بهائیت در ایران : فرقه‌ای که در باورش کمترین ارزشی برای غیربهائیان قائل نیست و آنان را همچون سنگ‌ریزه، پست می‌داند و در عین حال، محبّت و خوش‌رویی کاذب یکی از شیوه‌های فریبنده‌ی تبلیغی‌اش به حساب می‌آید، چگونه می‌تواند در مذمت ریاکاری سخن بگوید؟! آن هم کسی همچون عبدالبهاء که تا آخر عمر دست از ریاکاری و مسلمان جا زدن خود نکشید؟!

بهائیت ایران برداشت از پایگاه جامع فرق ، ادیان و مذاهب  : مبلّغان بهائی عملکرد چند جوان جاهل شیعه را به عنوان دستمایه‌ای برای توهین و سگ خطاب کردن شیعیان قرار می‌دهند که طبق تصریح پیشوایانشان، نه تنها گوسفندِ مطیع مسلک غیرمعقول و ساختگی پیشوایانشان هستند، بلکه می‌بایست گوسفند و دست‌بوس ظالمین و متجاوزین نیز باشند و به سگ بودن خود نیز افتخار کنند.

بهائیت در ایران : با توجه به اظهارات جناب صبحی، شوقی افندی (اولین و آخرین ولی‌امر بهائیت) نمی‌توانست جانشین موعود عبدالبهاء باشد؛ چرا که صرف‌نظر از فساد شوقی، جانشینی او بر خلاف خواست بهاء و حتی عبدالبهاء بود. از طرفی جانشینی او نشانی قطعی بر غیرالهی بودن اساس فرقه‌ی بهائیت بود.

پس از مرگ عبدالبهاء تردیدهای جدی در جانشینی وی صورت گرفت. از یک‌سو وصیت‌نامه‌ی حسینعلی بهاء که در آن محمدعلی (پسر دیگر پیامبرخوانده‌ی بهائی) به عنوان جانشین عبدالبهاء مشخص شده بود (1) مورد نقض قرار گرفته بود و از سوی دیگر عبدالبهاء در واقع کسی را شایسته‌ی جانشینی خود نمی‌دید.