بهائیت و نسل آینده

بهائیت در ایران : فرقه بهائیت از طریق پرداختن به مسایل مورد علاقه کودکان، نوجوانان و جوانان مانند آموزش هنر و ورزش به ویژه در میان نونهالان اقدام به جذب آن ها می کنند و بیشتر فعالیت های آن ها نیز در نقاط محروم فرهنگی است.

از حدود پانصد سال پیش سلطه بر کشور ها از طریق حضور فیزیکی مهاجمین در سرزمین هدف با استفاده از توان نظامی و صرف هزینه های بسیار سنگین لشکرکشی و جنگ مستقیم انجام می شد و در ادامه نیز با حکمرانی مستقیم کشور استعمارگر، شیوه «استعمار کهن» رقم می خورد.

شیوه استعمار کلاسیک تا جنگ جهانی دوم نیز ادامه داشت، اما موانعی چون هزینه های نظامی، تلفات انسانی، فرسایشی شدن فرایند سلطه و نیاز به خشونت برای تداوم سیطره و علاوه بر آن هشیار شدن ملت ها و متعاقباً گسترش مقاومت های مردمی در واکنش به اعمال حاکمیت نظامیان بیگانه در سیاست و اقتصاد که در ادامه با ورود مسیونرهای مذهبی با استحاله فرهنگی و مذهبی نیز همراه شده بود، باعث شد فرایند «بومی سازی استعمار» در دستور کار اتاق فکر کشورهای شمال قرار بگیرد که در نهایت منجر به تولد «استعمار نو» گردید. در روش جدید از طریق نفوذ در بدنه حاکمیت و به قدرت رساندن وابستگان سیاسی، از یک سو هزینه های اشغال مستقیم کاهش می یافت و از سوی دیگر مطامع سیاسی، اقتصادی و فرهنگی به نحو احسن تامین می شد.

یکی دیگر از راه های استحاله نیروهای وابسته، در کنار تطمیع به روش های مختلف، خروج نخبگان کشورهای هدف به بهانه های علمی و اقتصادی و تغییر خلق و خو و سلایق و مهمتر از آن تغییر نگرش آنان در پی اقامت طولانی مدت در کشورهای غربی بود. با این کار نخبگان از سفر بازگشته بدون آنکه مستقیماً از اربابان خارجی خود تلگرافی برای انجام یک عملیات سری دریافت نمایند، خود به خود فرهنگ رسوخ کرده در تار و پود افکارشان را دنبال می کردند و استعمارگران نوین حاصل عملکردچند ساله خود در پرواربندی اندیشه ها را از راه دور رصد می کردند.نمونه های بارز این «نخبگان پرواری» را می توان همچنان در بسیاری از کشورهای جنوب مشاهده کرد؛ مانند «انگلوفیل ها (Anglophiles)» که شیفتگان اندیشه و مرام انگلیس و حاصل سال ها تلاش روباه پیر برای استحاله فرهنگی نخبگان کشور ها هستند.

فصل سوم استعمار

استعمار نو همچنان در بسیاری از کشور ها اعمال می شود، اما با افزایش آگاهی ملت ها و بر ملاشدن وابستگی های غیرمستقیم بسیاری از حاکمان آنها، نیاز به ابداع ترفندهایی جدید برای چپاول سرزمین های جنوبی از سوی غرب نشینان، احساس شد. از نیم قرن اخیر، فصل سوم استعمارگری با عنوان «استعمار فرانو» آغاز شده است. در این شیوه چپاول غیر مستقیم، سیطره بر جغرافیای اندیشه ملت ها در هر دو سطح عوام و خواص مورد هدف قرار می گیرد. این راه که حاصل قرن ها تجربه اندوزی ایادی شیطان است، بهترین، اثرگذارترین و ماندگار ترین ابزار به دست گرفتن عنان کشور ها محسوب می گردد. تجاوز به ذهن راه را برای سیطره بر سرنوشت و آینده کشور ها هموار می کند. در فرایند استعمار فرانو، برنامه ریزی ها ماهیت بلندمدت دارند و ابزارهای راهبردی در راستای نفوذ به افکار عمومی و هدایت آن را باید در محیط های نرم یا همان عرصه های فرهنگی جستجو کرد. رسانه و نظام آموزشی دو وسیله اصلی در پیشبرد اهداف کسانی هستند که دستبرد به دارایی های مادی و معنوی کشورهایی غنی همچون ایران را در سر می پرورانند. دستگاه رسانه ای غرب با محوریت هالیوود و رسانه های غول پیکر خبری، عرصه مقابله را در این میدان بسیار تنگ و دشوار ساخته است، اما پیگیری دیپلماسی عمومی از طریق بیان واقعیات با گزارش های غیر واقعی به قصد تاثیرگذاشتن بر ذهن مخاطب و ترغیب به رفتار خاص یا به اصطلاح«پروپاگاندای رسانه ای»، هر چند بسیار تاثیر گذار است اما دو مشکل اساسی دارد؛ یکی آنکه بدلیل برملاشدن دروغ های خبری در پی ارائه اخبار صحیح، پس از مدتی تاثیر این روش کاهش می یابد. دوم اینکه افکار و نگرش های افراد عموماً در دوران کودکی و بر اساس آموزه هایی که از سوی والدین و جامعه پذیرفته شده است شکل می گیرد و در بزرگسالی به ندرت قابلیت تغییرات بنیادی پیدا می کند.

به دلیل کاستی های فوق، طراحان اندیشه های سیاه استعماری به منظور جهت دهی افکار عمومی و القاء اندیشه ها و افکار خاص و مقبولیت بخشیدن به عملکردهای مورد نظرشان در نزد توده های مردم در سراسر جهان، نفوذ در نظام آموزشی کشور ها را به عنوان ابزاری اساسی در عصر استعمار فرانو مطرح نموده و سازمان های بین المللی و ارگان های دولتی و غیردولتی وابسته به خود را در سرتاسر جهان در این زمینه به صف کرده اند. این تفکرات که در لایه های زیرین تصمیمات نهادهای مذکور پنهان می شود، به گونه ای سازمان یافته و در قالب برنامه های جهانی و منطقه ای، با بزک گسترش صلح و دوستی و شعار برابری آموزشی در تمامی نقاط جهان از کلان شهرهای اروپا گرفته تا روستاهای دور افتاده هندو ایران و با تمرکز بر مهدهای کودک و پیش دبستانی ها عملیاتی می شود.

بهائیان وارد می شوند!

شبکه های جهانی ایجاد شده برای پیشبرد برنامه های مورد نظر خود، علاوه بر اینکه نهادهای رسمی همچون یونسکو را در اختیار دارند، به شناسایی و تقویت جریان های زیرزمینی همسو نیز می پردازند. یکی از جریان های خزنده در ایران که در این سال ها به دلیل غفلت مسئولان ریشه دوانده و در بسیاری از مناطق کشور از قلب تهران تا روستامهدهای دور افتاده بم نفوذ کرده و با این شبکه جهانی ارتباط نزدیک دارد، پیروان شبه آیین بشرساخته بهاییت است.

نفوذ بهائیان در سیستم آموزشی مهدهای کودک ایرانی را به راحتی با جستجویی ساده در اخبار چند سال گذشته می توان ردیابی کرد:

جوان آنلاین؛ ۴ بهمن ۱۳۸۸: سرشاخه های بهائیان تصمیم گرفته اند با تاسیس مهد کودک به انتقال باورهای خود در جامعه پرداخته و برنامه های خود را از این طیف سازمان دهی کنند. قرار است این افراد در پوشش کمک به این کودکان معصوم برخی اردوهای تحصیلی و سیاحتی را نیز برای آنان تدارک دیده و به کانالیزه کردن آنان بپردازند.

اندیشکده شفافیت؛ ۱۵ آبان ۱۳۸۹: در تشکیلات بهائیت زنان مربیان مهد ها هستند و اساساً از وظایف و مسئولیت هایی که با ورود دختران به دوره جوانی به آن ها سپرده می شود، همین مربی گری و آموزش به کودکان در مهدهاست. در این میان آن دسته از افرادی که وظایف خود را به نحو موثرتری به انجام رسانند، مورد تشویق محفل قرار گرفته و مامور تبلیغ مخفیانه و پنهانی در جامعه مسلمانان و کودکان مسلمان می شوند. پدیده ای که اخیراً نیز شاهد بروز آن بوده ایم و نگرانی های زیادی را برای مسئولان و والدین ایجاد کرده است.

دادستان بم؛ ۲۱ اسفند ۱۳۸۹: پس از قریب به ۹ ماه کار اطلاعاتی توسط سربازان گمنام امام زمان(عج) تعدادی از عناصر فرقه ضالّه بهائیت که در پوشش کارهای آموزشی فرهنگی در تعدادی از مهد کودک های بم،کرمان و تهران به ترویج وگسترش برنامه های خود می پرداختند دستگیر شدند.

مرکز تخصصی مهدویت؛ ۲۶ مهر ۱۳۹۱: فرقه بهائیت از طریق پرداختن به مسایل مورد علاقه کودکان، نوجوانان و جوانان مانند آموزش هنر و ورزش به ویژه در میان نونهالان اقدام به جذب آن ها می کنند و بیشتر فعالیت های آن ها نیز در نقاط محروم فرهنگی است.

اداره تبلیغات اسلامی نیشابور؛ ۱۶ بهمن ۱۳۹۱: مبلغان بهایی در لباس آموزگاران تقویتی و فوق برنامه حاضر شده و ضمن تدریس دروس به تبلیغ مکتب کاذب خود اقدام کنند. باید نظارت روی افرادی که با واسطه اقدام به فعالیت در این حوزه می کنند افزایش یابد. این افراد در مناطق محروم و زلزله زده در قالب فعالیتهای به ظاهر انسان دوستانه و دلسوزانه اما به ظاهر ویرانگر فعال هستند.

در طول ده سال گذشته مجموعه اخبار گوناگونی نیز در حمایت از «فعالین حقوق کودک بهائی» دستگیر شده، منتشر شده است. علی رغم وجود این جنگ عقیدتی وسیع کماکان این شبکه خطرناک به عضو گیری در سیستم مشغول است.

ارتباط تنگاتنگ سازمان جهانی یونسکو با جریان بهائیت زوایای پنهان و آشکار فراوانی دارد که مهمترین محور فعالیت برنامه مشترک آنان ذیل طرحی بین المللی بنام «روش آموزش کودکان مونته سوری» انجام می پذیرد. آموزش مونته سوری در ایران با جامعه بهائیان پیوند ناگسستنی دارد به نحوی که مسئولیت انتشار این روش آموزشی در شهرستان ها و مناطق محروم مستقیما بر عهده گروه های موسوم به «فعالین حقوق کودک بهایی» قرار دارد. به طور مثال افرادی همچون «اعظم.ک» و «نهاله.ش»، «ندا.ح»، «فریبا.و» و گروهی از بهائیان شیراز و کرج از بانیان تشکیل «خانه کودک مونته سوری» در فیس بوک به شمار می روند.

تعالیم بهائیان در مهدکودک ها

مولود نامبارک بهائیت که نطفه اش از رابطه نامشروع انگلیس و اختلافات درون فرقه ای بسته شد، سرگذشتی جالب دارد. پس از تیرباران سرکرده فرقه انگلیسی بابیت که از افتخارات کارنامه صدر اعظم کاردان ایرانی، امیر کبیر، به شمار می آید دو تن از پیروانش، که نسبت برادری داشته اند، بر سر جانشینی اختلاف پیدا کرده و آن یکی که حسینعلی نوری نام داشت، فرقه بهائیت را تاسیس می کند. مقامات شیخ حسینعلی نوری، معروف به بهاءالله، اندک اندک از ادعای جانشینی امام زمان شروع کرده و در نهایت به مقام الوهیت ارتقاء می یابد! و اکنون آموزه های این آیین که از قهر دو برادر شروع شد، ملغمه ای از اندیشه های بهاءالله و جانشینان وی از جمله عباس افندی، معروف به عبدالبهاء، می باشد.

بهائیان ۷ مرحله کیهانی آموزش مونته سوری را برآمده از تعالیم بهاء می دانند که با توجه به خواستگاه مشترک دو فرقه تئوسوفی و بهایی – کمپانی هند شرقی انگلیس- طبیعی می نماید. همچنین بهائیان و برخی معدود مسیحیان حامی فراگیری روش مونته سوری این روش را راهی موثر برای دستیابی به «صلح پایدار جهانی» و پذیرش فرق ضاله در جوامع اسلامی برمی شمارند.

از آنجایی که اندیشه های منحرف بهائیان در قالب ظواهر اسلامی به کودکان معصومی که پای آموزش های اعضای این فرقه می نشینند ارائه می گردد، لذا تشخیص انحرافات آن از عهده بسیاری از والدین هم بر نمی آید. برخی آموزه های بهائیان با استفاده ابزاری از مفاهیمی چون آزادی و دموکراسی، «دیگرپذیری» را به عنوان یکی از ارکان صلح معرفی می کند و از این طریق و با استفاده از مفاهیم مثبت سعی در خنثی کردن اندیشه های اصلاح گرایانه اعتقادی همچون جهاد و مبارزه با فرقه گرایی در افکار کودکان دارد.

هم اکنون نام تعداد قابل توجهی از مدارس مونته سوری در هند، چین، تایلند و مالزی به «بهایی مونته سوری» تبدیل شده است. مدیران این مراکز اغلب بهایی هستند. علاوه بر آن مدرسه برگزیده مونته سوری یونیسف در سال ۲۰۱۳ یک مدرسه مونته سوری بهایی در هند بود که مدیر بهایی آن نیز از خانواده گاندی است.

مقر اصلی بهائیان در اسرائیل است و اینکه چگونه بهائیت در کنار صهیونیسم در صلح و صفای کامل به سر می برند، سوالی است که پاسخ به آن کار چندان دشواری نیست، چرا که با بررسی ارتباطات آشکار سه راس مثلث اسرائیل، بهائیت و یونسکو نیز می توان به این سوال پاسخ داد. انتخاب محل دفن سرکردگان بهائیان در اسرائیل به عنوان آثار ثبت شده بین المللی یونسکو در حقیقت پیام سپاس این سازمان برای همراهی تشکیلاتی این فرقه در اجرای برنامه جهانی همسان سازی فرهنگی محسوب می گردد.

والدین ایرانی در حالی بی محابا کودکان خود را که حاصل عمرشان محسوب می گردد راهی مهدکودک ها کرده و با اختیار خود در معرض استحاله اندیشه ای قرار می دهند که امروزه در دنیا اصولاً با وجود مهد ها در غیر از موارد ضروری مخالفت شدیدی صورت می پذیرد. در بسیاری از کشورهای توسعه یافته، دولت تا مدت زیادی با تقبل پرداخت نیمی از حقوق مادران، آن ها را به خانه می فرستد تا به نگهداری از فرزند خود پرداخته و ناچار نباشد کودکش را به مهد بسپارد و یا در موارد ضروری، مهد ها را در نزدیکی محل کار مادر تعیین می کنند تا مادر در طول زمان کاری، چند بار به کودک خود سر بزند. لذا شایسته است هم والدین در انجام وظایف خود تجدید نظر کنند و هم دولت با توجه به این مساله حیاتی، از مخاطرات نسلی برای نیروی انسانی کشور پیشگیری نماید.

منبع : ادیان نیوز