بهائیت در ایران : آیا گردن زدن، سوزاندن کتاب، تخریب اماکن و قتل عام غیرمؤمنین، خلأ جامعه بشری و نیاز انسان در 200 سال پیش بوده که علی محمدشیرازی (باب) برای انسان و بشریت به ارمغان آورده؟!
نظر عبدالبهاء در مورد آموزه های باب در کتاب مکاتیب جلد 2 ص 266 :
در يوم ظهور حضرت اعلی منطوق بيان (کتاب علی محمدشیرازی)، ضرب اعناق (زدن گردن ها) و حرق كتب و اوراق (سوزاندن کتاب ها) و هدم بقاع (تخریب اماکن) و قتل عام الا من آمن و صدّق بود (قتل عام کسانی که به او ایمان نمی آورند بود)!
زرین تاج قزوینی (فاطمه یا ام السلمه) مشهور به طاهره قُرهالعَین یا طاهره بَرَغانی (زاده 1228 قمری برابر با 1823 میلادی در قزوین - درگذشته 1268 قمری برابر با 1850 میلادی).
شوقي افندي ملقب به شوقي رباني (1314-1377/1336ش) فرزند ارشد دختر عبدالبهاء بود که بنا به وصيت وي، در رساله اي موسوم به الواح و وصايا به جانشيني وي منصوب شده بود.
علی محمد باب شیرازی، موسس بابیت است. او شاگرد سید کاظم رشتی بود که با بهره گیری از افکار شیخیه، ادعای بابیت، امامت، خدایی و … کرد و در آخر توبه نامه نوشت و خود را هیچ دانست.
سيد كاظم رشتي بن سيد قاسم بن سيدحبيب از سادات حسيني مدينه ، زبده ترين شاگرد شيخ احمد احسائي بود که پس از مرگ شيخ رهبري شيخيه را برعهده گرفت.
عباس افندي (1260-1340) ملقب به عبدالبهاء، پسر ارشد ميرزا حسينعلي است و نزد بهائيان جانشين وي محسوب مي گردد.
فارسی
English (UK) 
