بهائیت در ایران : حسینعلی‌بهاء، در تهمتی آشکار به ساحت مقدس انبیای الهی، مدعی شده است که آن منادیان توحید الهی برای خود چنین مقاماتی ارائه نموده‌اند. چنان‌که در کتاب ایقان می‌گوید: «این است که از آن جواهر وجود در مقام استغراق در بحار قدس صمدی و ارتقاء به معراج، معنای سلطان حقیقی، اذکار ربوبیت و الوهیت ظاهر شد».

بهائیت در ایران: یکی از مباحثی که در بهائیت مطرح است و در عمل با گفتار بهائیان متناقض است، بحث عدم مداخله در امور سیاسی می‌باشد. رهبران بهائیت در گفته‌هایشان پیروان خود را به مداخله نکردن در امور سیاسی سفارش می‌کنند و می‌گویند هرکس در امور سیاسی مداخله کند، بهایی نیست و از بهائیان به شمار نمی‌آید. اما در عمل خلاف این را شاهد هستیم.

بهائیت در ایران : آقاي‌ عباس‌ امانت‌ (متعلق‌ به‌ خانواده‌ بهائي‌ «امانت» ) از مورّخان‌ معاصر است‌ که‌ در غرب‌ سکونت دارد . تعلق‌ خاطرش‌ به‌ باب‌ و بهاء، از خلال‌ سطور کتابش: «قبله‌ عالم» ، هويدا است. ‌
اين‌ مورخ‌ بهائي‌ (در گزارش‌ مذاکره‌ علماي‌ تبريز با باب که در همین کتاب آمده ) از علي‌ محمد باب، با تعابيري‌ چون‌ «پيام‌آور» (بخوانيد: پيغمبر)، «سيد پرجاذبه‌ شيرازي» و نيز «چهره‌اي‌ جوان‌ و گيرا» ياد مي‌کند «که‌ نويد عصر جديدي‌ را مي‌داد»  همچنين، او را «پارساي‌ فرانگر» مي‌خواند «که‌ مرجعيت‌ علما را به‌ مبارزه‌ مي‌طلبيد»  (و البته‌ کاري‌ به‌ اين‌ ندارد که: باب‌ توان‌ و جرئت‌ بحث‌ با علما را نداشت‌ و اين‌ علما بودند که‌ او را به‌ مبارزه‌ خوانده‌ بودند).
وي‌ اعتراف‌ باب‌ (در مجلس‌ علما) به‌ ناآگاهي‌ از علوم‌ زمانه‌ را «اقرار صادقانه» مي‌خواند. که‌ مي‌دانيم‌ طنين‌ خوش‌ آهنگ‌ واژه‌ صداقت، به‌ طور طبيعي‌ از انعکاس‌ «منفي» مطلب‌ در ذهن‌ خواننده‌ کتاب‌ مي‌کاهد و متقابلاً‌ در شرح‌ چالش‌ علمي‌ علما با باب، از تعابيري‌ گزنده‌ همچون‌ «استنطاق» ، «تفتيش‌ عقايد» ، و «طعن‌ و لعن‌ و ريشخندهاي‌ دشنام‌آميز» سود مي‌جويد. که‌ خالي‌ از تاءثير سوء در ذهن‌ خواننده‌ نيست. به‌ همين‌ نمط، بايد از اقدام‌ وي‌ به‌ چهره‌پردازي‌ «منفي» از ملا محمود نظام‌العلماء (ملاباشي‌ وليعهد، و قهرمان‌ پيروز بحث‌ با باب‌ در مجلس‌ تبريز) ياد کرد