بهائیت در ایران: یکی از نکات بسیار با اهمیت در نقد عملکرد انجمن حجتیه، مسئله غفلت از مبارزه اصلی و پرداختن به مسائل فرعی و حاشیه‌ای بود. مبارزه‌هایی بی‌ثمر و یا کم‌ثمر که نه به شاه و ایادی او لطمه‌ای جدی وارد می‌ساخت و نه برای آنان دردسر جدی فراهم می‌کرد. مبارزه با بهائیت در پیش از انقلاب و نیز مبارزه با برخی مظاهر بسیار ناچیز و فرعی تمدن غربی که شاه مروج آنها بود، همگی نحوه مبارزاتی بود که ديگران را از توجه به طاغوت اصلی و بیماری اصلی جامعه ایران دور می‌داشت. به عنوان نمونه مبارزه با «پپسی کولا» یکی از این قبیل فعالیت‌های انجمن حجّتیه بود؛ پپسی مذموم و تحریم شده بود و برخی علمای وقت، آشامیدن آن را حرام اعلام کرده بودند. و انجمن نیز اعضای خود را بسیج کرده بود تا مغازه‌داران را با روش تشویق و تهدید، از فروش این نوشابه منع کنند؛ زیرا صاحب و امتیازدار کارخانه پپسی کولا «ثابت پاسال» بهائی بود. لکن آنها ثابت پاسال و دیگر سرکردگان و زمامداران بهائیت و پشتوانه اصلی آن یعنی شاه را رها کرده و اینچنین به مسائل جزئی می‌پرداختند.(1)

نکته:

بهائیت در ایران : ساختار مشرق الأذکار و مراکز این‌چنینی، بنایی برای مخالفت با اسلام است. طبق ادعای میرزا حسینعلی، این مراکز برای عبادت و ذکر است، ولی این‌که در هر قاره‌ای فقط یک یا چند مشرق الأذکار بیشتر وجود ندارد، شاهد بر این است که نه تنها این مراکز منسوب به بهائیت، موقعیت معنوی نداشته بلکه سیاسی و البته مکانهائی تشکیلاتی‌اند.

بهائیت در ایران : یکی دیگر از تعالیم فرقه ضالّه بهائیت، سفارش رهبران این فرقه به پیروان خود مبنی بر، مداخله نکردن در امور سیاسی می‌باشد. اما چرا چنین  تعلیمی توسط رهبران بهائی تشریع شده و چرا پیروان این  فرقه در ایران به این تعلیم دین دروغین خود، عمل نمی‌کنند؟!