صدای دهل از دور خوش است

سران فرقه ضاله بهائیت ، آنچه در باره آنان می گویند تا شخصیت حقیقتی آنها  

نیکو

ميرزا حسن نيكو: ديدار با عباس افندي موجب سلب ايمان مي­شود

بهائیت در ایران برداشت شده از مجله شفافيت : يكي از موضوعات مورد توجه در بهائيت «افسانه سازي وغلو» نسبت به سركردگان اين فرقه در فكر و اذهان اعضا براي فريب آنهاست. فضل­ا... مهتدي صبحي  درباره افسانه سازي­ها در اين فرقه مي­گويد:« اكثر بهائيان بهاء و عبدالبهاء را نديده و اوصاف و شمايل و اخلاق او را بيشتر  از زائرين و مبلغين شنيده واز آنجايي كه آدمي به هر كس كه از مطلوب  اوسخن گويد مي­گرود و بالتبع  او را دوستداشته با رغبت كلمات وي را به گوش مي­گيرد... با ديده حسرت به وي مي­نگريستند و گاهي از شدت اشتياق مي­گريستند... او هم براي گرمي بازار  و گرفتن كار خود وجلب قلوب ساده دلان  بهائي، شروع به گفتن مي­كرد و امور عجيبه و حكايات غريبه از آن ناحيه نقل مي­مود وبهاء و عبدالبهاء را به كرامات و خرق عادات مي­ستود، از جمله مي­گفت نمي­دانيد وجه مبرك چه قدر نوراني است و چشمانش چه اندازه گيرا!! كجا انسان مي­تواند به رخساره­اش نگاه كند! ... بسا اشخاصي كه در منتهاي بغض و عداوت بودند به محض روبه رو شدن منقلب و خاضع گشتند!».[1]

اما وقتي در طول تاريخ نگاه مي­كنيم اين رفتارها كاملا نتيجه داشته ميرزا حسن نيكو، از متبريان مشهور درباره يكي از ديدارهاي افراد جذب شده با عباس افندي چنين روايت مي­كند: «گفتيم پيرمردي است كه فكر و دانش او به فكر و دانش ميرزا عباس مي­چربيد و اغلب اوقات ميرزا عباس تسليم فكر و اراده او مي­شد. اكنون سال­هاست اودر طهران است ودر حقيقت تحصيل­دار ماليات بابي­گري است واين اوقات او هم به معجزه ميرزا مبتلا شده و به واسطه هرم و پيري كه نمي­تواند   از جاي خود تكان بخورد و يكي دو سال است شست و شويي نكرده، بوي عفونت آن مشام هر كه از اطراف آن اطاق عبور كند آزرده مي­نمايد.( اكنون در حين طبع كتاب خبر فوتش رسيد) اسم اين شخص حاج امين است ودر خانه امين خود( حاج غلامرضاي امين امين)افتاده است.

ايشان هميشه بهائيان را از رفتن به حيفا وعكا( ارض مقصود) ممانعت مي­نمود و مي­گفت: (واز قضا هم درست مي­گفت): هر كس خدمت سركار آقار (عباس افندي) مي­رسد، ايمانش سلب مي­شود .اگر مي­خواهيد ايمان شما پابرجا  بماند، پول مخارج رفتن وآمدن خود را به من بدهيد تا خدمت سركار آقا بفرستم و اين عمل ثواب  زيارت اورا بيشتر دارد.

نگارنده در اوايل، حرف اين پيرمرد را – كه جزء شركاي اين كمپاني بود- مهمل تصور مي­كردم، بعد كه با بهائيان حشر نموده و از حقايق و مسائل وقضايا واقف شدم، ديدم آن پيرمرد در عالم خودش درست مي­گفت و به طوري قضيه را كنجكاوري كردم كه اكنون يقين دارم ممكن نيست كسي به حيفا رفته باشد و ميرزا عباس يا شوقي افندي را ملاقات نموده و به آن عقيده باقي مانده باشد.

واز جمله اشخاصي كه به واسطه ديدن شوقي افندي، بساط بهائيت را وداع نمود و خيلي از اقدامات سابقه خود نادم شد، يك كليمي زاده­اي بود كه از روي بساطت (سادگي) عاشق نديده  شده و بهائي شده بود وخيلي اصرار مي­نمود كه پدر و مادر خود راهم بهائي كند. بالاخره سال گذشته به حيفا مي­رود و چون شوقي افندي را مي­بيند ، هر چه بايد بفهمد مي­فهمند و برمي­گردد و تأسف و تحسر( حسرت وافسوس) بي­شمار به گفته­ها و كرده­هاي سابق خود مي­خورد . اين است كه نگارنده نيز دوباره مي­گويم: ديدارش سلب ايمان مي­كند.» [2]