بهائیت در ایران:با کنکاشی در آثار صوٿیه به این نتیجه میرسیم که ببابیت و شیخیه و بهاییت و صوٿیه خصوصا ٿرقه گنابادیه همه یک نوع ادعا را دارند و آن همان ادعای بابیت علیمحمد باب میباشد اما استعمار برای اینکه همه قدرتش به یکباره همانند باب کشته نشود و از بین نرود آنها را برای آینده ذخیره نمود تا در قالب رکن رابع و قطبیت و مظهریت برای استعمار نقش آٿرینی و رعیت جمع آوری نمایند ادامه متن
زرین تاج قزوینی (فاطمه یا ام السلمه) مشهور به طاهره قُرهالعَین یا طاهره بَرَغانی (زاده 1228 قمری برابر با 1823 میلادی در قزوین - درگذشته 1268 قمری برابر با 1850 میلادی).
شوقي افندي ملقب به شوقي رباني (1314-1377/1336ش) فرزند ارشد دختر عبدالبهاء بود که بنا به وصيت وي، در رساله اي موسوم به الواح و وصايا به جانشيني وي منصوب شده بود.
علی محمد باب شیرازی، موسس بابیت است. او شاگرد سید کاظم رشتی بود که با بهره گیری از افکار شیخیه، ادعای بابیت، امامت، خدایی و … کرد و در آخر توبه نامه نوشت و خود را هیچ دانست.
سيد كاظم رشتي بن سيد قاسم بن سيدحبيب از سادات حسيني مدينه ، زبده ترين شاگرد شيخ احمد احسائي بود که پس از مرگ شيخ رهبري شيخيه را برعهده گرفت.
عباس افندي (1260-1340) ملقب به عبدالبهاء، پسر ارشد ميرزا حسينعلي است و نزد بهائيان جانشين وي محسوب مي گردد.
فارسی
English (UK) 
