بهائیت در ایران :  فرقه‌ی ضاله‌ی بهائیت بر خلاف ادیان الهی که دارای پایگاه مردمی بودند؛ همواره چهره‌ای وابسته به دولت‌ها و ابرقدرت‌ها داشته است. رهبران این فرقه هم‌چون مار، با تغییر قدرت‌ها، بلافاصله پوست انداخته و چرخش صدوهشتاد درجه‌ای از خود نشان داده‌اند؛ شاید یکی از این چرخش‌های صد و هشتاد درجه‌ای و پوست‌اندازی رهبران این فرقه را بتوان در تغییر استراتژی ایشان از دولت عثمانی به استعمار انگلیس، ارزیابی نمود.

بهائیت در ایران :  میرزا حسینعلی بهاءالله که فرقه ضالّه بهایی خود را پیرو او میدانند، در سال 1233 هجری ( دوسال قبل از تولد علی محمّد باب) در تهران متولد شد،او در تحت کفالت پدرش میرزا عباس معروف به میرزا بزرگ نوری مازندرانی بزرگ شد، و نظر به این که میرزا بزرگ در دستگاه حاکم تهران سمت منشی گری داشت، او از لحاظ مادّی در رفاه کامل به سر می برد، روی این اساس، حسینعلی بهاء در خانواده ثروتمندی بزرگ شده است و طبیعی است، حتماً در همان اوان کودکی برای تحصیل به مدرسه گذارده می شود.

بهائیت در ایران : یکی از سخیف ترین اعتقادات بهائیت و بابیت اعتقاد به اله بودن باب و حسینعلی نوری است علی محمد باب ادعا کرده است که رفیع ترین مراتب حقیقت یعنی الوهیت در او حلول کرده آن هم حلولی مادی و جسمانی،این اعتقاد بهائیت با مبانی تمام ادیان آسمانی در تضاد می باشد زیرا الوهیت مختص حضرت حق، پروردگار است و در این مقام هیچ کس و هیچ چیز با او شریک نیست.

کوتاه خواندنی

بهائیت در ایران :  در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی تلویزیونی «نوین تی‌ وی» وابسته به فرقه‌ی بهائی، به موضوع دین و دین‌ستیزی پرداخته شد. کارشناس برنامه طبق معمول پس از یک مقدمه با بیان اینکه  جنگ‌های صلیبی هرگز درس عبرتی برای بشر نشده‌اند، مدعی شد که تاریخ بشر، با توقعی که از بشر متمدن امروز می‌رود، هیچ‌گاه سیاه‌تر از دوران امروز نبوده است.