کوردلان بهائیت پاسخ دهند وزیر نادان کیست ؟

به بهانه بیستم دی ماه سالگرد قتل صدر اعظم توانا میرزا تقی خان فراهانی ( امیر کبیر )

بهائیت در ایران : بیستم دیماه سالگرد شهادت یکی از فرزندان عزیز این مرز و بوم است؛ فرزانه ای عدالت خواه و سیاست مداری دلیر، که در درستی و صداقت او تردیدی وجود ندارد. وزیر باتدبیری که در مدّت سه سال، کارهایی برای پیشرفت ایران انجام داد که دیگران در مدّت 30 سال نتوانستند انجام دهند. مردی که برای اصلاح امور کشور، قاطعانه و با شهامت تمام از دستورات شاه استنکاف می نمود و در برابر خواسته های بیگانگان، قدمی عقب نشینی نمی کرد. با این حال، «کلنل شیل» وزیر مختار انگلیس - که از دشمنان وی بود - می گفت: «او جز نیک بختیِ وطنش چیزی نمی خواهد.»

میرزا تقی خان فراهانی معروف به «امیرکبیر» و «اتابک اعظم» در سال 1222 ه.ق در روستای هزاوه از توابع فراهانِ اراک به دنیا آمد. پدرش «کربلایی محمّد قربان» سرآشپز قائم مقام فراهانی بود. «تقی» در کودکی هر روز غذای فرزندانِ قائم مقام را به کلاس درس می بُرد و پشت در کلاس، به گفته های معلّم گوش می داد. روزی میرزا ابوالقاسم برای آگاهی از میزان دانسته های فرزندانش، به کلاس آمد و از آن ها پرسش هایی پرسید. کسی نتوانست به سؤالات پاسخ دهد. تقی که پشت درِ کلاس ایستاده بود، وارد شد، اجازه گرفت و به پرسش ها پاسخ داد. قائم مقام که آثار زیرکی و باهوشی را در این کودک مشاهده کرد، به او اجازه داد از این پس در کلاس درس شرکت کند.

امیرکبیر به زودی پلّه های ترقّی را طی کرد و از «مُنشی گریِ» قائم مقام به سمت «امیر نظام» و سپس «صدارت عظمی» رسید. پس از فوت محمّدشاه، میرزا تقی خان با اعتبار و ضمانت شخصی، پول تهیّه کرده و با تلاش و فداکاریِ بسیار، ولیعهد را از تبریز به تهران می رسانَد و بر تخت سلطنت می نشانَد. ناصرالدّین شاه که وفاداری و کاردانیِ وی را می بیند، او را به مقام صدر اعظمی (نخست وزیری) منصوب می کند و خواهرش «عزّت الدّوله» را به عقد وی در می آورد.

اگر چه در ابتدای صدارت امیرکبیر اوضاع ایران بسیار آشفته بود، این مرد بزرگ توانست با کفایت و تدبیر فراوان، اوضاع پریشان کشور را بهبود بخشد. امّا درباریان سودجو و فاسد - که به چیزی جز منافع شخصی خود نمی اندیشیدند - با کمک «مهد عُلیا» مادر ناصرالدّین شاه و همکاریِ استعمار انگلیس، شاه را نسبت به وی بدگمان کردند. ناصرالدّین شاه امیرکبیر را برکنار کرد و میرزا آقاخان نوری را به صدارت عُظمی منصوب نمود. امیرکبیر از این به بعد، فقط مقام «امارت نظام» و حکومت کاشان را به عهده داشت. در این هنگام سفیر روس که علاقه ی خاصّی به حفظ جان امیر نشان می داد و از روی کار آمدن میرزا آقا خان (مُهره ی انگلیس) راضی نبود، از نادانی عدّه ای را برای نگهبانی از امیر، به گِردِ خانه ی او فرستاد. این عمل خودسرانه، شاه و اطرافیان او را به وحشت انداخت و باعث شد امیرکبیر را به باغ فین کاشان به تبعید بفرستند. درباریان به خصوص میرزا آقاخان - که از اقدامات سفیر روس و بازگشت امیر به مقام صدارت می ترسیدند - بالأخره فرمان قتل وی را از شاه جوان و کم تجربه گرفتند و در بامداد 18 ربیع الاوّل سال 1268 ه.ق (20 دی ماه 1230 ه.ش ) در حمّام فین کاشان با قطع رگ های دست و پا {و خفه کردن وی}، به زندگیِ امیر پایان دادند. قاتل وی حاج علی خان مراغه ای فرّاش باشی نام داشت و مدّت عمرِ امیرکبیر 46 سال بود. پیکر امیر ابتدا در کاشان و سپس با تلاش همسرش عزّت الدّوله به کربلا فرستاده و در آن جا به خاک سپرده شد. روحش شاد و یادش گرامی باد!

برخی از خدمات امیرکبیر:

1- کم کردن حقوق خود (صدر اعظم)، شاه و درباریان برای کمک به اقتصاد کشور.

2-تأسیس مدرسه ی دارالفنون و فرستادن افرادی به اروپا برای آموختن دانش و صنعت.

3-انتشار روزنامه ی «وقایع اتّفاقیه» به عنوان دومین روزنامه در ایران در سال 1267 ه.ق و تأکید بر مشترک (آبونه) شدن کلّیّه ی رجال دولتی و کدخدایان و حقوق بگیران.

4-از میان بردن القاب و عنوان هایی که منشیان در نامه ها به کار می بردند.

5-ایجاد امنیّت در شهرها و راه ها و برانداختن رسم قمه کشی و لوطی بازی.

6-سر و سامان دادن به ارتش و متّحدالشّکل (یکسان) کردن لباس سربازان ایرانی مطابق یونیفرم سربازان اتریشی با استفاده از پارچه های ایرانی.

7-مبارزه با رشوه خواری و فساد مالی و از بین بردن زمینه های بروز آن.

8-اصلاح دادگستری در سراسر کشور، ایجاد دیوان خانه ی عدالت، منصوب کردن افراد عادل و درست کار به عنوان قضّات و الغاء رسم شکنجه ی متّهم به قصد گرفتن اِقرار.

9-تنظیم مالیات ها و جلوگیری از زیاده رویِ مأموران اخذ مالیات.

10-تأسیس اوّلین بیمارستان (مریض خانه ی) دولتی به سبک جدید در تهران، اجرای آبله کوبی و توجّه به بهداشت عمومی و سلامتی افراد.

11-ساختن سدّی بر روی رودخانه ی کرخه و تجدید بنای پُل عظیم شوشتر، ترویج کاشت نیشکر در خوزستان و پنبه در شمال.

12-تأسیس کارخانه ی شکر ریزی و قندسازی در ساری، نخ ریسی و چلواربافی در تهران ،حریربافی در کاشان، کاغذسازی در اصفهان و تهران و چینی سازی در قم و تهران.

13-ساختن بازار و کاروانسرای امیر در تهران و تأسیس ضرّاب خانه در این شهر .

14-تأمین حقوق اجتماعی اقلّیّت های مذهبی در کشور .

15-جلوگیری از دخالت کشورهای بیگانه (روسیّه و انگلستان) در امور داخلی ایران.

16-گسترش روابط خارجی از حدّ و مرز دو کشور همسایه به کشورهایی مثل اتریش و آمریکا.

17-گرفتن شیلات از اتباع روسی و سپردن آن به اتباع ایرانی .

18-توسعه ی صنعت و تنظیم امور صادرات و واردات و حمایت از فعّالیّت های تولیدی.

19-تأسیس چند کارخانه ی اسلحه سازی در کشور (در تهران، ماهی هزار قبضه تفنگ و در اصفهان، ماهانه 300 قبضه تفنگ ساخته می شد.)؛

20-جمع آوریِ متکدّیان (گدایان) و واداشتن مردم به کار و تلاش

21- و مهمترین اقدام امیر مقابله جدی با بابیگری و نقطه اوج آن اعدام علی محمد باب مدعی دروغین .

حال از بهائیان می پرسیم این مشخصه یک وزیر نادان است یا اینکه امیر کبیر به این دلیل از نظر شما کوته نظران مسخ شده نادان است که اجازه نداد جریان بابیت با آن شتابی که گرفته بود بتازد و جامعه ایران را آلوده انحرافات  نماید . پاسخ شما را وزیر مختار انگلیس بسیار روشن داد " «او ( صدر اعظم میرزا تقی خان فراهانی ) جز نیک بختیِ وطنش چیزی نمی خواهد.»

روحش شاد .