پیوند بهائیت و اسرائیل (4)

نویسنده: پویا شکیبا 

باز تنظیم از بهائیت در ایران :  

 6. ایادی ؛ شاه کلید صهیونیست ها

در این قسمت به یکی از اصلی ترین چهره های رژیم پهلوی می پردازیم که نقش بسیار مهمی در گسترش نفوذ و توسعه روابط وابسته با آن دولت جعلی و اشغالگر بازی می کند و او کسی نیست جزسپهبد بهائی عبدالکریم ایادی.
مئیر عزری سفیر رژیم صهیونیستی در دربار پهلوی پیرامون ایادی خاطره ای را نقل می کند که ذکر آن بی مناسبت نیست:
«روزی ایادی مرا برای چاشت به خانه اش فرا خواند، می خواست از رازی شگفت [!] برایم سخن بگوید که گفت و گو در این زمینه شایسته نشست های اداری نبود. خوش و بش های گرم پایان یافت و سرانجام با چهره ای افسرده افزود: «حضرت بهاء الله در یکی از بازدیدهایشان از شیراز به دست مبارک خویش بوته ی نهال نارنجی در خانه محل سکونتشان کاشته اند که تا دو سال پیش، درخت سرسبزی بود ولی شوربختانه از چندی پیش به این طرف، درخت بیمار شده و به تدریج برگ هایش می خشکند...» پیشنهاد من [=عزری] بر پایه فروش خانه و فراموش کردن داستان، تیمسار ایادی را ناخرسند و پریشان کرد و با دستپاچگی از من خواست هر چه زودتر برای زنده کردن درخت نیمه مرده کاری بکنم. داستان را با کارشناسان کشاورزی در اسرائیل در میان نهادم... روزی همراه عزر دانین و دو تن از کارشناسان وزارت کشاورزی برای بازدید درخت به شیراز رفتیم. آنها پس از بازبینی های نخستین دریافتند که ریشه های درخت در زیر زمین، جایی به رگه های گچ و سنگ یا نمک برخورده و ریشه ها فرسوده شده اند. گرداگرد درخت را به آرامی شکافتند. گمانشان درست از کار در آمد، رگه های سنگ و گچ را چند متر در چند متر کندند و با خاک شایسته پر کردند. چیزی نگذشت که درخت... جانی تازه گرفت... . 9 تن سران کمیته رهبری بهائیان ایران مرا برای مراسم زیارت درخت به شیراز فراخواندند...» (1)

عزری به ذکر نمونه دیگری از تلاش های ایادی برای حمایت از بهائیان و تشکیلات بهائیت در سفر به اسرائیل می پردازد و می نویسد:
«یکی از روزهایی که سران بهائی در ایران بر آن شده بودند تا پیروانشان از نیایشگاه هایشان در اسرائیل بازدید کنند، سرلشکر ایادی از من خواست از میان بردن دشواری های دریافت رویدادهای همگانی 9 روزه برای بهائیان را بررسی کنم... با دریافت روادیدهای همگانی نه تنها دیدار کنندگان هزینه کمتری می پرداختند و از رفت و آمدهای بسیاری کاسته می شد که گروه های بازدید کننده نیز فزونی می یافت. درخواست سرلشکر ایادی را با وزارت خارجه اسرائیل در میان نهادم و روش پیشنهادی را به آگاهی اش رساندم، کمی دشوار بود ولی چاره ای نبود... پس از آنکه ریزه کاری های امنیتی و نیاز به چنین روشی را برای چنان رویدادهایی برای تیمسار ایادی و چند تن از همکیشانش روشن کردم، آن را پذیرفتند و سال ها از همین روش پیروی کردیم و هرگز به هیچ گونه گرفتاری بر نخوردیم...» (2)
ایادی از عناصر اصلی تشکیلات بهائیت بود که از نفوذ بی بدیل خویش برای دستیابی به اهداف خود و فرقه بهره می برد. مئیر عزری سفیر رژیم صهیونیستی در دربار محمدرضا پهلوی در این زمینه می نویسد:
«یکی دیگر از سرشناسان کیش بهائی، سرلشکر دکتر ایادی، پزشک ویژه شاه بود. ایادی... با همه ی توان همکیشانش را یاری می داد.» (3)
همچنین در اسناد لانه جاسوسی امریکا سند «خیلی محرمانه ای» وجود دارد که «واسطه ها و دلالان اعمال نفوذ» ایالات متحده در ایران را معرفی می کند و از آن جمله پیرامون «سپهبد ایادی، بهائی و پزشک خصوصی شاه» (4) می نویسد:
«در چندین شرکت مانند شرکت نفت پارس سهامدار است... ژنرال ایادی حق انحصار در پرورش و صید میگو در خلیج فارس دارد...» (5)
ارتشبد فردوست رئیس دفتر ویژه اطلاعات و رکن مهم اطلاعاتی و امنیتی در رژیم پهلوی ضمن اذعان به اینکه تعداد مشاغل ایادی در دستگاه پهلوی دوم به 80 شغل بالغ می شد، پیرامون قدرت و نفوذ بی حد وی می گوید:
«من می توانم ادعا کنم که یک هزارم کارهای ایادی را نمی دانم ولی اگر پرونده های موجود ارتش و نیروهای انتظامی و سازمان های دولتی بررسی شود، موارد مستندی مشاهده می گردد که به نظر افسانه می رسد و بر این اساس می توان کتابی نوشت که آیا ایادی بهائی بر ایران سلطنت می کرد یا محمدرضا پهلوی؟! تمام ایرانیان رده بالا، چه در ایران باشند و چه در خارج، خواهند پذیرفت که سلطان واقعی ایران، ایادی بود.» (6)
وی می افزاید:
«ایادی، جاسوس بزرگ غرب و مطلع ترین منبع اطلاعاتی سرویس های آمریکا و انگلیس در دربار و کشور بود و نفود او با نفوذ محمدرضا، مساوی بود. نخست وزیران به خصوص هویدا، رؤسای ستاد ارتش و کلیه مقامات مهم مملکتی اعم از وزیر و نماینده مجلس، دستورات او را که نخست به فرم خواهش بود و اگر اجرا نمی شد، به فرم امر [صادر می شد] اجرا می کردند.» (7)
فردوست در ادامه خاطراتش پیرامون نفوذ و رسوخ بهائیان، توسط ایادی در دولت و دربار می گوید:
«در دوران هویدا، ایادی تا توانست وزیر بهائی وارد کابینه کرد و این وزرا بدون اجازه او حق هیچ کاری نداشتند.» (8)
مئیر عزری سفیر رژیم صهیونیستی نزد محمدرضا پهلوی نیز پیرامون قدرت بی پایان ایادی می گوید:
«...کسی باور نمی کرد او از شاه درخواستی بکند و پذیرفته نشود. شاید همین پیوند ایادی با شاه بود که هرگاه سران کشور با شاه به نکته دشواری بر می خوردند، دست به دامن ایادی می شدند و او می توانست گره گشایی کند.» (9)

خدمات ایادی به رژیم صهیونیستی

مئیر عزری پیرامون خدمات ایادی به رژیم صهیونیستی جای جای در خاطرات خویش موارد زیر را ذکر می کند:
1. همان روزها [حدود سال 1339] با همه ی پرخاش جویی های تندی که از سوی کشورهای تازی به نمایش در آمده بود، نمایندگان پزشکی اسرائیل توانستند با یاری سپهبد ایادی پزشک ویژه شاه و سرپرست یگان بهداری ارتش در کنگره پزشکی ارتش های جهان در تهران شرکت کنند. عزری سپس می افزاید که حتی بعضی از نزدیکان ایادی که دست بر قضا از دوستان خوب عزری نیز بودند حضور نمایندگان رژیم صهیونیستی را در آن اجلاس به صلاح ایران نمی دانستند و لذا: «روی خوش نشان نمی دادند ولی من از ایادی خواستم آن را با شاه در میان نهد و موافقت او را به چنگ آورد.» (10) که همین طور هم می شود.
2. مئیر عزری در بیان یکی دیگر از خدمات ایادی به اسرائیل که ایران را عملاً در برابر جهان اسلام و اعراب قرار می داد، می گوید: «روزی به دیدارش رفتم تا در زمینه برگزاری کنگره داروسازان ارتش ها که باید روز 25 آوریل در تهران انجام می شد و درباره سرهنگ دوم ایسرائل ماهاریک - که فرماندهی گروه اسرائیلی را داشت - با وی گفت وگو کنم. گو اینکه ایادی از برخی موش دوانی های نمایندگان کشورهای تازی در واکنش به بودن نماینده اسرائیل در کنگره آگاه بود، ولی دلاورانه و با خوشرویی سرهنگ ماهاریک را در این کنگره پذیرفت.» (11)
3. اما خدمات ایادی به اشغالگران فلسطین فقط به حمایت های سیاسی محدود نمی شد بلکه او در ارتش نیز خریدهای مفصل و قراردادهای متعددی را با آنها منعقد می کند و از این طریق نیز به اقتصاد پاشان و پریشان رژیم صهیونیستی یاری می رساند. عزری در این زمینه می گوید:
«در یکی از دیدارهای خانوادگی شیبانی، کنار ایادی نشسته بودم و پیرامون همکاری های کارشناسان اسرائیلی با زمینه های سرپرستی او گفت وگو می کردم. چند روز پس از همان دیدار بود که ایادی، کارشناسان ما را به ایران فرا خواند و با آنها پیمان بست تا میوه، مرغ و تخم مرغ ارتش را فراهم کنند و برای ارتش، مرغداری و دهکده های نمونه بسازند و ایادی به بازرگانان و کارشناسان اسرائیلی یاری داد تا میوه ارتش ایران را فراهم آورند و برای یگان های گوناگون، مرغدار و دهکده های نمونه کشاورزی بسازند.» (12)
عزری در ادامه به انگیزه های ایادی از این همه حمایت اشاره دارد و بده بستان های پشت پرده میان تشکیلات بهائیت و اسرائیل را سر بسته ذکر می کند:
«ایادی به یهودیان مهری ناگسستنی داشت و آنها را مردمی درد دیده و شایسته ی بی پیرایه ترین یاری ها می دانست. افزون بر آن، ارزنده ترین نیایشگاه های بهائیان در کشور اسرائیل بود و این پدیده ی روشن تر از آفتاب را ایادی نمی توانست نادیده بگیرد.» (13)

7. سپهبد خسروانی و رژیم صهیونیستی

بازیگر بعدی در میدان روابط سه جانبه پهلوی، رژیم صهیونیستی و بهائیت، سپهبد پرویز خسروانیاست. وی با دختر عبدالحسین نعیمی به نام ملیحه ازدواج کرد.
عبدالحسین نعیمی نیز فرزند میرزا نعیم شاعر معروف بهائی است که منشی اول سفارت انگلیس بود؛ او در مدرسه یهودی - فرانسوی آلیانس و مدرسه بهائی «تربیت» تحصیل کرد و سال ها عضو محافل بهائیت در تهران و پاریس بود و الواح متعددی از پیشوایان وقت فرقه خطاب به نعیمی صادر شده است. خسروانی با چنین خانواده ای وصلت نمود.

در جریان سرکوب وحشیانه مردم در روز 15 خرداد 42 خسروانی که با درجه سرتیپی فرمانده ژاندارمری ناحیه مرکز بود، فعالانه مشارکت داشت تا آن جا که پنج روز پس از کشتار یعنی در 20 خرداد 1342 محفل ملی بهائیان ایران تقدیر نامه ای خطاب به او صادر و از نقشی که وی در سرکوب «اراذل و اوباش و رجاله» و حراست از ساختمان های متعلق به تشکیلات بهائیت در مرکز ایفا کرد، تشکر نمود. در بخشی از این پیام (14) آمده است:
«زحمات و خدمات و سرعت عمل تیمسار نیز در جلوگیری از تجاوز اراذل و اوباش و رجاله، کراراً در سنین اخیره در این محفل مذکور شده به خصوص در این ایام [= وقایع 15 خرداد 42] که بحمدالله اولیای امور نیز به رأی العین، سوء عمل جهلای معروف به علم [= روحانیت مبارز به رهبری امام خمینی (ره)] را مشاهده کرده و هر دیده ی منصفی، رذالت و جهالت و پستی فطرت این افراد را گواهی می دهد...»
خسروانی علاوه بر مشارکت فعال در حفاظت از اماکن بهائی و سرکوب خونین مردم، در سایر عرصه ها نیز فعال بود و از جمله رد پای اسرائیل را در مراکزی که او در آنها مسئولیت داشت، می توان یافت. از جمله مئیر عزری به روابط اسرائیل با ژاندارمری در آن دوران اشاره می کند، و می نویسد:
«داد و ستد ما با دستگاه ژاندارمری در ایران کمتر از شهربانی بود، ولی جا دارد یادی از سپهبد خسروانی و سرتیپ مولوی دستیار فرمانده ژاندارمری کرده باشم.» (15)
وی همچنین به روابط میان کارشناسان اسرائیلی با پرویز خسروانی و برادرانش می پردازد و می گوید:
«همکاری میان کارشناسان اسرائیلی با خسروانی ها در ماه اوت 1960 آغازید و در فوریه 1961 [= بهمن 1339] به بارورترین جای خود رسید. در آوریل و ژوئن 1961 دو تن از خسروانی ها از اسرائیل دیداری کردند و با کارشناسان نیز نشست سودمندی داشتند». (16)
او در جایی دیگر به طور خاص به روابط خود با پرویز و شهاب خسروانی اشاره می کند و می نویسد:
«دوستی من با تیمسار پرویز خسروانی و برادرش شهاب به گرمی گرایید.» (17)
ولی روابط او با خسروانی در حدی بود که حتی یک سال قبل از آنکه به سفارت رژیم صهیونیستی در تهران منصوب شود - یعنی در سال 1336- به خسروانی - که آن موقع سرپرستی باشگاه ورزشی تاج را بر عهده داشت - نامه می نویسد و درخواست می کند که روابط ورزشی تیم تاج را با اسرائیل گسترش دهد. عزری در این زمینه اظهار می دارد که:
«در سال 1957 یک سال پیش از اینکه بار سفر به ایران را ببندم به سرهنگ پرویز خسروانی یکی از آجودان های لشکری شاه و سرپرست باشگاه ورزشی تاج، نامه ای نوشتم و از منوچهر امیدوار خواستم آن را به دستش برساند. در این نامه پیشنهاد کرده بودم باشگاه تاج، تیم فوتبالش را برای دیداری به اسرائیل بفرستد و تیمی از این کشور را برای دیدار با ورزشکاران ایرانی به کشورش فرا خواند.» (18)
حال این سؤال مطرح می شود که چگونه یک مسئول اسرائیلی وقتی از درون سرزمین های اشغالی تصمیم می گیرد از مجرای مسابقات ورزشی، روابط آن رژیم با ایران را گسترش دهد، از میان همه باشگاه ها تیم تاج را انتخاب می کند که سرپرستی آن را آقای پرویز خسروانی بهائی به عهده دارد؟! به گمان ما، صهیونیست ها هماره نوعی احساس یگانگی با بهائیان دارند و به محض اینکه متوجه شوند شخصی، بهائی است ناگهان همه یخ ها آب می شود و یک شبه ره صد ساله طی می گردد. در این مورد نیز آنها از بهائی بودن خسروانی بهره جسته و خواسته اند روابط ورزشی - و از آن طریق روابط سیاسی - خود با ایران را بهبود و ارتقا بخشند.
حال باید عناصر فرودست بهائی و بدنه این تشکیلات از سران خود سؤال کنند که آیا ماکیاولیسم تا این حد در این «آیین نازنین!» رسوخ و بروز دارد که یکی از به ظاهر مهم ترین و اساسی ترین ارکان آن یعنی «عدم دخالت در سیاست» این گونه به بازی گرفته می شود؟!
آیا ملت ایران حق دارد که این فرقه و سران و فعالان آن را همواره عوامل پنهان و دست به سینه استکبار جهان و صهیونیسم بین المللی بداند؟!
آیا مردم ایران حق دارند که «عدم دخالت [ادعایی بهائیان] در سیاست» را نیز نوعی «سیاست» و شگرد برای سرپوش گذاردن بر فعالیت های بیگانه پرور تشکیلات بهائی بخوانند و این سیاست را محملی برای پیشبرد مطامع فرقه در ایران بخوانند؟!
تشکیلات بهائیت، آن روز که از رهگذر مسئولیت های متعدد سیاسی بهائیانی همچون سپهبد ایادی و خادمی و... به نفع خود و سازمان فرقه بهره می بردند باید می دانستند که ماه همواره پشت ابر پنهان نمی ماند و روزی پرده ها کنار می رود و آنگاه آنان باید پاسخگوی این معیارهای دوگانه و تناقض های آشکار در عملکرد خویش باشند.
تشکّل بهائیت باید بداند که در روزگاری که جریان آزاد اطلاعات، راه را برای هرگونه سانسور و سرپوش گذاردن بر واقعیت ها می بندد، آنان دیگر نمی توانند با چنین شیوه هایی از قاطبه بهائیان - که از منویات و مقاصد پنهانی آنان اطلاع ندارند - به عنوان سپر انسانی برای پیشبرد نقشه های دشمن پسندانه خویش بهره ببرند.

8. عزری و سایر بهائیان

 عزری در سایر بخش های خاطرات خویش اشاراتی دارد که در خلال آن بعضی دیگر از دوستان و پیوند یافتگان با خود از میان بهائیان را نام می برد. در جایی از خاطرات خویش، شوربختانه! به آن روزهای خوش و غیر قابل بازگشت نگاه می کند و می نویسد:
«آنگاه که به روزنگارهای آن روزها باز می گردم و نگاهی به یادداشت ها می اندازم، دیدارهای کوتاه و بلندی را با دوستانی مانند: ... فرخ رو پارسا ... منصور روحانی وزیر آب و نیرو ... و بسیاری دیگر از این دست را رو در روی خود می بینم.» (19)
وی در بخشی دیگر نیز از «هوشنگ سیحون» استاد بهائی دانشگاه تهران به عنوان یکی از دوستان خود نام می برد:
«از دوست یابی میان دانشگاهیان ایران و پیوند آنان به همتایان اسرائیلی هرگز خسته نمی شدم و هر روز بیش از پیش در این راه سازنده می کوشیدم. بجاست از ... هوشنگ سیحون ... از [اساتید] دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران ... یادی بکنم.»

بهائیت و اسرائیل، پس از پیروزی انقلاب اسلامی

در 30 سال اخیر نیز بهائیان و رژیم صهیونیستی روابط خود را ادامه داده و عمق و گستردگی بیشتری بخشیده اند در زیر به نمونه هایی از این تعاملات می پردازیم:
1. به گزارش خبرگزاری ها، رئیس مجلس رژیم صهیونیستی روز 14 تیر 1377 از مرکز بهائیت در شهر حیفا بازدید کرد و ضمن حمایت از فعالیت های این فرقه، خواستار آزادی عمل بیشتر پیروان آن در ایران شد. (20)
2. در روز سه شنبه اول خرداد 1380 مصادف با 28 صفر سالروز رحلت پیامبر اکرم (ص) و امام حسن مجتبی (ع)، رژیم صهیونیستی به مناسبت تجمع بهائیان برای افتتاح ساختمان مرکزی این فرقه در حیفا مراسم جشن و پایکوبی مفصلی به راه انداخت.
به گزارش خبرگزاری ها ساخت این مجموعه 250 میلیون دلاری با حمایت مستقیم اسحاق رابین نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی از سال 1372 آغاز شد. نکته قابل توجه، دعوت گسترده از خبرنگاران رادیو تلویزیون های جهان برای پوشش خبری این مراسم بود. برگزار کنندگان مراسم از خبرنگاران، خواستار نشر مطالب مختلفی به نفع رژیم صهیونیستی و بهائیت بودند که از آن جمله این مطلب بود که: دولت اسرائیل با نهایت افتخار می تواند میزبان همه بهائیان جهان - به ویژه بهائیان ساکن در کشورهای اسلامی - باشد. (21)
این دعوت مبیّن آن است که رژیم اشغالگر با توجه به فرار صهیونیست ها از فلسطین و نیاز مبرم به افزایش جمعیت وفادار به خود، بهائیان را نیز در شمار نیروهای خودی و همچون صهیونیست ها فرض می کند و از آنان برای مهاجرت به اسرائیل دعوت به عمل می آورد.
3. در شهریور سال 1382 آریل شارون، نخست وزیر رژیم صیهونیستی و قصاب صبرا و شتیلا، دیداری از هند به عمل آورد. او در این سفر، از مرکز بهائیان در دهلی که با نام نیلوفر آبی شهرت دارد برای ساعاتی دیدار کرد. (22) بازید از این مرکز، اهمیت بهائیت برای رژیم صهیونیستی را نشان می دهد زیرا یک مقام بلند پایه صهیونیستی حتی در جریان سفر فشرده خویش به خارج از فلسطین اشغالی نیز اصرار دارد که بازدید از مرکز بهائیان را در برنامه فشرده خود بگنجاند.
4. ایهود اولمرت نخست وزیر اسرائیل، برای توجیه عقب نشینی دولتش از تهدید جمهوری اسلامی به حمله نظامی، بهائیان را منّت کُش و روغن ریخته را نذر امامزاده کرد. وی روز یکشنبه 17 دی 1385 در سخنرانی خود که تعدادی از سران فرقه ضاله نیز در آن حضور داشتند، ضمن رد اخبار منتشره پیرامون حمله ارتش رژیم صهیونیستی به تأسیسات ایران، به سران بیت العدل بهائیان اطمینان داد که به احترام مقدسات! آنان در ایران از حمله به این کشور منصرف شده است.
به گزارش یک روزنامه اسرائیلی، بهائیان مذکور به دعوت وزارت خارجه اسرائیل در این جلسه حضور یافته و در میان آنها چهره های سرشناس بهائی و از جمله یک ایرانی وابسته به آن مسلک نیز به چشم می خوردند. (23) باید به آقای اولمرت یادآور شویم که: به دشت آهوی ناگرفته، مبخش!
5. بهائیان نیز متقابلاً با همه توان در خدمت صهیونیسم و زائده آن یعنی اسرائیل بوده و علاوه بر جمع آوری و ارسال کمک مالی به آن رژیم، با ورود غیر قانونی و قاچاق کالاهای اسرائیلی به داخل ایران سعی در کمک به اقتصاد رو به موت آن رژیم دارند. فی المثل به گزارش جراید بیش از 440 هزار عدد لنز عینک ساخت رژیم اشغالگر قدس در کارخانه «شایان عدسی» واقع در شهرک صنعتی جعفرآباد کاشان کشف شد. قابل ذکر است که این کارخانه به منصور - م عنصر بهائی ساکن کاشان تعلق دارد. او که قاچاقچی لنز عینک می باشد. آنها را از اسرائیل وارد کرده است. وی لنزهای ساخت کارخانجات اسرائیل را در جعبه های معمولی و با مارک یک شرکت لنز سازی خارجی قاچاقی به ایران آورده است. گفتنی است فرزند ارشد رئیس تشکیلات بهائیت در ایران معروف به نیکی نیز یکی از دلالان عینک در ایران به شمار می رود. (24)
البته کمک هایی از این دست، یکباره و به صورت اتفاقی نسبت به اشغالگران قدس صورت نگرفته و به گواهی اسناد، قدمت آن به چند دهه قبل از این می رسد. به عنوان مثال، در یکی از اسناد ساواک، بدون پرده پوشی به این مسئله اشاره شده و بعضی از موارد اهتمام بهائیان در کمک به اشغالگران قدس برشمرده می شود.

گزارش خبر
              تاریخ گزارش: 1/ 11/ 48                        شماره گزارش: 995/ 20/ 300/ د

منبع: شهربانی آذربایجان شرقی
چند تن از افراد فرقه بهائی در کشور اسرائیل سکونت داشته و چند نفر نیز از جمله شخصی به نام روح الله مشتاق اهل قریه سیسان در اطراف تبریز، به آن کشور تردد داشته و کمک هایی که از طرف فرقه مذکور به کشور اسرائیل می گردد، توسط آنها انجام می گیرد. ضمناً بهائیانی که در آذربایجان و در سایر شهرستان ها دارای تأسیسات و کارخانه هایی هستند از وسایل و آلات ساخت اسرائیل استفاده و با خرید آن، به اقتصاد کشور مورد بحث به طور غیر مستقیم کمک می نمایند. (25)

6. در فروردین 1388 شورای جهانی بهائی همانند 6 سال گذشته مراسم جشنی در هتل «قلعه داوود» در بیت المقدس اشغالی برپا کرد که بیش از 200 میهمان از جمله مئیر شیتریت وزیر کشور رژیم صهیونیستی، جونز سفیر آمریکا و تعدادی از نمایندگان کنست (پارلمان اسرائیل) در آن شرکت داشتند.
شیمون پرز رئیس جمهور و ایهود اولمرت نخست وزیر اسرائیل برای این گردهمایی پیام های جداگانه ای ارسال داشتند. به گزارش دالیا کهن امین از قدس اشغالی، شیمون پرز که همواره «به نیازهای مرکز جهانی بهائی در حیفا و اماکن دیگر توجه ویژه نشان داده» در پیام خود به دوستی بهائیان و صهیونیست ها اشاره کرد. اولمرت نیز «از مناسبات همکاری بین مرکز جهانی بهائی و کشور اسرائیل که بر اصول احترام متقابل استوار است، ابراز خشنودی کرد».
در این مراسم - که چندی پس از جنگ غزه و کشتار زنان و کودکان مظلوم فلسطینی به دست صهیونیست ها برگزار می شد - وزیر کشور این رژیم جنگ طلب از سوی کابینه حضور یافت و به ایراد سخن پرداخت. وی در بخشی از سخنانش «دین بهاء الله را دین آشتی و همزیستی بین مردمان جهان دانست!»
میزبان این ضیافت آقای آلبرت لینکلن دبیر کل مرکز جهانی بهائی بود که سخنانی بیان کرد و طبق معمول، حمله به جمهوری اسلامی ایران را فراموش ننمود. او هیچ اشاره ای به جنگ غزه و کشتار غیر نظامیان بی گناه در این باریکه نداشت و در حالی که تمام جهانیان، رژیم سفاک صهیونیستی را محکوم ساخته و پلیس بین الملل، سران این رژیم را به علت ارتکاب جنایت جنگی در غزه تحت تعقیب قرار داده و حکم بازداشت آنان را صادر نموده است، دبیر کل مرکز جهانی بهائی، شصتمین سالگرد استقلال دوباره ی این رژیم جعلی را گرامی می دارد.
در شرایطی که همه ی جهانیان نسبت به ادامه محاصره ی مردم غزه توسط اسرائیل ابراز نگرانی عمیق می کنند، آقای لینکلن که به ظاهر شعار صلح جهانی و وحدت عالم انسانی را سر می دهد از کنار این مسئله پیش پا افتاده! عبور می کند و نسبت به مسئله مهم دیگری نگرانی عمیق خویش را ابراز می دارد. به گزارش دالیا کهن امین از قدس اشغالی، آقای لینکلن «با نگرانی افزود که مسئله کمبود آب در اسرائیل موجب دلمشغولی می باشد و باید برای ادامه ی آبیاری باغ ها[ی مربوط به فرقه] و نگاهداری آنها راه چاره ای جست» چرا که مقامات صهیونیست برای مصرف آب این باغ ها محدودیت هایی را اعمال کرده اند. (26)

 حرف آخر

 پیش از این دیدیم که بن زوی نخستین رئیس جمهوری رژیم صهیونیستی بود که از بنای مرکزی بهائیان در حیفا بازدید کرد و همو گفت که در حدود سال 1910 با عباس افندی نیز در فلسطین ملاقات داشته است و روحیه ماکسول نیز اعلام کرد که جناب عبدالبهاء با موشه شارت نخست وزیر بعدی رژیم صهیونیستی نیز دوستان قدیمی بوده اند.
شواهد فراوان ذکر شده در این مقال - که «نمی» از «یم» و مشتی از خروار به شمار می رود - به روشنی و به نحوی غیر قابل تردید، از پیوند دیرین، عمیق، گسترده و فزاینده میان بهائیت و صهیونیسم، به ویژه رژیم اشغالگر فلسطین، حکایت دارد.
عجیب است که بهائیان در سایت ها و رسانه های مربوط به خویش، در مقابل سؤال (یا اعتراض) نسبت به پیوند این فرقه با اسرائیل، با جسارت و «کبک وار»! ادعا می کنند که هیچ رابطه ای بین این فرقه با صهیونیسم و اشغالگران فلسطین وجود ندارد و استقرار مرکزیت این فرقه در اسرائیل پدیده ای کاملاً تصادفی است! و هیچ ارتباطی به علائق و منافع مشترک طرفین ندارد!
این شواهد فراوان و انکار ناپذیر، بیش و پیش از همه، حجت را بر افراد عادی بهائیت تمام می کند که حکم پیاده نظام، سپر، خاکریز و گوشت دم توپ را برای سران فرقه بازی می کنند. آنان باید بدانند که رهبران آنها چه وابستگی و پیوستگی عمیقی با صهیونیست های غاصب و خون آشام دارند؟ و از تشکیلات خود بخواهند که بابت این همه وابستگی به جنایتکاران اشغالگر به جای برخی مغالطه های خنده آور، توضیح قانع کننده بدهند.
با توجه به روابط وسیع و صمیمانه و اعتماد مشترکی که بین صهیونیسم و بهائیت وجود دارد، طبیعی است که جهان اسلام و آزادگان عالم، به حضور عناصر این تشکیلات در بین خود با دیده سوءظن نگریسته و با آنان برخورد طردآمیز پیش بگیرند و متقابلاً بدیهی است که وقتی بهائیت، کاکل خود را این گونه محکم به زلف صهیونیسم گره می زند، نمی تواند ادعا کند که استقرار مرکزیت این تشکیلات در اسرائیل، صرفاً به دلیل قرار داشتن قبور سران فرقه در فلسطین اشغالی است که به عنوان قبله گاه اهل بهاء برگزیده شده است.
با وجود این پیوند عمیق، بدیهی است که بهائیان ناگزیرند در هزینه هایی که اسرائیل و صهیونیسم جهانی (در برابر خروش انقلابی مظلومان و محرومان جهان) می پردازند، سهیم و شریک باشند. لذا در جریان نبرد شکوهمند حزب الله لبنان با ارتش صهیونیستی در تابستان 85 که با پیروزی رزمندگان اسلام پایان یافت، بندر حیفا که مرکزیت بهائیان در آن قرار دارد، آماج شدیدترین حملات موشکی دلاور مردان حزب الله قرار گرفت و می توان حدس زد که دلداری خاله مآبانه سران بهائیت توسط نخست وزیر پیشین رژیم صهیونیست (اولمرت) از تلاش صهیونیست ها برای جلب مساعدت بهائیان و جلوگیری از فرارشان (همراه یهودیان) از سرزمین های اشغالی حکایت می کند.

پی نوشت ها:
1. مئیر عزری. کیست از شما از تمامی قوم او؟. ترجمه آبراهام حاخامی. اورشلیم، 2000 ، 333/1.
2. همان، 333/1-332.
3. همان، 33/1.
4. اسناد لانه جاسوسی آمریکا، مؤسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی، کتاب دوم، ص419.
5. همان.
6. ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، مؤسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی، انتشارات اطلاعات، 202/1.
7. همان، ص203.
8. همان، ص202.
9. عزری، همان، 332/1.
10. همان، 132/1.
11. همان، 332/1.
12. همان.
13. همان.
14. برای خواندن متن کامل این پیام بنگرید به: ویژه نامه ایام، ش 29 ( بهائیت، آن گونه که هست)، ص53، ضمیمه روزنامه جام جم، 6/6/1386 و نیز ر.ک به www. ayam29. com.
15. عزری، همان، 149/1.
16. همان، 113/2.
17. همان، 23/2-22.
18. همان.
19. همان، 262/1.
20. روزنامه جمهوری اسلامی، 15 تیر 1377.
21. پایگاه اطلاع رسانی موعود
22. مهرداد صفا، «افعی درهند»، روزنامه جام جم، 17/2/1383، ص8.
23. روزنامه جمهوری اسلامی، سال 28، ش7962 ( چهارشنبه 20 دی 85)، ص2.
24. کیهان، 8 و 29 شهریور 1385.
25. برای کلیشه گزارش ر.ک: بهرام افراسیابی، تاریخ جامع بهائیت (نوماسونی)، صص766-765.
26. برای کسب اطلاعات بیشتر ر. ک: به: www.Bahairesearch.org
منبع: فصلنامه تاریخ معاصر ایران، شماره 49،