پلمپ محل کسب بهائیان بهانه ای برای سیاه نمائی !

بهائیت در ایران : بارها شنیده اید و در فضای مجازی ملاحظه کرده اید . یا همین گزارشات قضاوت غیر صحیح در مورد ایران توسط نااهلان انجام میگیرد . پلمپ مغازه های متعلق به بهائیان  سوژه ای همیشکی برای سیاه نمائی ،  مسائلی که اعضای فرقه‌ی بهائیت مدعی‌اند موجب نقض حقوقشان در ایران می‌شود و در تبلیغات خود، با ژست مظلوم‌نمایی، بسیار روی آن مانور می‌دهند،

اما واقعیت این است که پلمپ شدن محل کسب برخی از ایشان، به دلیل تعطیلی در ایام مقدسشان [1] است. پیروان بهائیت بنابر دستور عبدالبهاء، از اشتغال به هر شغلی در نُه روز از ایام سال منع شده‌اند [2] و در این امر، هیچ‌کس از جمله نانوایان، پزشکان و شغل‌هایی که انحصاراً در دست بهائیان است، استثنا نمی‌شوند. در ادامه قصد داریم با ذکر دو نکته، موضوع پلمپ شدن محل کسب برخی از بهائیان را تحلیل کنیم.
نکته اول: حکم به تعطیلی سراسری که از طرف رهبران بهائی وضع شده، حکمی ناعاقلانه و به ضرر غیربهائیان و حتی خود بهائیان است! متأسفانه کسانی که حکم به تعطیل کردن نُه روز از سال کرده‌اند و هیچ استثنایی را در این زمینه نپذیرفته‌اند [3]، خود بوسیله‌ی غارت اموال بهائیان ساده‌لوح، انسان‌های سرمایه‌دار و بی‌دردی شده‌اند که به هر بهانه و برای انجام هر گناهی، از بهائی‌مَسلَکان، طلا غرامت می‌گیرند و هیچ‌گاه فکر نمی‌کنند که بطور مثال، کارگر بهائی که مخارج زندگی خود و عائله‌اش را به صورت روزانه به دست می‌آورد، با حکم به حرمت کار در این چند روز، نیازهای خود و خانواده‌اش را باید از کجا تأمین کند! و یا اگر کسی در این چند روز بیمار شود و پزشکان آن شهر همه بهائی باشند، چگونه باید مداوا شود و نجات یابد! و یا اگر کسی خانه‌اش آتش گرفت و آتش‌نشانان به علت بهائی بودن کار را تعطیل کرده باشند باید خود، خانواده و داراییش بسوزد! و یا...
نکته دوم: بر فرض که بپذیریم تنها دلیل پلمپ شدن محل کسب برخی از بهائیان، خودسری آنان در تعطیلی محل کسبشان است و هیچ خلاف دیگری مرتکب نشده‌اند، باید گفت این عدّه به دلیل خودسری در تعطیل کردن محل کسبشان به مقابله با قانون و حکومت پرداخته‌اند، چرا این‌گونه تعطیلی‌ها بر خلاف قانون حکومت است و بهائیان نیز بنابر دستور رهبرانشان ملزم به رعایت قوانین و اوامر حکومتی هستند؛ «لَیسَ لِأحَدٍ أن یَتَعَرَّضَ عَلَی الَّذینَ یَحکُمُونَ عَلی العِباد [4]؛ کسی حق اعتراض بر حاکمین را ندارد». در نتیجه بهائیان حق ندارند خودسرانه محل کسبشان را تعطیل و با قوانین حکومت و دستور رهبرشان مخالفت کنند. اما اگر این کار را انجام دهند، باید عواقب آن را نیز بپذیرند و حق اعتراض به حکومت و قوه‌ی قضائیه کشور را ندارند و نباید برای پلمپ شدن محل کسبشان به خاطر مخالفت با قانون، گِله‌مند باشند.
بنابراین حکم به تعطیلی کلّی در ایام مقدس بهائیان، حکمی بس نابخردانه و ظالمانه است که رهبران بهائی بر پیروان خود تحمیل کرده‌اند. در نتیجه پلمپ شدن محل کسب بهائیان برای جلوگیری از شیوع این حکم، بلایی است که سران بهائی به سر پیروان خود نازل کرده‌اند.

پی‌نوشت:

[1]. منظور از این 9 روز، روز تولد باب و بهاء، سه روز به مناسبت عید رضوان بهائیان، روز هفتادم نوروز (فوت میرزا بهاء)، روز نوروز، روز بیست و هشتم شعبان (وفات باب)، روز پنجم جمادی الاولی (تولد عبدالبهاء و بعث باب)؛ این نُه روز اشتغال به کسب و کار و صناعت و زراعت جایز نیست.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه‌ی احکام حدود، بی‌جا» مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، سوم، 128 بدیع، ص 227.
[3]. «در خصوص خبازها (نانواها) و قصاب‌ها و صاحبان این قبیل مشاغل در نقاطی که مشاغل مزبوره منحصر به احباء است، سؤال نموده بودید که در این قسمت، استثنایی در ایام محرمه متبرکه، برای آنان هست یا نه؟ فرمودند بنویس کسر (شکستن) حدود به هیچ وجه مِن الوجوه جایز نه و استثنایی مقبول و محبوب نبوده و نیست، سستی و تهاون در این موارد، علت ازدیاد جرأت و جسارت دشمنان امرالله خواهد گشت»! (عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه‌ی احکام حدود، بی‌جا» مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، سوم، 128 بدیع، ص 228).
[4]. حسینعلی‌نوری، اقدس، نسخه الکترونیکی، ص 93.

پلمپ محل کسب بهائیان بهانه ای برای سیاه نمائی !

بهائیت در ایران : بارها شنیده اید و در فضای مجازی ملاحظه کرده اید . یا همین گزارشات قضاوت غیر صحیح در مورد ایران توسط نااهلان انجام میگیرد . پلمپ مغازه های متعلق به بهائیان  سوژه ای همیشکی برای سیاه نمائی ،  مسائلی که اعضای فرقه‌ی بهائیت مدعی‌اند موجب نقض حقوقشان در ایران می‌شود و در تبلیغات خود، با ژست مظلوم‌نمایی، بسیار روی آن مانور می‌دهند،

اما واقعیت این است که پلمپ شدن محل کسب برخی از ایشان، به دلیل تعطیلی در ایام مقدسشان [1] است. پیروان بهائیت بنابر دستور عبدالبهاء، از اشتغال به هر شغلی در نُه روز از ایام سال منع شده‌اند [2] و در این امر، هیچ‌کس از جمله نانوایان، پزشکان و شغل‌هایی که انحصاراً در دست بهائیان است، استثنا نمی‌شوند. در ادامه قصد داریم با ذکر دو نکته، موضوع پلمپ شدن محل کسب برخی از بهائیان را تحلیل کنیم.
نکته اول: حکم به تعطیلی سراسری که از طرف رهبران بهائی وضع شده، حکمی ناعاقلانه و به ضرر غیربهائیان و حتی خود بهائیان است! متأسفانه کسانی که حکم به تعطیل کردن نُه روز از سال کرده‌اند و هیچ استثنایی را در این زمینه نپذیرفته‌اند [3]، خود بوسیله‌ی غارت اموال بهائیان ساده‌لوح، انسان‌های سرمایه‌دار و بی‌دردی شده‌اند که به هر بهانه و برای انجام هر گناهی، از بهائی‌مَسلَکان، طلا غرامت می‌گیرند و هیچ‌گاه فکر نمی‌کنند که بطور مثال، کارگر بهائی که مخارج زندگی خود و عائله‌اش را به صورت روزانه به دست می‌آورد، با حکم به حرمت کار در این چند روز، نیازهای خود و خانواده‌اش را باید از کجا تأمین کند! و یا اگر کسی در این چند روز بیمار شود و پزشکان آن شهر همه بهائی باشند، چگونه باید مداوا شود و نجات یابد! و یا اگر کسی خانه‌اش آتش گرفت و آتش‌نشانان به علت بهائی بودن کار را تعطیل کرده باشند باید خود، خانواده و داراییش بسوزد! و یا...
نکته دوم: بر فرض که بپذیریم تنها دلیل پلمپ شدن محل کسب برخی از بهائیان، خودسری آنان در تعطیلی محل کسبشان است و هیچ خلاف دیگری مرتکب نشده‌اند، باید گفت این عدّه به دلیل خودسری در تعطیل کردن محل کسبشان به مقابله با قانون و حکومت پرداخته‌اند، چرا این‌گونه تعطیلی‌ها بر خلاف قانون حکومت است و بهائیان نیز بنابر دستور رهبرانشان ملزم به رعایت قوانین و اوامر حکومتی هستند؛ «لَیسَ لِأحَدٍ أن یَتَعَرَّضَ عَلَی الَّذینَ یَحکُمُونَ عَلی العِباد [4]؛ کسی حق اعتراض بر حاکمین را ندارد». در نتیجه بهائیان حق ندارند خودسرانه محل کسبشان را تعطیل و با قوانین حکومت و دستور رهبرشان مخالفت کنند. اما اگر این کار را انجام دهند، باید عواقب آن را نیز بپذیرند و حق اعتراض به حکومت و قوه‌ی قضائیه کشور را ندارند و نباید برای پلمپ شدن محل کسبشان به خاطر مخالفت با قانون، گِله‌مند باشند.
بنابراین حکم به تعطیلی کلّی در ایام مقدس بهائیان، حکمی بس نابخردانه و ظالمانه است که رهبران بهائی بر پیروان خود تحمیل کرده‌اند. در نتیجه پلمپ شدن محل کسب بهائیان برای جلوگیری از شیوع این حکم، بلایی است که سران بهائی به سر پیروان خود نازل کرده‌اند.

پی‌نوشت:

[1]. منظور از این 9 روز، روز تولد باب و بهاء، سه روز به مناسبت عید رضوان بهائیان، روز هفتادم نوروز (فوت میرزا بهاء)، روز نوروز، روز بیست و هشتم شعبان (وفات باب)، روز پنجم جمادی الاولی (تولد عبدالبهاء و بعث باب)؛ این نُه روز اشتغال به کسب و کار و صناعت و زراعت جایز نیست.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه‌ی احکام حدود، بی‌جا» مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، سوم، 128 بدیع، ص 227.
[3]. «در خصوص خبازها (نانواها) و قصاب‌ها و صاحبان این قبیل مشاغل در نقاطی که مشاغل مزبوره منحصر به احباء است، سؤال نموده بودید که در این قسمت، استثنایی در ایام محرمه متبرکه، برای آنان هست یا نه؟ فرمودند بنویس کسر (شکستن) حدود به هیچ وجه مِن الوجوه جایز نه و استثنایی مقبول و محبوب نبوده و نیست، سستی و تهاون در این موارد، علت ازدیاد جرأت و جسارت دشمنان امرالله خواهد گشت»! (عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه‌ی احکام حدود، بی‌جا» مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، سوم، 128 بدیع، ص 228).
[4]. حسینعلی‌نوری، اقدس، نسخه الکترونیکی، ص 93.

پلمپ محل کسب بهائیان بهانه ای برای سیاه نمائی !

بهائیت در ایران : بارها شنیده اید و در فضای مجازی ملاحظه کرده اید . یا همین گزارشات قضاوت غیر صحیح در مورد ایران توسط نااهلان انجام میگیرد . پلمپ مغازه های متعلق به بهائیان  سوژه ای همیشکی برای سیاه نمائی ،  مسائلی که اعضای فرقه‌ی بهائیت مدعی‌اند موجب نقض حقوقشان در ایران می‌شود و در تبلیغات خود، با ژست مظلوم‌نمایی، بسیار روی آن مانور می‌دهند،

اما واقعیت این است که پلمپ شدن محل کسب برخی از ایشان، به دلیل تعطیلی در ایام مقدسشان [1] است. پیروان بهائیت بنابر دستور عبدالبهاء، از اشتغال به هر شغلی در نُه روز از ایام سال منع شده‌اند [2] و در این امر، هیچ‌کس از جمله نانوایان، پزشکان و شغل‌هایی که انحصاراً در دست بهائیان است، استثنا نمی‌شوند. در ادامه قصد داریم با ذکر دو نکته، موضوع پلمپ شدن محل کسب برخی از بهائیان را تحلیل کنیم.
نکته اول: حکم به تعطیلی سراسری که از طرف رهبران بهائی وضع شده، حکمی ناعاقلانه و به ضرر غیربهائیان و حتی خود بهائیان است! متأسفانه کسانی که حکم به تعطیل کردن نُه روز از سال کرده‌اند و هیچ استثنایی را در این زمینه نپذیرفته‌اند [3]، خود بوسیله‌ی غارت اموال بهائیان ساده‌لوح، انسان‌های سرمایه‌دار و بی‌دردی شده‌اند که به هر بهانه و برای انجام هر گناهی، از بهائی‌مَسلَکان، طلا غرامت می‌گیرند و هیچ‌گاه فکر نمی‌کنند که بطور مثال، کارگر بهائی که مخارج زندگی خود و عائله‌اش را به صورت روزانه به دست می‌آورد، با حکم به حرمت کار در این چند روز، نیازهای خود و خانواده‌اش را باید از کجا تأمین کند! و یا اگر کسی در این چند روز بیمار شود و پزشکان آن شهر همه بهائی باشند، چگونه باید مداوا شود و نجات یابد! و یا اگر کسی خانه‌اش آتش گرفت و آتش‌نشانان به علت بهائی بودن کار را تعطیل کرده باشند باید خود، خانواده و داراییش بسوزد! و یا...
نکته دوم: بر فرض که بپذیریم تنها دلیل پلمپ شدن محل کسب برخی از بهائیان، خودسری آنان در تعطیلی محل کسبشان است و هیچ خلاف دیگری مرتکب نشده‌اند، باید گفت این عدّه به دلیل خودسری در تعطیل کردن محل کسبشان به مقابله با قانون و حکومت پرداخته‌اند، چرا این‌گونه تعطیلی‌ها بر خلاف قانون حکومت است و بهائیان نیز بنابر دستور رهبرانشان ملزم به رعایت قوانین و اوامر حکومتی هستند؛ «لَیسَ لِأحَدٍ أن یَتَعَرَّضَ عَلَی الَّذینَ یَحکُمُونَ عَلی العِباد [4]؛ کسی حق اعتراض بر حاکمین را ندارد». در نتیجه بهائیان حق ندارند خودسرانه محل کسبشان را تعطیل و با قوانین حکومت و دستور رهبرشان مخالفت کنند. اما اگر این کار را انجام دهند، باید عواقب آن را نیز بپذیرند و حق اعتراض به حکومت و قوه‌ی قضائیه کشور را ندارند و نباید برای پلمپ شدن محل کسبشان به خاطر مخالفت با قانون، گِله‌مند باشند.
بنابراین حکم به تعطیلی کلّی در ایام مقدس بهائیان، حکمی بس نابخردانه و ظالمانه است که رهبران بهائی بر پیروان خود تحمیل کرده‌اند. در نتیجه پلمپ شدن محل کسب بهائیان برای جلوگیری از شیوع این حکم، بلایی است که سران بهائی به سر پیروان خود نازل کرده‌اند.

پی‌نوشت:

[1]. منظور از این 9 روز، روز تولد باب و بهاء، سه روز به مناسبت عید رضوان بهائیان، روز هفتادم نوروز (فوت میرزا بهاء)، روز نوروز، روز بیست و هشتم شعبان (وفات باب)، روز پنجم جمادی الاولی (تولد عبدالبهاء و بعث باب)؛ این نُه روز اشتغال به کسب و کار و صناعت و زراعت جایز نیست.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه‌ی احکام حدود، بی‌جا» مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، سوم، 128 بدیع، ص 227.
[3]. «در خصوص خبازها (نانواها) و قصاب‌ها و صاحبان این قبیل مشاغل در نقاطی که مشاغل مزبوره منحصر به احباء است، سؤال نموده بودید که در این قسمت، استثنایی در ایام محرمه متبرکه، برای آنان هست یا نه؟ فرمودند بنویس کسر (شکستن) حدود به هیچ وجه مِن الوجوه جایز نه و استثنایی مقبول و محبوب نبوده و نیست، سستی و تهاون در این موارد، علت ازدیاد جرأت و جسارت دشمنان امرالله خواهد گشت»! (عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه‌ی احکام حدود، بی‌جا» مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، سوم، 128 بدیع، ص 228).
[4]. حسینعلی‌نوری، اقدس، نسخه الکترونیکی، ص 93.