کوتاه خواندنی

  بهائیت در ایران : علی محمد باب که بهائیان او را مبشر خود می‌خوانند، درباره درس خواندن می‌نویسد: «لا یجوز التدریس فی کتبه غیر البیان؛ جایز نیست کتابی غیر از بیان تدریس شود.

برابر بررسی از فضای مجازی ، رسانه های وابسته به فرقه بهائیت  به تازگی نویسندگان بهائی با تحقیر دانشجویان مسلمان و تعظیم دانشجویان بهائی، سعی دارند تعالیم بهائیت را عالی جلوه دهند، در حالی که اگر کسی به تاریخ و تعالیم این فرقه مراجعه کند، جز سیاهی و تباهی نمی‌بیند.

کوتاه و خواندنی

 بهائیت در ایران : بهائیان معتقدند یکی از مهم‌ترین دلایل اثبات پیامبری یک فرد، دلیل تقریر است و هیچ دلیلی برای اثبات پیامبری پیامبران، بالاتر از آن نیست.

سخن اول تقدیر در لغت به معنای : بيانيه ، گزارش ، تصميم اتخاذ كردن ، عزم ، اراده ، تصميم ‌ گيري ‌ نهايي ، پايان دادن ، خاتمه داد ، ختم كردن ، مقرر كردن ، تصويب كردن ، ثابت كردن ، تثبيت كردن ، تاكيد كردن ، تاييد كردن ، رقم زدن ( سرنوشت ) و ... ( المعانی )

بهائیت در ایران : جناب باب این را میدانست که یکی از ویژگی‌های پیامبران و حجج الهی، انتصاب و معرفی ایشان از جانب حجت قبل می‌باشد. اگر این انتصاب برای یک پیامبر اثبات شود، او نیاز به دلیل دیگری برای اثبات حقانیت خود ندارد. [1]

حسینعلی‌نوری، ملقب به بهاءالله، که حدوداً 160 سال پیش ادعای پیامبری کرده و خود را موعود علی‌ محمد شیرازی (باب) خوانده است: « در سن 46 سالگی در باغ نجیبیّه بغداد، خود را موعود بیان (من یظهره الله) و موعود همه‌ی کتاب‌های آسمانی و ظهور کلی الهی خوانده و به پیروان حضرت نقطه بیان، اظهار و اعلان فرمود».[2] حال با توجه به ادعای حسینعلی نوری، لازم است به بررسی دو اشکال اساسی که در ادعای ایشان وجود دارد، بپردازیم.
اشکال اول: حسینعلی نوری، خود را موعود علی محمد باب  خوانده که اعتقادات او باطل و ریشه در یک عملیات پنهان سرویس اطلاعاتی بر علیه دولت وقت ایران دارد . در این مورد بسیار بحث و مطالب متعددی در همین پایگاه و سایر سایتهای مرتبط با فرق ضاله زده شده است پس  ادعاهای او نظیر بابیت، امامت، پیامبری و خدایی، واضح البطلان است.[3] حسینعلی نوری خود را مدعی جانشینی و موعود کسی می‌داند که خود آن شخص، چندین ‌بار از ادعاهای باطلش توبه کرده و طلب عفو نموده است.[4] بنابراین حسینعلی نوری خود را موعود کسی می‌داند که به اعتراف خودش، هیچ‌گونه مشروعیتی ندارد.
اشکال دوم: حال  بر فرض محال که علی ‌محمد باب  شیرازی  و توهمات او را  بپذیریم، نمی‌توان ادعای حسینعلی نوری را (مبنی بر موعود علی‌محمد شیرازی بودن) پذیرفت؛ چرا که علی‌محمد شیرازی (باب)، ظهور موعود خود را بین 1511 تا 2001 سال پس از ظهور خود و تألیف کتاب بیان پیش‌بینی کرده و به آن وعده داده است.[5] بعلاوه آن که علی ‌محمد شیرازی، حکم به طهارت «منی» کرد تا موعودش که قرار است حداکثر تا 2001 سال پس از خودش به وجود بیاید، از پاکی پدید آید.[6] با این حال علی ‌محمد شیرازی، مریدان خود را در این مدت بلا تکلیف نگذاشت و سرپرستی ایشان را به میرزا یحیی صبح‌ازل واگذار کرد.[7]
در نتیجه، حتی در ادبیات باطل بابی هم نمی‌توان جایگاهی برای مقام «من یظهره اللهی» حسینعلی بهاء یافت، چرا که او پیش از حکم به طهارت «منی» توسط باب، به دنیا آمده و بسیار زودتر از آن چه علی ‌محمد شیرازی پیش‌بینی کرده بود (یعنی تنها 13 سال پس از مرگ باب)، ادعای من یظهره اللهی خود را علنی کرده است. بنابراین حتی آن دسته افرادی که معتقد به الهی بودن تعالیم علی‌ محمد شیرازی هستند (تمامی بهائیان)، نمی‌توانند و نباید ادعای پیامبری حسینعلی نوری (بهاءالله) را بپذیرند؛ زیرا ادعای حسینعلی نوری با هیچ‌یک از ملاک‌هایی که علی‌محمد شیرازی برای موعود پس از خود بیان کرده بود، مطابقت ندارد.

پی‌نوشت:

[1]. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، تهران: دارالکتب الاسلامیه، چ 2، 1395 ق، ج 1، ص 222.
[2]. علاءالدین جورابچی، بهاءالله موعود کتاب‌های آسمانی، نسخه الکترونیکی، ص 167.
[3]. سیدحسین‌علی موسوی‌زاده، منادیان تاریکی (افشای باورهای بهائیت)، تهران: شرکت چاپ و نشر بین‌الملل، 1392 ش، صص 43-42.
[4]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: کذب مدعیان استقامت علی‌محمد شیرازی
[5]. علی‌محمد شیرازی، بیان فارسی، نسخه‌ی سایت بیانیک، ص 61.
[6]. همان، ص 126.
[7]. ادوارد برون، مقدمه‌ی نقطة الکاف، نسخه‌ی دیجیتال، ص 23.

 بهائیت در ایران :  از جمله مسائلی که عقلای عالم در ادیان الهی از جنله اسلام  بر آن تأکید دارند، مسئله‌ی لزوم عصمت (یعنی دوری از هرگونه آلودگی و ناپاکی) انبیاء و حجت‌های الهی است. امام رضا (علیه‌السلام) در فلسفه‌ی این موضوع می‌فرماید: «خداوند هرگز به اطاعت از کسی که می‌داند مردم را گمراه می‌کند، فرمان نمی‌دهد و کسی را که می‌داند به او کفر می‌ورزد و از عبادتش سرباز می‌زند و از شیاطین اطاعت می‌کند، به مقام رسالت برنمی‌گزیند».[1]

علاوه بر تأکید اسلام بر عصمت  انبیاء و حجت‌های الهی، سرکردگان فرقه‌ی بهائیت نیز بر این باورند که حجت‌های الهی، دارای مقام عصمت هستند. حسینعلی‌بهاء رهبر این فرقه، مقام عصمت را تنها مخصوص پیامبران می‌داند و از آن به عصمت کبری تعبیر می‌کند.[2] عباس‌افندی فرزند پیامبر خودخوانده‌ی بهائیان نیز، هرچند که ادعای پیامبری نداشته، اما در بحث عصمت حجت‌های الهی، تعریف جدیدی ارائه می‌دهد. او عصمت را به دو قسم ذاتی که مخصوص پیامبران و موهبتی که مخصوص جانشینان آنان است، تقسیم می‌کند تا از این طریق عصمتی را برای خود و فرزندانش بتراشد.[3]
پس تا اینجا ثابت شد که مسئله‌ی عصمت، امری مهم در خصوص انبیاست که بهائیان هم آن را قبول دارند. حال به این موضوع می‌پردازیم آیا حسینعلی نوری که ادعای پیامبری بر فرقه‌ی بهائیت داشته، از مقام عصمت برخوردار بوده است!؟ با بررسی زندگی و آثار به جا مانده از حسینعلی نوری، در موارد متعدد شاهد نقض این مقام توسط حسینعلی نوری هستیم که برای مثال به ذکر چند نمونه در این‌جا اکتفا می‌کنیم.
اول: شاید بزرگ‌ترین گناه جناب حسینعلی نوری، قائل شدن به مقام ربوبیت برای خود و شِرک بوده است. وی در موارد متعدد نه تنها خود را خدا خوانده است، بلکه خود را خدا آفرین نیز معرفی کرده، ادعایی که شاید تعجب فرعونیان را هم به دنبال داشته است: «کُلُّ الاُلُوهِ مِن رَشحِ أمرِی تَأَلَّهَت و کُلُّ الرُّبُوبِ مِن طَفحِ حُکمِی تَرَبَّت [4]؛ همه‌ی معبودها از تراوش امر من معبود شده‌اند و تمام پروردگاران، از سرریز حکم من به مقام ربوبیت رسیده‌اند».
دوم: وقتی پیامبری از جانب خداوند، تعالیمی را برای بشر می‌آورد لازمه‌اش این است که خود، اولین عامل به آن‌ها باشد، اما این مسأله در مورد حسینعلی نوری صدق نمی‌کند. او در عین حال که بشریت را به وحدت عالم انسانی تشویق می‌کرد [5]؛ مخالفین خود را بهائم (حیوان چهار پا) خطاب کرده [6] و آن‌ها را متهم به زنا زادگی و آلودگی نسب می‌نمود.[7]
سوم: حسینعلی، احکام اسلامی را منسوخ شده و عبث معرفی می‌کرد و برای نماز مسلمانان جایگزینی آورده بود، اما در عین حال، به احکام و نماز خود، عمل نمی‌کرد و به همین خاطر، یکی از نمازهای ساختگی‌اش، مفقود گشت.[8] جالب است که او نه تنها به احکام و تعالیم خود پایبند نبود، بلکه در نمازهای جماعت مسلمین نیز شرکت می‌کرده[9] که نشان از اعتراف وی به باطل بودن مسلکش دارد.
بنابراین، با توجه به همین چند نمونه؛ نه تنها بنا بر دیدگاه و منطق اسلامی، حسینعلی‌نوری (معروف به بهاءالله) نمی‌تواند پیامبری الهی باشد [10]؛ بلکه ادعای پیامبری او، با منطق و تعالیم بهائیت نیز سازگاری ندارد.

پی‌نوشت:

[1]. ابن بابویه شیخ صدوق، خصال 2، قم: جامعه مدرسین، چ 1، 1362 ش، ص 608.
[2]. حسینعلی نوری، اشراقات و چند لوح دیگر، بی‌جا: 2005 م، ص 58.
[3]. عباس افندی، مفاوضات، ص 130-129.
[4]. عباس افندی، مکاتیب، کردستان العلمیه: 1330 ق، ج 2، ص 255-254.
[5]. عباس افندی، مکاتیب، ج 3، ص 160.
[6]. حسینعلی نوری، بدیع، بی‌جا: 1286 ق، ص 213.
[7]. عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه ملی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 4، ص 355.
[8]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: سرنوشت عبادت مفقود ‌شده‌ی بهائیان
[9]. شوقی افندی، قرن بدیع، انتاریو کانادا: مؤسسه معارف بهائی به لسان فارسی، چاپ دوم با تجدید نظر، 1992 م، نسخه‌ی دیجیتال، ص 280.
[10]. «... قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمينَ [بقره/124]؛ ... خداوند فرمود: «پیمان من، به ستمکاران نمی‌رسد».