نیوزلند :

نیوزیلند یا به زبان مائوری آئوتئاروا (به معنی سرزمین ابرهای کشیده) کشوری است در اقیانوسیه واقع در آبهای جنوب غربی اقیانوس آرام و جنوب خاوری استرالیا. این کشور از دو جزیره اصلی شمالی و جنوبی و چند جزیره کوچک دیگر تشکیل شده‌است. زلاند نو کشوری است نسبتاً کوهستانی که جزیره شمالی آن دارای منشأ آتشفشانی است و آبفشان‌های آن هنوز از فعالیت‌های آذرین حکایت می‌کنند. سرتاسر جزیره جنوبی را رشته کوه‌های آلپ جنوبی که ارتفاع قلل آن بالاتر از سه هزار متر است دربر گرفته و آب و هوای آن معتدل مایل به سرد و مرطوب و بارانی است و رو به جنوب از دمای آن کاسته شده و به سردی می‌گرود. جنگلهای بارانی آن توسط مهاجران اولیه پاکسازی شده و به کشتزارهای وسیع و چراگاه‌های پهناور تبدیل شده‌است.

بلندترین نقطه نیوزیلند قله کوک به ارتفاع ۳۷۶۴ متر است و عمده‌ترین رودخانه آن رودخانه وایکاتو است که درازای آن ۴۲۰ کیلومتر می‌رسد و رودهای کلوته، تایر، ی کلارنس و وایتاکیاز دیگر رودهای مهم آن محسوب می‌شوند. دریاچه تاوپو با مساحت ۶۰۵ کیلومتر مربع که در جزیره شمالی قرار دارد، همراه با دریاچه یخچالها و یخرودهای طبیعی و کوه‌های پوشیده از برف و جلگه‌ها و دره‌های سبز و خرم از دل انگیزترین مناظر طبیعی این سرزمین به‌شمار می‌آید. جمعیت نیوزیلند ۴٫۳ میلیون نفر است.

حالا رهبران بهائیت عزم خود را جزم کرده اندکه در این کشور حضور پیدا نمایند !!!

گویا نیوزلندی ها خبر ندارند تشکیلات بهائیت در کشورها بدنبال جامعه سازی و بهائی کردن مردم آن کشور با هدف براندازی و تشکیل یک حکومت بهائی دنبال میکنند .

آن ها فقط پوست خوش خط و خال و نرم ماری را می بینند که از عشق، وحدت و مهربانی سخن می گوید، اما از زهری که درون آن است غافلند.

به واقع اگر آن ها بدانند با مطرودین، منکرین و معاندین در بهائیت چه برخوردی می شود یا از تبعیضی که بین زن و مرد قائل اند و یا از احکام داعشی جناب باب مطلع شوند و یا هزاران مورد تناقض دیگر باز هم از این تشکیلات قدردانی خواهند کرد؟!

وانواتو :

در سایت رسمی خبری فرقه ضاله ۲۶ آبان ۱۳۹۸ (۱۷ نوامبر ۲۰۱۹) خبر از حضور بهائیان درجزیره وانواتو بمنظور اجرای معبد سازی در این جزیره منتشر گردید 

خبر این بود :

لناکل، وانواتو- شروع ساخت معبد بهائی محلی در جزیره تانا در وانواتو با مراسمی شاد و وحدت‌بخش آغاز شد.

در جشن روز یکشنبه که در محل ساخت معبد در شهر لناکل برگزار شد حدود ۲۰۰۰ نفر از مردم به همراه نمایندگان دولت ملی و اعضای محفل ملی بهائیان وانواتو شرکت کردند.

خانم آنیک ناکال نانوا (Annick Nakal Nanua)، یکی از اعضای محفل روحانی ملی بهائیان وانواتو، گفت: «این معبد، مکانی برای شادی و سرور خواهد بود، مرکزی برای قلوب همه مردم، محلی که همهٔ ما را متحد خواهد ساخت و همگی در آن آیات الهی را تلاوت خواهیم کرد.» خانم نانوا در مورد توسعهٔ جامعهٔ بهائی در وانواتو در طی دهه‌های گذشته گفت: «امروز ما نه تنها شروع ساخت معبد بلکه مرحلهٔ مهمی از پیشرفت فرآیندی را جشن می‌گیریم که سالیان پیش شروع شد.»

رهبران دولت و سران قبیله‌ها با تأکید بر اهمیت این رویداد، مراتب قدردانی خود را به مناسبت انتخاب شهر تانا برای ساخت معبد بهائی به بیت‌العدل اعظم ابراز داشتند. بسیاری از مقامات ارشد در جشن روز یکشنبه حضور داشتند از جمله وزیر امور خارجه رالف رگنوانو (Ralph Regenvanu) و ۱۷ عضو شورای ملی رهبران قبایل مالواتومائوری (Malvatumauri).

وزیر امور خارجه رالف رگنوانو گفت: «این معبد نمادی خواهد بود از آنچه که ما برای وانواتو در سال‌های آتی آرزو می‌کنیم، یعنی صلح و وحدت میان همهٔ ما فارغ از اعتقاداتمان». او همچنین اضافه کرد: «این همان چیزی است که ما در وانواتو به آن نیاز داریم.»

آقای پل ویندی (Paul Windie) معاون رئیس شورای استان تافئا (Tafea) نیز در سخنرانی خود خطاب به حاضران گفت: «در فرهنگ ما هر وقت یک فرد -کودک یا بزرگسال- به دنبال آرامش باشد زیر درخت بانیان پناه می‌گیرد. این معبد فضایی را برای همهٔ ما فراهم می‌سازد که در آن می‌توانیم دربارهٔ واقعیت معنوی خود تأملی عمیق داشته باشیم. اینجا جایی است که فرد ارتباطی معنوی با خدا برقرار می‌کند.» او اشاره کرد «معبد بهائی جایی است که هر فرد به ندای روح خود گوش می‌دهد.»

بعد از دعا، سخنرانی و رقص‌های مخصوص جشن، مراسم شروع ساخت معبد به طور رسمی آغاز شد. یک بیلچهٔ سنتی که کاکِل (Kakel) نام دارد در میان نمایندگان جوامع محلی و ملی بهائی دست به دست شد و در نهایت به وزیر ریجنوانو و آقای ویلی پلاسوآ (Willie Plasua) رئیس شورای ملی قبایل مالواتومائوری رسید. دو رهبر ملی در حالی که در مقابل جمعیت در آفتاب گرم نیمه روز ایستاده بودند، کاکِل را در خاک فرو کردند.

روز قبل از مراسم، برای تقدیر از هشت قبیله‌ای‌ که زمین معبد را اهدا کرده‌ بودند، رهبران محلی به رسم محلی بیلچه را به جامعهٔ بهائی تقدیم کردند.

یکی از رهبران محلی، آلان دان (Allan Dan) از اهالی نالو (Nalu)، از طرف هشت قبیله‌ای که با اتحاد و هماهنگی زمین معبد را اهدا کرده‌اند، سخن گفت: «این پروژه مقدس منشاء هماهنگی و الفت خواهد بود و رشد سالم منطقهٔ ما را تضمین خواهد نمود، جایی که ابعاد مادی و معنوی زندگی با هم هماهنگ خواهند بود.»

بیت‌العدل اعظم نخستین بار در سال ۲۰۱۲ اعلام کرد که تانا یکی از پنج شهری در سراسر جهان خواهد بود که در آن معبد محلی ساخته خواهد شد. در ژوئیه ۲۰۱۷ طی مراسمی شورانگیز از طرح معبد پرده‌برداری شد. بیت‌العدل اعظم در پیام رضوان ۲۰۱۴ از تانا به عنوان جامعه‌ای نمونه یاد کردند که در آن کل یک جمعیت به سوی چشم‌اندازی از رفاه مادی و معنوی در حال حرکت است، چشم‌اندازی که همه بهائیان جهان برای دستیابی آن تلاش می‌کنند.

حال ببینیم این جزیره کوچک در روی کره زمین کجا قرار گرفته است .

به‌طور رسمی جمهوری وانواتو کشوری جزیره‌ای و کوچک می‌باشد که در جنوب اقیانوس آرام واقع شده‌است

جغرافیا :

این کشور یک مجمع‌الجزایر آتشفشانی است که در فاصله ۱٬۷۵۰ کیلومتری از شرق استرالیا شمالی، ۵۰۰ کیلومتری شمال شرقی کالدونیای جدید و در غرب فیجی و جنوب جزایر سلیمان قرار دارد.

پایتخت این کشور پورت ویلا (Port-Vila) با ۳۴ هزار نفر جمعیت می‌باشد. مساحت وانوآتو ۱۲٬۱۸۹ کیلومتر مربع و جمعیت ۲۱۵٬۰۰۰ نفر است.

مهمترین شهر وانوآتو، لوگان ویل با ۱۲ هزار نفر جمعیت است.

وانوآتو از بیش از ۸۰ جزیره تشکیل شده‌است که مهمترین آنها عبارتند از: افاته، اسپیریتو سانتو، مالکولا و تانا، که نیو هیبرید نیز خوانده می‌شدند.

وانواتو در ابتدا سکونت گاه مردم ملانزی بود و اروپایی‌ها در قرن ۱۸ میلادی به آنجا رفتند. در سال ۱۸۸۰ دو کشور انگلستان و فرانسه بر سر این جزایر جنگ‌هایی را داشتند که در ۱۹۰۶ آن‌ها به توافق با یکدیگر مبنی بر مالکیت مشترک انگلیسی-فرانسوی را در چارچوب مدیریت مشترک تخت عنوان هیبرید جدید پذیرفتند. در ۱۹۷۰ جنبش آزادی‌خواهی وانواتو برپا شد که نتیجه آن ایجاد جمهوری وانواتو در سال ۱۹۸۰ بود.

وانوآتو از سال ۱۸۸۷ به وسیله بریتانیا و فرانسه به‌طور مشترک اداره می‌شد. وانوآتو در ۳۰ ژوئیه ۱۹۸۰ از بریتانیا و فرانسه اعلام استقلال کرد.

وانواتو در ابتدا سکونت گاه مردم ملانزی بود و اروپایی‌ها در قرن ۱۸ میلادی به آنجا رفتند. در سال ۱۸۸۰ دو کشور انگلستان و فرانسه بر سر این جزایر جنگ‌هایی را داشتند که در ۱۹۰۶ آن‌ها به توافق با یکدیگر مبنی بر مالکیت مشترک انگلیسی-فرانسوی را در چارچوب مدیریت مشترک تخت عنوان هیبرید جدید پذیرفتند. در ۱۹۷۰ جنبش آزادی‌خواهی وانواتو برپا شد که نتیجه آن ایجاد جمهوری وانواتو در سال ۱۹۸۰ بود.

وانوآتو از سال ۱۸۸۷ به وسیله بریتانیا و فرانسه به‌طور مشترک اداره می‌شد. وانوآتو در ۳۰ ژوئیه ۱۹۸۰ از بریتانیا و فرانسه اعلام استقلال کرد.

ژان ماری لیه از اتحادیه احزاب میانه‌رو در سال ۱۹۸۴ به ریاست جمهوری رسید. ماکسیم کارلوت نیز در سال ۱۹۹۱ نخست‌وزیر شد. در سال ۲۰۰۴ نیز کالکوت ماتاسکلکله به عنوان رئیس‌جمهور و هام لینی به سمت نخست‌وزیر وانوآتو برگزیده شدند.

ساموآی غربی :

نام قدیم این منطقه برای نخستین بار توسط یک فرد هلندی در سال ۱۷۲۲ کشف شد و نام قدیم این منطقه ساموآن بوده‌است. نیوزیلند در زمان جنگ جهانی اول و در سال ۱۹۱۴، ساموآ را ضمیمه خود کرد و تا سال ۱۹۶۲ این کشور را اداره می‌کرد. ساموآ در ۱ ژانویه ۱۹۶۲ از نیوزیلند اعلام استقلال کرد.

ساموای باختری یکی از کشورهای همسود و بخشی از مجمع الجزایر ساموا است.

پس از استقلال در سال ۱۹۶۲، مالیتوآ تانومافیلی دوم با عنوان پادشاه بر تخت سلطنت تکیه زد و از آن پس تاکنون ساموآ توسط نظام پادشاهی اداره شده‌است. پادشاه ساموآ در سال‌های ۱۹۶۲ تا ۲۰۰۷، نخستین پادشاهی بود که در دوران سلطنتش آئین بهائی را پذیرفت. وی در جمعه 11 می 2007 در بیمارستان ملی توپوآ تاماسیسی میااوله در پایتخت ساموآ، آپیا، درگذشت

 توفیلائو اتی آله سانا از حزب حراست حقوق بشر در سال ۱۹۸۸ نخست‌وزیر ساموآ شد، در سال ۱۹۹۸ نیز توئیلا سایلله مالیه لگویی به سمت نخست‌وزیر و مأمور تشکیل دولت منصوب شد.

این کشور شامل دو جزیره آتشفشانی -ساوایی و اپولو- و چند جزیره کوچک‌تر است . پایتخت این کشور شهر آپیا (Apia) با ۵۸، ۸۰۰ نفر جمعیت می‌باشد. مساحت ساموآ ۲، ۸۳۱کیلومتر مربع و جمعیت آن ۱۸۸٬۵۴۰ نفر است.

از شهرهای مهم ساموآ می‌توان به، وایتله ۵۲۰۰ نفر، فاله آسیو ۳۲۰۰ نفر، وایله ۳ هزار نفر و له آئووآ ۲۸۰۰ نفر اشاره کرد. همچنین دین ۷۴٪ مردم ساموآ پروتستان و ۲۱٪ کاتولیک است.

بزرگ‌ترین و مهم‌ترین جزایر کشور ساموآ، آپولو (Upolu) و ساوای (Sava'I) نام دارند.

مشرق الاذکار تیپاپاتا، ساموآی غربی معبد بهائی در تیپاپاتا در 8 کیلومتری آپیا در ساموآی غربی در سال 1984 تکمیل شد و به عنوان امّ المعابد جزایر پاسیفیک شناخته می شود. طراح این بنا، یک مهندس ایرانی به نام حسین امانت است که توسط ملیتوآ تانومافیلی دوم، پادشاه ساموآ (1913-2007) که نخستین پادشاه بهائی بود، وقف شد. این بنای گنبد دار با ارتفاع 30 متر به روی مردم برای تلاوت دعا و مناجات های انفرادی، برگزاری اعیاد و مراسم ایّام محرّمه (تعطیلات بهائی) و نیز گردهم آیی های هفتگی باز است .

نتیجه : چگونه میشود باور داشت که تشکیلات بهائیت بدون طراحی سه نقطه در شرق استرالیا با وپژگیهای جغرافیائی مشابه و کم جمعیت را انتخاب و در آن جزایر سرمایه گذاری کرده است . برای جزیره ای با جمعیت تقریبی 185000 نفر که بزرگترین شهر آن 5200 نفر جمعیت وبا اعتقادات بیش از 95 % مسیحی در دو مذهب کاتولیک و پروتستان احداث عبادتگاه بهائی چه معنا ومفهومی دارد . تنها تحلیلی که میتوان به این طراحی راهبردی داشت حرکت نرم وبدون سرو صدای  ملت سازی بهائی و ایجاد منطقه ای کاملا بهائی و در نهایت ایجاد نظام سیاسی با تکیه بر آموزه های بهائی میباشد .