در توصیف حالات شیخ احمد احسایی، از زبان او می‌خوانیم: «همواره خواستار گوشه‌ای از خلوت و مایل به گوشه‌نشینی بوده و کوه و بیابان را بیشتر دوست داشتم. از آمیزش با مردم ترسناک و پریشان بودم».[شیخ احمد احسایی، ص 6] علی‌محمد شیرازی نیز به تصریح شیخ احمد روحی و میرزا آقاخان کرمانی و تأیید نبیل زرندی، به زهد و گوشه‌نشینی در اقتدا به رهبر شیخیه اشتغال داشته است.[ر.ک: هشت بهشت، ص 276؛ تلخیص تاریخ نبیل زرندی، ص 66] ریاضت و گوشه‌گیری علی‌محمد شیرازی به قدری مشهود بود که وی، به «سید ذکر» شهرت یافت و کم کم دعانویس و مناجات پرداز شد.( کواکب الدریه، ج 1، ص 34)

پی‌نوشت:
مرتضی مدرسی چهاردهی، شیخ احمد احسایی، تهران: بنگاه مطبوعاتی علمی، 1334 ش، ص 6.
شیخ احمد روحی و میرزا آقاخان کرمانی، هشت بهشت، نسخه‌ی تهیه شده از نسخه‌ی خطی توسط پیروان بیان، ص 276.
نبیل زرندی، تلخیص تاریخ نبیل زرندی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 134 بدیع، ص 66.
عبدالحسین آیتی، الکواکب الدریه فی مآثر البهائیه، مصر: مطبعه‌ی سعادت، بی‌تا، ج 1، ص 34.