مبلغان بهائی ادعا دارند پیشوایان ما مهم‌ترین هدف آیین خود را برقراری صلح عمومی و دوری از جنگ معرفی کرده‌اند؛ همچنان که عبدالبهاء گفته است: «جمیع عقلاء بشر جمیعاً متّحد و متّفق بر آنند که جنگ سبب خرابی است و صلح سبب آبادی کلّ متّفقاند که جنگ بنیان انسانی براندازد».[1]
بدون شک جنگ‌های ظالمانه و تجاوزگری پسندیده نیست؛ اما نباید نفی کرد گاهی برای به دست آوردن صلحی پایدار، نیاز به جنگیدن و دفاع عزّت‌مندانه هستیم و در این صورت نمی‌توان گفت که صلح، خود به خود و یا با تمکین در برابر ظالمین به دست می‌آید!
مبلغین توجیه می آورند  بر فرض که خاک و سرزمین کشور هم اشغال شود، ارزش آدمی بیش از آن است که جان خود را برای این گور ابدی درنهد و تن به جنگ دهد؛ همچنان که عبدالبهاء گفته است: «واضح است که انسان چند روزی روی زمین زندگی می‌کند و بعد از آن إلی الأبد زیر آن می‌رود قبر ابدی او است. آیا سزاوار است که به جهت این گورستان ابدی انسان جنگ کند؟».(1)
در پاسخ باید گفت ، بله دفاع از خود امری فطری بوده و صلحی که عزّت‌مندانه به دست بیاید از صلحی که با تسلیم ذلیلانه حاصل شود، پایدارتر است.
مبلغان بهائی معتقدند ما به اشتباه مثل غربی‌ها فکر می‌کنیم حتی صلح هم با جنگ به دست می‌آید؛ همچنان که عبدالبهاء گفته است: «در غرب عبارت "اگر خواهان صلح هستی خود را برای جنگ مهیاساز" نه تنها در سیاست بلکه در علم و فلسفه نیز قدمتی تاریخی دارد».(3)
در پاسخ باید بیان کرد ، چگونه پیشوایان بهائی غرب را به خاطر داشتن این طرز فکر سرزنش می‌کنند در حالی که عبدالبهاء بر خلاف اظهارات بالا، در برخی موارد جنگ را پیش‌نیاز رسیدن به صلح معرفی کرده است: «جهانگشائی و کشورستانی ممدوح و بلکه در بعضی اوقات جنگ بنیان أعظم صلح است... فی الحقیقه این قَهر (خشم) عین لطف و این ظلم جوهر عدل و این جنگ بنیان آشتی است».(4)
آری؛ همان‌گونه که نمایان است، پیشوایان بهائیت استفاده از شعارهای صلح دوستی و جنگ‌ستیزی را فقط در تبلیغات‌شان، آن هم برای تحریک اذهان عمومی بهره می‌گیرند. چرا که صلح و دوری از جنگ، همیشه آرزوی همه‌ی مردم بوده است. لذا خصوصاً آنهایی که مورد ظلم و جنگ واقع شده و خسارت دیده‌اند، با شنیدن این تعلیم به یاد آرزوی دیرینه‌‌شان افتاده و نسبت به بهائیت حسّ خوبی پیدا می‌کنند. طبیعی است آنانی که به دلیل جنگ، داغ‌دار شده‌اند و عزیز از دست داده‌اند، به این جملات عبدالبهاء، سر تایید تکان می‌دهند؛ حال آن‌که این جملات تنها شعارهای تبلیغاتی بوده که بهائیت نه در سخن و نه در عمل، تا جای ممکن به آن‌ها پایبند نبوده است.

پی‌نوشت:
1- عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری، 127 بدیع، ج 2، صص 99-100.
2-اشراق خاوری، پیام ملکوت، هند: بی‌نا، 1986 م، صص 104-105.
3- فرزین دوستدار، پیام صلح، لوکزامبورگ: انتشارات پیام دوستی (گروه میثاق)، 1985 م، ص 7.
4- ج ای اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ترجمه‌ی: رحیمی، الهی و سلیمانی، برزیل: دارالنشر البهائیه، 1988 م، ص 194.