بهائیت در ایران :  مرکز اسناد انقلاب اسلامی برای تبیین نقش بهائیت در تاریخ معاصر ایران با ارائه کتاب «بهائیت در آذربایجان» به بررسی حیات این فرقه در طول ۴۰ سال یعنی ۱۳۲۰ تا ۱۳۶۰ در آذربایجان پرداخته است.

فعالیت و گسترش روزافزون فرقه بهائیت در دوران پهلوی ابعاد سیاسی اقتصادی و اجتماعی را در بر می‌گرفت. نفوذ بهائیت در ارکان حکومت پهلوی در عالی ترین سطوح، که نخست وزیر و وزرا و حتی پزشک مخصوص شاه را نیز شامل می‌شد این موقعیت را برای آنان فراهم می‌کرد تا بدون مانع به تبلیغ مرام خود پرداخته و امکانات مادی و موقعیت های فراوانی را به نفع خود ایجاد کنند.

فرقه بهائیت در اقصی نقاط ایران فعالیت داشت ولی فعالیت آن در آذربایجان با توجه به تنوع اقوام ایرانی و موقعیت جغرافیایی و مذهبی اهمیت ویژه‌ای داشت.

از این رو مرکز اسناد انقلاب اسلامی برای تبیین نقش این فرقه سیاسی در تاریخ معاصر ایران با ارائه کتاب بهائیت در آذربایجان، فعالیت این فرقه را در آذربایجان مورد بررسی قرار داده است.

بهائیت در ایران : فرقة بهائیت از نظر باورهای اعتقادی در گسترة توحید، نبوت و معاد، عملا خلاف آن چیزی را معتقدند که باور مشترک تمام فرق اسلامی است، تا جایی که برای رهبران خود، مقام نبوت و رسالت قائل بوده و دین اسلام را دین نسخ شده و پایان یافته ای می دانند. نفوذ این فرقه، پس از شکست فکری از علمای عصر قاجار و اعدام علی محمد باب کاهش یافت، ولی پس از به حکومت رسیدن محمدرضا پهلوی و به خصوص در دهه های سی تا پنجاه، به مناصب اساسی در حکومت و دربار دست یافتند و با حمایت دولت های استعماری، روش های مختل

بهائیت در ایران: سپهبد "عبدالکریم ایادی" پزشک مخصوص شاه و با هشتاد شغل رسمی و مهم که یک بهایی بود و با اسرائیلی‌ها نیز ارتباط نزدیک و دوستانه‌ای داشت، عامل توسعه نفوذ بهائیان در رژیم پهلوی و به خصوص دولت هویدا شد.