اشتباه باب در درک تاریخ و تعصب در توجیه این خطا توسط بها

کوتاه و خواندنی :

بهائیت در ایران : علي محمد شيرازي (باب) در يكي از آثار خود به نام «دلائل السبعه» كه پيروانش آن را اثر الهام خداوند مي­شمرند، دچار اشتباه آشكاري شده است. وي پنداشته است كه« داوود پيامبر » مدتي مديد پيش از موسي كليم الله مي­زيسته است در حاليكه داوود از پادشاهان و پيامبران بني­اسرائيل شمرده مي­شود و به تصريح قرآن مجيد و تورات، قوم يهود پس از موسي زندگي مي­كرده است. علي محمد در اين باره مي­نويسد:

«نظر كن در امت داود، پانصد سال در زبور تربيت شدند تا آنكه به كمال رسيدند. بعد كه موسي ظاهر شد، قليلي كه از اهل بصيرت و حكمت زبور بودند، ايمان آوردند، مابقي ماندند.» اين سخن برپيروان باب گران آمد اما در دوران حياتش از وي چيزي نپرسيدند. پس از مرگ باب، مكرر از بهاءا... سئوال مي­كردند كه مگر ممكن است داود پيش از موسي ظهور كرده باشد؟»

بهاءالله به جاي آنكه راه انصاف را بپويد و به خطاي باب اذعان كند، در دفاع از وي تعصب ورزيده و در كتاب اشراقات چنين نوشت:

«الي حين چند كره اهل باين سئوال كرده اند كه حضرت داود صاحب زيور بعد از حضرت كليم – عليه­ بهاءا... الابهي- بوده لكن نقطه اولي – روح ما سوي فداه-( باب) آن حضرت را قبل از موسي ذكر فرموده و اين فقره، مخالف كتب و ما عند الرسل است»

سپس بدين اشكال چنين پاسخ داده است:

«سزاوار عباد آن كه  مشرق امر اللهي( مقصود علي محمد باب است) را تصديق نمايد و درآنچه از او ظاهر شود چه كه به مقتضيات حكمت بالغ ، احدي جز حق آگاه نه.»

آيا بهاءا... نمي­دانست كه آن خطاي تاريخي قابل انكار نيست و با مقتضيات حكمت  بالغه تفاوت دارد؟ آري، او بدين امر واقف بود ولي ترك تعصب و تحري حقيقت را به فراموشي سپرده بود. اما عبدالبهاء چون اين غلط آشكار را در آثار  باب ديد ، او نيز در مقام توجيه برآمده و نوشت:

«در لوح حضرت اعلي، ذكر داودي است كه پي ازحضرت موسي بود، بعضي را گمان چنان است كه مقصود داودبن يسا است و حال آنكه حضرت داود يا بعد از حضرت موسي بود. لهذا مغلين و معرضين كه در كمين­اند اين بهانه را نمودند و بر سر منابر- استغفرالله ذكر جهل و ناداني كردند. اما حقيقت حال اين است كه دو داود است، يكي پيش از حضرت موسي، ديگري بعد از حضرت موسي.»

اين توضيح، خود تعصب و غفلت عبدالبهاء را مي­رساند زيرا درسخن باب و نيز در گفتار بهاء از داودي سخن گفته شده كه صاحب زبور بوده و در واقع همان داود بن يسا است كه مدت­ها بعد از موسي زندگي مي­كرد و از انبياي بني اسرائيل به شمار مي­آمد  نه داودي كه پانصد سال قبل از موسي مي­زيسته و داراي امتي بوده است اما هيچ نام ونشاني از اودر ميان نيست!

چنين داودي جز در تخيلات متعصبانه عبدالبهاء، آن هم در تنگناي جدل يافت نمي­شود . متأسفانه بهائيان نيز به پيروي از رؤساي خود،به راه توجيه و تأويل گراييده­اند و از شدت تعصب، تحري حقيقت را فراموش كرده­اند.