بهائیت در ایران :  علمای اسلامی به عنوان حافظان و نگاهبانان حدود دین، همچون سدّی محکم در مقابل فتنه‌های عوامل استکبار و فاسد بوده و لذا، به مقابله‌ی فکری با فرقه‌های ساختگی بابیت و بهائیت پرداخته‌اند. از این‌رو عبدالبهاء، بخاطر کینه‌ی خود از علمای اسلامی، که مانع گسترش عقاید انحرافی بهائیت به شمار می‌آیند، به پیروان خود بشارت داد که به زودی، دستگاه اجتهاد و پیروی مردم از علماء برچیده خواهد شد؛ همچنان که به نقل از او می‌خوانیم: «مِن بعد دستگاه اجتهاد و حکمرانی علماء و مرافعه در نزد مجتهدین و تمسک عوام به ایشان و صف جماعت و ریاست علمای دین پیچیده خواهد شد».(1)
اما به راستی چگونه می‌توان این پیشوای بهائی را مصون از هرگونه اشتباه و خطا پنداشت (2)؛ در حالی که پس گذشت یک قرن از این ادعا، نه تنها علمای اسلامی منزوی نگشتند، بلکه همواره با فتواهای به موقع و هوشمندانه‌ی خود، حافظ عقاید حقه و کیان مملکت اسلامی می‌باشند. علمایی که تبلیغات مداوم و مسموم نظام‌ها و فرقه‌های معاند نتوانست از نفوذ کلام ایشان در میان مردم بکاهد؛ چرا که به فرموده‌ی پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله): «العُلَماءُ وَرَثَةُ الأنبياءِ... (3)؛ علماء وارثان پیامبران‌اند» و دین‌داری بدون توجه به پیامبران و جانشینان ایشان میسر نیست.
در این صورت می‌توان گفت که این پیشوای بهائی، آرزوی خود را در قالب پیش‌گویی بیان کرده است.

و حالا و در این زمان ابهت علما  جهان اسلام و تشیع را نظاره گر باشید .

پی‌نوشت:
1- عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 5، ص 193.
2- ر.ک: عباس افندی، مفاوضات؛ به نقل از: مهدی هادیان، مسأله مشروعیت، تهران: انتشارات گوی، 1392 ش، ص 130-129.
3- محمد محمدی ری‌شهری، میزان الحکمه، کتابخانه‌ی الکترونیکی فقاهت، ج 8، ص 18.