اما جالب است بدانیم در عین حال که فرقه‌ی بهائیت، با فراگیری امر به معروف و نهی از منکر به مخالفت برخاسته، پیروان خود را به تبلیغ عمومی و همگانی بهائیت فراخوانده است؛ تا جایی که در بهائیت، تبلیغ وظیفه‌ی همه‌ی افراد بوده و عبدالبهاء، آن را اجباری دانسته است.(2)
اما به راستی، مگر از دیدگاه بهائیت، تبلیغ این فرقه‌ی باطل مصداق بارز امر به معروف و نهی از منکر نیست؟! پس چگونه می‌توان هم‌زمان با تحریم امر به معروف و نهی از منکر، حکم به لزوم تبلیغ عمومی و همگانی بهائیت صادر کرد و ترویج این منکر بزرگ را به عنوان تبلیغ معروف تشریع نمود؟!

پی‌نوشت:
1-احمد یزدانی، نظر اجمالی در دیانت بهائی، تهران: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، 1329 ش، ص 92.
2- محمدعلی فیضی، رساله راهنمای تبلیغ، تهران، مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 117 بدیع، صص 5 و 61.