فارسی
English (UK) 
بهائیان و هشت سال دفاع مقدس
به بهانه گرامیداشت 8 سال دفاع مقدس به نقش بهائیان در هشت سال جنگ تحمیلی به ایران می‌پردازیم؛ نبرد نابرابری که همه کشورهای قدرتمند دنیا با حمایت از تجاوز عراق ، در برابر ایران صف کشیدند
بهائیت در ایران : بهائیان، ایران را کشور موعود خود معرفی کرده و آن را ارض مقدس می‌شمارند. نگاه بهائیان به ایران، مانند نگاه یهود به فلسطین است. نگاهی که با تعالیم دوازده‌‌گانه آنان تناقض دارد. آری بهائیت پیروان خود را از هر گونه تعلق و تعصبی باز می‌دارد، از این‌رو عباس افندی (دومین سرکرده بهائیت)، بهائیان را از تعلق و تعصب به دین، وطن، ناموس و غیره باز داشته و می‌نویسد: «حضرت بهاءالله ما را از هر تعصّبی نجات داد. تعصّبات است که عالم را خراب کرده. هر عداوت و نزاعی و هر کدورت و ابتلائی که در عالم واقع شده یا از تعصّب دینی بوده یا از تعصّب وطنی یا از تعصّب جنسی یا تعصّب سیاسی. تعصّب مذموم و مضرّ است هر نوع باشد. وقتی‌که امر تعصّبات از عالم دور شود آن وقت عالم انسانی نجات یابد. ما برای این مقصد عزیز می‌کوشیم.»(۱)
با توجه به این پیام رسا و روشن، بهائیان نباید نسبت به میهن، ناموس، دین و اعتقادات خود تعصب داشته باشند، زیرا تعلق و تعصب، مانع آن می‌شود که فرمانبردار محض تشکیلات بیت العدل باشند. تشیکلات بهائیت برای آن که تسلط کاملی بر اعضای خود داشته باشد، آنان را از هر گونه تعلق و تعصبی باز می‌دارد و بر کلی بودن آن تأکید دارد و از میان چیزی‌هایی که هر انسانی به آن تعصب دارد، به نکات مثبتش، یعنی دین، ناموس و وطن اشاره می‌کند؛ حال آن که تعصب همیشه به معنای خشک اندیشی نیست؛ بلکه گاهی به معنای حمایت و غیرت و هواداری است.
تشکیلات بهائیت ترک تعصب را مطلق می‌گوید تا هر گاه کاری از پیروان خود خواست و خلاف عقیده، منافع وطنی یا جنسی او بود، نتواند نه بگوید و این گونه منافع تشکیلات تضمین شده باشد.
این پیام تشکیلاتی به همراه شعار عدم دخالت در سیاست، ابزاری شد تا بهائیان ترک دفاع از مرز و بوم و وطنشان را توجیه کنند. آری بهائیان در طول هشت سال جنگ تحمیلی از هر گونه کاری که دفاع از کشور به حساب آید، خودداری کردند، این در حالی بود که همه ادیان و مذاهب برای دفاع از وطن و ناموسشان راهی جبهه‌های دفاع مقدس شده بودند و با خون خود از مرزهای کشور پاسداری کردند.
*مهناز رئوفی، بانوی بازگشته از بهائیت در این‌باره می‌گوید: «در زمان جنگ [ایران و عراق] وقتی مردم کشته می‌شدند، بهائیان با بی‌رحمی تمام می‌گفتند از این مسلمانان هر چه کشته شود کم است. خصوصاً وقتی رادیوهای خارجی، آمار شهادت رزمندگان را در جبهه‌ها به اطلاع مردم می‌رساندند… با ناسزاگویی به رزمندگان ابراز مسرت و خشنودی می‌کردند. بهائیان در زمان جنگ با کناره‌جویی از شرکت در جبهه‌ها اعلام کردند که مخالف جنگ هستند و به بهانه عدم دخالت در سیاست از به دست گرفتن سلاح امتناع کردند و کوچک ترین فعالیتی برای دفاع از کشور از خود نشان ندادند… آنها که دائماً در کلاسها و مجالس از عشق به عالم بشریت دم می‌زدند، آنان که از الفت و محبت طوری سخن سرایی می‌کردند که گویی برتر و مهربانتر از همه اقشار عالمند، در عمل نه تنها بویی از انسانیت و محبت نبرده بلکه درنده‌خویی‌شان گُل می‌کند و از خبر شهادت جوانان عزیز این مرز و بوم اظهار خوشحالی و مسرت می‌کنند.»(۲)
*کیهان نیز درباره فعالیت بهائیان در هشت سال جنگ تحمیلی می‌نویسد: «در طول سال های دفاع مقدس چنان‌که از عکا دستور رسیده بود، بهائیان فقط در کار خرید ملک، زمین و آپارتمان بودند، زیرا در دوره جنگ ، قیمت آپارتمان و خانه بسیار پایین بود و بازارش رونقی نداشت. در این سال‌ها آنها سند روی سند می‌گذاشتند، فقط کافی بود که احساس کنند یک نفر به پول نیازمند است، در چنین حالتی به صورت غیرمحسوس صاحب ملک را دوره می‌کردند و در نهایت خانه‌اش را از چنگش بیرون می‌آوردند. نکته‌ای که جای تأمل دارد این است که از اسرائیل فرمان رسیده بود که فقط زمین‌ها، املاک و آپارتمان‌های مسلمانان را بخرید و از بهایی و کلیمی خرید نکنید.»(۳)
پانوشت:
۱. کتاب پیام ملکوت، اثر اشراق خاوری، ص ۹۹.
۲. تبیان.
۳. روزنامه کیهان، ش ۱۹۱۴۳، ت ۶/۵/۸۷، ص ۸.
منبع: پایگاه جامع شناخت بهائیت
