در بسیاری از گروه‌ها، انجمن‌ها، سازمان‌ها و حتی مکاتب و مذاهب، نمادهای زیادی وجود دارند و برای این نمادها که معمولاً توسط برخی از رؤسا، رهبران و پیروان آن‌ها طراحی شده، تفاسیر مختلفی بافته شده است.
اما واقعیت آن است که هیچکدام از ادیان توحیدی نمادی نداشته و هیچکدام از پیامبران الهی نیز نمادی را به عنوان نشان شریعت خود مطرح نساخته‌اند. از این‌رو نمادهایی مانند ماه و ستاره برای اسلام، که اکنون در برخی کشورهای اسلامی از آن استفاده می‌شود و نماد صلیب که مسیحیان از آن بهره می‌برند و مانند آن‌ها، اصالتی در آن ادیان ندارد و هیچکدام از اعتبار کافی برخوردار نیستند. چرا که هدف از ارسال پیامبران، ایجاد حس بندگی و نزدیکی به خداوند و نه نماد و حزب بازی بوده است.(1)
آری؛ نماد تمام ادیان الهی چیزی جز ایمان و عمل صالح نمی‌باشد. این در حالیست که سران بهائیت به دنبال تشکیلاتی کردن فرقه‌ی خود، نمادهایی را طراحی کرده و برگزیده‌اند و با تفاسیر جذاب و تبلیغ این نمادها در قالب زیور آلات و اشیاء مختلف، سعی در ایجاد جاذبه‌های ظاهری برای مخاطبان خود دارند.

پی‌نوشت:
1- همچنان که خدای تعالی در قرآن کریم فرموده است: «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَالَّذِينَ هَادُوا وَالنَّصَارَىٰ وَالصَّابِئِينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ [بقره/62]؛ هر یک از مسلمانان و یهود و نصاری و صابئان (پیروان حضرت یحیی) که از روی حقیقت به خدا و روز قیامت ایمان آورد و نیکوکاری پیشه کند، البته آنها از خدا پاداش نیک یابند و هیچ گاه بیمناک و اندوهگین نخواهند بود».