بهائیت در ایران برداشت از فصلنامه روشنا : سرکردگان بهائیت برای جلب‌نظر و جذب دیگران به فرقه بی‌اساس خود، مفاهیمی برای آن ایجاد کردند که بخش مهمی از این مفاهیم، به زمانی بازمی‌گردد که عباس افندی(دومین سرکرده بهائیت) به اروپا و امریکا سفر کرد و در آنجا با آداب، فرهنگ و سلیقه مدرن، آشنا شد. پس از آن، وی با آمیختن برخی از گفته‌های حسینعلی نوری با آموخته‌هایش، اصولی را به نام «تعالیم دوازده‌گانه بهائی» ارائه نمود که نه‌تنها ابداعی نوین نیست و بخش زیادی از آن بدیهیات اخلاقی و مورد اشاره در ادیان الهی هستند، بلکه بیشتر جنبه تبلیغی داشته و بسیاری از دستورالعمل‌های بهائیت در عالم واقع، در مغایرت با این اصول قرار می‌گیرد. بهائیان با استفاده از این اصول، تبلیغات گسترده‌ای در امروزی شمردن باور خود به راه انداخته‌اند. تعالیمی که نه‌تنها تازه و بدیع‌ نبوده و خود بهائیان و سردمدارانشان به آن پایبند نیستند، بخشی از آن، از نظر منطقی نیز اشکالات مختلفی به آن‌ها وارد است.

بهائیت در ایران : مدعی دروغین و پیامبر خوانده بهائیت چه تاریخی را برای برقراری صلح عمومی اعلام داشته است؟ در حالی که پیامبرخوانده‌ی بهائی، علم پیشوایان الهی را خطاناپذیر و متصل به منبعی الهی دانسته، متون پیشوایان بهائیت دارای اشتباهات فاحشی بوده که سرکردگان بهائیت ناچار به اصلاح آن‌ها شده‌اند. در یک نمونه، پیش‌گویی عبدالبهاء درباره‌ی تحقق صلح عمومی و برپا شدن سلطنت بهائی در سال 1957 میلادی، با عبارات مبهمی جایگزین شده است!

بهائیت در ایران : بهائیان تلاش کردند این توبه نامه را در زمان شاه از دسترس خارج کنند اما بخواست خدا نشد و این توبه نامه محفوظ ماند که هر از چند گاهی منتشر شود هم برای ذهنیتهائی که در حوزه نسلهای بعد از انقلاب ممکن است ، نام بابیت و بهائیت را بشنوند وهم برای بهائیان که بدانند آنچه به آن اعتقاد پیدا کردند از اول روی یک پایه سست بنا شده و قابل اتکا نیست