سال جمال قدم و ملیك وجود و عدم مفتوق و با ید مرتعش بسر بردند و حال آنكه به دلایل عقلیه و نقلیه ثابت می شود كه شخص نبی و وصی كه مظهر تامّه حق و آیه الله است، باید از تمام معایب و نقایص صوری و معنوی عاری و بری باشد. قدح كرم شب تاب بر طلعت آفتاب و ذمّ سراب بر آب از شرف خود كاستن و رسوائی خویش خواستن است.

با چنین احوالی از میرزا حسینعلی نوری مازندرانی، پیروان ناآگاه وی در حد الوهیت او را می پرستند و مقبره اش را قبله گاه خویش قرار داده از وی برای حوائج خود استمداد می جویند!

برای دیدن کتاب مکاتیب عبدالبهاء و تنبیه النائمین روی ادامه مطلب کلیک کنید.

کتاب مکاتیب عبدالبهاء، جلد 2 صفحه 182 سطر 1

ودر همین صفحه :

کتاب تنبیه النائمین، صفحه 65 سطر 8