بهائیت در لیبریا

بهائیت در ایران :  پس از جنگ دوم جهانی که دنیا به دو بلوک شرق و غرب به رهبری امریکا و شوروی تقسیم شده بود، ابر قدرتها برای حفظ رژیمهای متمایل به خویش در کشورهای مختلف از هیچ کوششی دریغ نداشتند و حکام این کشورها نیز برای حفظ خود، از اهرمهای خشونت و جنایت و سلب آزادیهای فردی و اجتماعی و تحمیق مردم به راحتی و وفور بهره می گرفتند.

در این شرایط، بهائیت در این کشورها وارد شد و تحت حمایت دستگاههای حاکم، با آزادی و امکانات فراوان به تبلیغ پرداخت، چرا که آن رژیم ها می دانستند که با دو شعار بهائیان: « عدم دخالت در سیاست» و «اطاعت از حکومت»، هر فرد که بهائی شود، از میدان مبارزات آزادیخواهانه خارج گردیده و به صف طرفداران دیکتاتوری حاکم می پیوندد.

بهائیت در این زمینه کارنامه عبرت انگیزی دارد که این مشکلات را در نظر آزادگان جهان در حد عمال رژیمهای دیکتاتوری پایین می آورد. تا کنون در 5 مطلب از همکاری بهائیان با حاکمان دیکتاتور چاد ، بولیوی اوگاندا ، فلیپین و شیلی  را در این سالها به کاربران محترم تقدیم نموده ایم . در این مطلب  در قاره افریقا به حضور بهائیان برای کمک به دیکتاتور کشور لیبریا می پردازیم .

این کشور در قرن نوزدهم اعلام استقلال کرد. در خلال جنگ جهانی دوم به پایگاه امریکا در افریقای سیاه تبدیل شد. (1) در سال 1944 ویلیام توبمن به ریاست جمهوری آن رسید و تا سال 1971 به مدت 27 سال در این مقام باقی ماند و جانشین او ویلیام تولبرت در سال 1980 با یک کودتا برکنار شد.

بنا به گزارشی که در شهریور 1355 در وزارت خارجه دولت شاهنشاهی ایران تهیه شده است. یکی از سه اصلی که از خصوصیات بارز حیات سیاسی لیبریا به شمار می رود: « نفوذ فائق ایالات متحده امریکا بر زندگی سیاسی و اقتصادی این کشور» است بنا به همین گزارش: « لیبریا با جهان غرب روابط سیاسی دارد ولی هرگز در صدد برقراری روابط سیاسی با شوروی یا چین بر نیامد. »(2) که این امر میزان وابستگی این کشور با به امریکا را می نمایاند. همچنین کمپانی فایر ستون نیز 450 هزار هکتار از اراضی درخت کائوچوی آن کشور را برای مقاصد خود تصاحب کرده است.

در سیاست داخلی نیز این رژیم، نظام تک حزبی را بر کشور حاکم کرده بود. (3) که این مسئله نیز از اختناق و عدم وجود آزادیهای اولیه و اساسی در آن سرزمین حکایت می کند.

به دلیل وابستگی عمیق این کشور به غرب، رئیس جمهور آن، ویلیام تویمن سال 1965 سفری رسمی به اسرائیل داشت که در خلال آن از مرکز بهائیان در حیفا نیز دیدار به عمل آورد. (4)

بهائیان در لیبریا از آزادی و امکانات بسیار زیادی برخوردار بودند آنچنان که در ژانویه سال 1971 (دی ماه 1349) کنفرانس بین المللی بهائیان در این کشور برگزار شد و اخبار و گزارشهای آن «از طریق تلویزیون و رادیو و جراید به سراسر کشور اعلان و ابلاغ گردید. »(5)

در این کنفرانس معاون رئیس جمهور لیبریا نیز حضور یافت و طی سخنانی از طرف رئیس جمهور به حضار خوش آمد گفت و «از مآرب و مقاصد دیانت بهائی تجلیل نمود و اظهار امیدواری کرد که تعالیم مشتهر بهاء الله به زودی در عالم مستقر گردد و از اینکه این کنفرانس در مونرویا بر پا شده است، ابراز مسرت نموده و اظهار کرد: « در انجام هرگونه خدمتی حاضر و مفتخر است... »

سپس روحیه ماکسول، بیوه ی شوقی از «این نطق شیوا و فصیح و دلپذیر عمیقاً تقدیر» کرد. (6)

در غروب دومین روز کنفرانس، شهردار مونرویا در کنفرانس شرکت کرد و «ضمن عرض خیر مقدم از تمام احبا ( بهائیان) برای شرکت در ضیافت مجللی که غروب روز سوم در عمارت زیبای شهرداری بر پا می شد، دعوت نمود و با نهایت خوشرویی، پذیرایی مفصل و مجلل شد. »(7)

در خلال این کنفرانس با روحیه ماکسول ( بیوه شوقی افندی) مصاحبه های مختلف رادیو- تلویزیونی و مطبوعاتی برگزار می شد(8) و در روز پنجم ژانویه «حضرت رئیس جمهور لیبریا و همسرشان با کمال احترام ایشان را پذیرفته» و در این ملاقات 35 دقیقه ای «حضرت توبمن رئیس جمهور لیبریا از خاطرات شیرینش از زیارت مقام اعلی [= قبر باب] در جبل کرمل [در اسرائیل] یاد کرده اند. »(9)

اندکی بعد به لطف ادعیه زاکیه حضرت بهاء الله، رئیس جمهور لیبریا یکباره دار فانی را وداع گفت و مرد. در شب یاد بود او به نوشته منابع بهائی: « با وجود آنکه بسیاری از کلیساها برای گرفتن برنامه در آن شب تلاش کرده و موفق نشده بودند، از جامعه بهائی خواسته شد در برنامه شرکت جویند. از این رو یکی از اعضای محفل ملی «مناجات بهائی» را در آن سالن خواند و از آنجا که متوفی «نسبت به امر مبارک( بهائیت)همواره مساعدت داشت»، جلسه تذکری برای او در مرکز بهائیان برگزار گردید و شرحی راجع به او «بیان شد که رئیس جمهور لیبریا... در سفر خود به اسرائیل موفق به زیارت اعتاب مقدسه بهائی شد و پس از زیارت، بی محابا اظهار داشت: « هر کس این عتبه را زیارت کند و وجود خدا را احساس ننماید انسان نیست. »(10)

جالب است که بهائیان تهیه کننده این گزارش نیز که به نظر می رسد هنوز در دل خود به حقانیت حسینعلی بهاء ایمان نیاورده اند از کلمه «بی محابا» برای اظهارات اخیر رئیس جمهور لیبریا استفاده کرده اند. (11)

تمام این برنامه از رادیو پایتخت لیبریا پخش گردید و جالب آنکه در برنامه ای که از طرف رادیو تلویزیون آن کشور به مناسبت مرگ رئیس جمهور تهیه شد فقط مناجاتهای بهائی خوانده شد. (12)

اما همه ی بحث پیرامون مطلوبیت این فرقه نزد دیکتاتورها به مسئله «عدم دخالت بهائیان در سیاست» و «اطاعت آنان از حکومتها» باز نمی گردد، بلکه این تشکیلات دقیقاً در سیاست دخالت می کند و به نفع حکومتهای دیکتاتور و رژیمهای کودتایی وارد عمل می شود، لذاست که این گونه مورد عنایت و لطف آنان نیز قرار می گیرد.

پی نوشتها :

1. دائره المعارف تاریخ عمومی جهان، ترجمه: محمود بهفروزی، نشر قطره، 966/3.

2. اطلاعات کلی درباره کشورهای آفریقایی، همان، ص 47.

3. همان صفحه، و دائره المعارف تاریخ عمومی جهان، همان، ص 966.

4. آهنگ بدیع، سال 1344، ش 420.

5. اخبار امری، سال 1349، ش 14، ص 420.

6. آهنگ بدیع، سال 1349، ش 11و 12، ص9.

7. همان، ص 289 و اخبار امری، سال 1349، ش14، ص 420.

8. آهنگ بدیع، سال 1349، ش 11و 12، ص 289.

9. اخبار امری، سال 1349، ش 14، ص 420.

10. همان، سال 1350، ش 11، صص 393- 392.

11. همان.

12. همان، ص 393.