پیامبرخوانده‌ی بهائی با اطلاق لقب "مشرک" به مخالفین خود، آن‌ها را همچون چوب خشک لایق آتش دانسته و از ارتباط پیروانش با ایشان نهی کرده است. اما به راستی اگر پیشوای بهائیت، مخالفین خود را مشرک و لایق آتش می‌دانست، پس انتساب آموزه‌ی وحدت عالم انسانی و برچیدن اختلافات عقیدتی به او، چه معنایی جز عوام‌فریبی دارد؟!

بهائیت در ایران : فرقه بهائیت همانطور  که از نامش پیداست، بعنوان یک فرقه مطرح است نه بعنوان یک دین یا مذهب. زیرا مطابق آنچه که اندیشمندان و نویسندگان مانند مارگارت تایر سینگر در تعریف از فرقه بیان داشته اند، فرقه به گروه یا سازمانی گفته می شود که أعضای آن مانند افراد هر حزبی، هدف بخصوصی را دنبال می کنند. هرچند این اهداف ممکن است در طول زمان تغییر کند. بنابراین فرقه به مجموعه انسانی گفته می شود که تحت لواء یک شخص، اندیشه یا کتاب، هدف مشترکی را دنبال می کنند.

بهائیت در ایران : در کتب رهبران بهائی راجع به علی محمد شیرازی مطالب ضد و نقیضی فراوانی به چشم می خورد. مثلاً میرزا حسینعلی نوری مؤسس و پیامبر فرقه بهائیت در مورد مدعی بابیت نظری دارد که فرزند خلفش عبدالبهاء برخلاف او نظر دیگری راجع به باب دارد