دغل بازي تشكيلات بهائيت از زبان متبريان

نوشته شده توسط سيد كاظم موسوي

باز نشر از بهائیت در ایران :

0000

اغلب ما در جامعه كم و بيش با افرادي كه مظلوم نمايي مي­كنند روبرو شده­ايم، اين دسته از افراد به هر طريق ممكن سعي در جلب توجه ديگران به خصوصي نزديكان خويش دارند حتي به قيمت نگران كردن و عذاب دادن اطرافيان. اين منفعت طلبي و جلب نظر حاكي از وجود نوعي بيماري رواني به نام هيستري يا هيستريك [1]است كه اين گروه از افراد به آن مبتلا شده­اند.

اختلالات هيستري يك بيماري نورتيك [2]است كه در آن علائم بيماري به خاطر برخي منافع فرضي يا حقيقي بدون نشانه قطعي از بيماري فيزيكي  به وجود مي­آيد . اين گروه از بيماران با دروغ بافي سعي در برانگيختن احساسات ديگران نسبت به خود دارند . اين اختلال رواني زماني تشديد مي­شود كه فرد در موقعيت استرس زايي كه عموما براي فرار از عواقب كارهايي كه در گذشته مرتكب شده، قرار گرفته باشد. گاهي اوقات اين اختلال مي­تواند براي همراهان بيمار خطرناك نيز باشد.

نوع ديگري از اين اختلال­ها عبارت است از اختلال شخصيتي در اين اختلال بيمار هويت قبلي خود را فراموش مي­كند و خود را با شخصيت جديدي منطق مي­سازد.[3]

در عالم سياست برخي از رندان سياسي گاها از اين حربه براي فرار روبه جلو بهره مي­گيرند تا به اين وسيله بتوانند افكار عمومي جامعه جهاني را به خود معطوف داشته و از اين واقعيت  منحرف سازند نمونه بارز اين دغل بازي را مي­توان در رفتار و گفتار سران رژيم غاصب صهيونيستي به خوبي مشاهده كرد.

گروه ديگر كه شباهت رفتاري بسياري با صهيونيست­ها دارند، تشكيلات بهائيت است كه طي 34 سالي كه از پيروزي انقلاب مي­گذرد با استفاده از استراتژي مظلوم نمايي به سبك صهيونيست­ها به ويژه قبل از غصب سرزمين فلسطين، در صدد جلب توجه افكار عمومي جامعه جهاني است.

اين تاكتيك تشكيلات بهائيت در محيط وب و يا تبليغ برخي افراد بهائي كه با هدف شكار اعضاي جديد به ويژه جوانان در محيط­هاي مختلفي چون دانشگاه ها صورت مي­پذيرد به خوبي قابل مشاهده است. اين فرقه در اغلب نوشته­ها و گفته­هايش همواره با اغراق از سختي­ها و مصيبت­هاي وارد شده به اين فرقه سخن مي­گويد در حاليكه سران اين تشكيلات و حاميان آنها به روشني مي­دانند اين توهمي بيش نيست.

با توجه به اينكه اين تاكتيك نخ نما آنقدر تكراري شده است كه ديگر براي مخاطب هيچ مقبوليتي ندارد، بايد ديد چرا آنها دست از اين عمل زشت خود برنمي­دارند؟ حاميان اين تشكيلات ،ملت ايران را به عنوان سدي نفوذ ناپذير در برابر تحقق اهداف ضد انساني  خود مي­دانند و در اين راه هر چه تلاش مي­كنند كمتر نتيجه مي­گيرند لذا به اين فرقه ضد انساني و ضدملي دستورداده­اند براي تخريب  وجهه اسلام و انقلاب اسلامي و همچنين تحت فشار قرار دادن نظام مقدس جمهوري اسلامي با تمسك جستن به حربه­هاي  دروغين ، توجه سازمان­هاي به اصطلاح حقوق بشري را به خود معطوف داشته تا بدينوسيله ابزاري براي سركوبي ملت مسلمانان ايران بيابند.

همانطور كه در بالا اشاره شد به نظر مي­رسد كه سركردگان اين فرقه دچار فلج  مغزي خودخواسته شده و در اين رهگذر  صلاح را براين ديده­اند كه هويت گذشته خويش را فراموش كنند گذشته­اي كه همانا دشمني با ملت ايران به عنوان  ستون پنجم  قدرت­هاي سلطه براي به يغما بردن ثروت زير سطحي ورو سطحي كشوربود. ايجاد فضاي رعب و وحشت به ويژه در دوران پهلوي دوم، ترور ناجوانمردانه زن ومرد و كودك ايراني، شكنجه مبارزان مسلمان در زندان­هاي مخوف ساواك و... نمونه­هاي ديگري از اين هويت فراموش شده است و حالا قصد دارند خود را در قالب شخصيت جديدي منطبق سازند.

ناگفته نماند كه براي اولين بار نيست كه اين سبك فضاسازي عليه ملت ايران از سوي اين فرقه صورت مي­گيرد. تشكيلات بهائيت در گذشته و در مقاطع حساس تاريخي پس از ضرباتي كه بر پيكر ملت ايران وارد ساخت به كرات از اين حربه براي ارائه يك چهره مظلوم از خود بهره گرفته و تا حدي نيز در اين ترفند خويش موفق بوده است. تشكيلات بهائيت توانست با حمايت قدرت­هاي سلطه كه از ناكامي­هاي خويش در مقابله با ملت ايران سرخورده شده بودند،قطعنامه­هايي عليه اين ملت  به تصويب برساند.

براي پي بردن به چهره واقعي اين گروهك سياسي بهترين منبع،رجوع به نوشته­ها و خاطرات برخي  متبريان از بهائيت است كه ماهنامه شفافيت برخي از اين مطالب را جهت اطلاع و آگاهي مخاطبان جمع­آوري و منتشر كرده است.

در اين نوشتار به صحبت­ها و دردل هاي برخي از متبرياني پرداخته مي­شود كه در همان سال­هاي اوليه شكل­گيري اين فرقه، پي به ماهيت  آن برده و از آن خارج شدند. از جمله اين افراد، فضل­الله صبحي  مهتدي است كه در خانواده­اي بهائي متولد شد و ساليان درازي را  در اين فرقه گذراند. او پس از پي بردن به بطلان اين فرقه سياسي و دست ساز استعمار به اسلام گرويد.

صبحي پس از خاتمه جنگ جهاني اول ، به قصد ديدار عبدالبهاء به حيفا سفر كرد و درآنجا مقرب درگاه شد و سال­ها كاتب ميرزا عباس-عبدالبهاء شد. وي پس از سال­ها حضور در كنار عبدالبهاء بنا به دلايلي همچون تبعيض و تحقير ايرانيان، تظاهر و رياكاري عبدالبها(از جمله  رفتن به مسجد، پوشيدن لباس  روحانيون مسلمان، گذاشتن ريش كه اتفاقا بسيار كاربردي نيز بود)تصميم گرفت از اين گروهك سياسي تبري جسته و به آغوش اسلام بازگردد.

صبحي بنابر آنچه در خاطرات خويش آورده، در آغاز بنا نداشت كه اسرار فرقه را هويدا سازد اما از آنجا كه بعد از اسلام آوردن از آزار و اذيت­هاي اين قوم فاسق در امان نبود تصميم به انتشار دلايل تبري  خود از بهائيت و بازگشت به اسلام  گرفت. وي در كتاب« پيام پدر» به صراحت مي­نويسد:« ...از گزند بهائي ها درزنهار نيستم، هر جا پا مي­نهادم و آنها درمي­يافتند، مي­رفتند و بدگويي مي­كردند و دروغ­ها  مي­گفتند ، به ناچار كتاب صبحي را چاپ و پخش كردم تا مردم مرا بشناسند و نگهباني­ام كنند. در سال 1321  كارمند فرهنگ شدم، چون بهائيان اين سرگرمي مرا در فرهنگ ديدند، باز به جنب وجوش افتادند ولي كتاب صبحي به فريادم رسيد.» [4]

صبحي در خاطراتش تاكيد دارد كه بهائيان و سركردگانشان هيچ رغبتي به ايران و ايراني ندارند و در اين راستا شواهد غير قابل انكاري را ارائه مي­كند. وي به برخوردهاي تحقير آميز عبدالبهاء در برابر بهائيان ايراني نسبت به بهائيان غربي اشاره دارد. اودر كتاب  پيام پدر چنين آورده است :« درباره ايراني­ها سخنان ناشايست مي­گفتند كه اينها مردمي بودند مانند جانوران درنده، خونريز و بدستيز، دور از آموزش  و پرورش ، در هوس­هاي  ناهنجار فرو رفته،  زشت كار و بدكردار. اين دين، آنها را به راه راست راهبر شد و به آنها دانش نشان داد تا از  خوي جانوري دست كشيدند و اندك اندك به راه مردمي آمدند ... و چنان درگفتن اين سخنان تردست بودند كه هر كس از مردم بيگانه كه با سخنان آنها آشنا شده بود، ايراني­ها را پست­ترين مردم جهان مي­دانستند.» [5]

شوقي افندي ،جانشين عبدالبهاء هم ايرانيان را مورد اهانت قرار مي­داد و درباره آنها مي­گفت :« افراد ملت  ايران كه به قساوتي محيرالعقول و شقاوتي مبين به تنفيذ احكام ولادت امور و رؤساي شرع اقدام نمودند  وظلم و اعتسافي مرتكب گشتند كه به شهادت قلم ميثاق در هيچ تاريخي از قرون اولي و وسطي از ستمكارترين اشقيا حتي برابره افريقا شنيده نشد به جزاي اعمالشان رسيدند و در سنين متواليه آسايش و بركت از آن ملت متعصب جاهل ستمكار بالمره مقطوع گشت و آفات  گوناگون از قحطي و وبا و بليات آخر، وضيع و شريف احاطه نمود يد منقتم قهار چندين هزار را به باد فنا داد.»[6]

سركردگان اين تشكيلات سياسي، علاوه بر تبعيض و تحقير ايرانيان، پليدي­ها ،جنايات و كردارهاي ناپسند اعضاي تشكيلات خود را ناديده مي­گرفتند. صبحي دراين باره مي­گويد:« تنها ازعيوب  ايشان چشم مي­پوشيدند حتي از بدگويي نسبت به آنها هم ممانعت مي­كردند . اينگونه رفتار را در مورد منتسبين و بستگان عبدالبهاء مي­توان ديد.» [7]

يا در جاي ديگري از خاطراتش مي­آورد: هر تبهكاري و آشوبي كه از آنها[ بهائيان] سرمي­زند و چون كسي از آنها بيزاري جست، ناله  ستمديدگي بلند مي­كنند و داد و فرياد به راه مي­اندازند كه اي مردم جهان ما در ايران آزادي نداريم. ما مي­خواهيم دشمني و بدخواهي را از بيخ و بن براندازيم. ما مي­گوييم مردم خاور و باختر از هر نژاد و كيش بايد برابر و برادر باشند. ما مردم جهان را به اين چيزها مي­خوانيم ولي ايرانيان نمي­خواهند كه ما اين روش را داشته باشيم و مي­خواهند رستگاران را بهم بزنند.[8]

صبحي در جاي جاي خاطراتش به بهره­گيري سركردگان اين فرقه استعماري از حربه دروغگويي و مظلوم نمايي اشاره كرده است: اينها  با دست­هاي  نهائي آشوب به پا مي­كنند و كارهاي زشت مي­نمايند و  مردم ساده را برمي­انگيزند تا شورشي به راه بيندازند آنگاه به بيگانگان بگويند ببينيد اين مسلمانان به ما چه مي­كنند  . ما در اين كشور از دست اينها روز خوش و آسايش نداريم. اين سروران جهان به داد ما برسيد و به فرمانروايان ما بگوييد مگر ما نبايد آزادانه زندگي كنيم؟[9]

اينگونه  اقدامات حاكي از سرسپردگي اين گروهك به بيگانگان و كانون­هاي قدرت است . اوج اين وابستگي در ديدار ژنرال آلنبي، افسر ارشد انگليسي است كه عكا را با هدف تأمين امنيت عبدالبهاء اشغال كرد وعبدالبهاء به پاس  اين خدمات در لوحي كه در اكتبر سال 1918 به عنوان سيد نصرالله باقراف به ايران فرستاد نسبت به دولت انگليس اظهار خشنودي كرد و در جاي ديگر، براي سلامتي ژرژ پنجم و بقاي دولت انگليس دعا كرد. ارباب نيز براي به دست آوردن دل رعيت خويش نشان شواليه و لقب سِر را به عبدالبهاء عطا كرد.

بعد از مرگ عبدالبهاء رهبري بهائيان به شوقي، نوه دختري وي تفويض شد . ميرزا حسن نيكو، مشهورترين مبلغ بهائيت نيز همچون ديگر مبلغان بهائي، انحراف در رفتار سركرده و تفاوت حرف تا عمل را در اين فرقه دست ساز به عينه مشاهده كرد  از اين رو از بهائيت اعلام انزجار كرده و تبري جست و به آغوش اسلام پناه آورد.

مرحوم نيكو در خاطرات خود مي­گويد: زماني كه در بمبئي بودم، اطلاع يافتم كه شخصي ادعاي خدايي كرده و دو نفر بهائي هم مريد اوشده­اند. زماني كه به شيوه جذب او پي بردم به ياد نحوه تبليغ ميرزا حسينعلي نوري افتادم زيرا وي كه به افراد مستعد مي­رسيد و درمي­يافت كه مي­تواند وي را استثمار نمايد به او دستور مي­داد كه هر چه گفتم بشنو و مطيع اراده­ام باش . چون با اين شيوه مي­توانست برمريدان خويش استيلا يابد زيرا آنها نبايد تدبر و بصيرت داشته باشند تا هر ادعايي را درباره مراد خود بدون دليل تصديق كنند. [10]

حاج ميرزا حسن نيكو دليل خروج خود از فرقه بهائيت را اينگونه بيان مي­كند: اين فرقه به مصداقِ آيه قرآن مجيد« وَمَثَلُ كَلِمه خَبيثَه كَشَجَرَه خَبيثَه اجتُثًت مِن فَوقِ الارضِ ما لَهَا  من قَرار» [11] روبه زوال و اضمحلال است زيرا هر كس گرفتار دام و فريب آنان گردد موقتي بوده بيش از يكي دو سال به طول نمي­انجاميد كه به سستي دلايل و شنايع اعمال آنها واقف گرديده ، برمي­گردد. [12]

نيكو در ادامه مي­گويد:« چند سالي در بين آنها بودم و از محارم اسرار عبدالبهاء شدم آنگاه پنداشتم كه اين جريان ، دين حقه نيست بلكه دام وحقه است، جز سراب ودروغ چيز ديگري نيست. [13]

حاج حسن نيكو درباره عملكرد سركردگان و به تبع آنان پيروان اين فرقه ضاله چنين مي­گويد: دو نفر بهائي بر سرخدعه و نيرنگ ميرزا عباس، سركرده بهائي­ها آن هم به جهت حضور وي در صف نماز جماعت مسلمانان در حيفا به بحث نشسته بودند. از من درباره اين موضوع پرسش كردند، مگر مي­شود سركار آقا[ ميرزا عباس] برخلاف عقيده وگفته خود، عامل شود و مبادي و اصول خود را ترك نمايد!؟

ايشان مي­گويند شريعت اسلام منسوخ شده ،پس چگونه مي­روند نماز نسخ شده را بجا مي­آورند؟ من در جواب به ايشان گفتم پدرش نيز در ماه رمضان از ترس روزه مي­گرفت!

مرحوم محيط طباطبايي در مجله گوهر گزارشي از حضور هاشم الأتاسي ، رئيس جمهور وقت سوريه در فروردين  1334 در مرقد مطهر حضرت زينت(س) ارائه مي­كند كه مؤيد مطالب فوق است. وي نقل مي­كند : حضرت رئيس جمهور الأتاسي براي بازديد از صنايع دستي مرحوم صنيع خانم شيرازي  بر روي چوب صندوقي كه براي مقبره حضرت زينت ساخته بود به محل مقبره دعوت شد. پس از  حضور و زيارت مقام و مشاهده صندوق خاتم، بنا به درخواست متولي به تالار پذيرايي مقام آمد. هيئت اعزامي ايران به رياست تيمسار سرتيپ ضرغامي به اتفاق  سفير و اعضاي سفارت كبراي ايران و گروهي از زائران ايراني حاضر درآن مقام، آن مرحوم را به گرمي استقبال   كردند. رئيس جمهور ضمن تحسين آثار ممتاز هنري ايران سخن از خط زيباي فارسي نستعليق پيش آورد. ميرزا حسن زرين خط  نسخه  حافظ چاپي خط خود را به ايشان تقديم كرد ورئيس جمهور را به ياد ميرزاي مشكين قلم، خطاط  اصفهاني انداخت كه در جواني  پيش او مشق خط كرده بود. از وصف مشكين قلم به ذكر ميرزا عباس(عبدالبهاء)  پرداخت و از حسن اعتقاد او در ديانت اسلامي و حضور منظم اودر نماز جمعه و برگزاري مراسمي ديني و مراقبت وي در كار روزه­داري لختي ياد كرد. [14]

اين شيوه عملكرد نشان دهنده وحشت سران اين فرقه از آگاهي جامعه از نيت ناپاك آنها و بسط اين خيمه شب بازي است.

ميرزا حسينعلي در خاك فلسطين و عراق  غير از اسلام و ايمان و روزه گرفتن و اقامه نماز جماعت دعوتي نكرد. ميرزا نه تنها هيچگاه دعوت از فرد وگروهي از مردم فلسطين براي گرويدن به بهائيت نداشت  بلكه به هيچ يك از مبلغان بهائي نيز حق تبليغ در خاك عثماني را نداند. زماني كه پرسيده مي­شد چرا در اين سرزمين  تبليغ نمي­كنيد؟ مي­گفتند جمال مبارك [ ميرزا  حسينعلي] تبليغ در اين سرزمين  را حرام فرموده است.[15]

در صورتي كه چنين نبود تبليغ نكردن ميرزا فقط به واسطه سياست محافظه­كاري بود كه وي براي عدم آگاهي جامعه مسلمان فلسطين و منطقه از مأموريت خويش اتخاذ كرده بود.

براي اثبات اين مدعا متن لوحي كه ميرزا عباس به شيخ فرج الله  مستقر درقاهره ارسال كرده، آورده مي­شود.

مصر، حضرت شيخ فرج الله ملاحظه فرمايند

هو الله اين شيخ محترم در السن[ زبان­ها]و افواه[ دهان­ها] ناس، مفترياتي[ افتراهايي] چند انتشار  يافته كه ضرر به امر دارد؛ لهذا بايد من ملاقات با بعض فرس[ ايرانيان] مهمه نمايم واين افكار را زائل نمايم  و تا به حال هركس ملاقات نمود، منقلب گرديد. اگر نفسي از احباء  زبان به تبليغ  گشايد و به نفسي  حرفي ولو به مدافعه[ به دفاع] بزند، مردم به كلي فرار نمايند و نزديك نيابند. لهذا جمال مبارك، تبليغ را در اين ديار حرام فرموده­اند.  مقصود اين است كه احباء بايد ايامي چند  به كلي سكوت نمايند واگر كسي سؤال نمايد، به كلي اظهار بي­خبري كنند كه همهمه دمدمه قدري ساكن  شود و من بتوانم كه به مصر آيم و با بعضي از نفوس مهمه ملاقات كنم . زيرا حال، حكمت اقتضا چنين مي­نمايد. لهذا جميع احبا را به كلي از تكلم از اين امر- البته حال- منع فرماييد و عليكم التحيه و الفضل و الاحسان من الرب المنان.ع ع [16]

شخص ديگري  كه در سبيل حقيقت گام برداشت و از فرقه بهائيت جدا شد و مجددا به اسلام پناه آورد ،مرحوم صالح اقتصاد مراغه­اي است. وي در كتاب ايقاظ درباره چگونگي  ورود خود به اين فرقه وعلت برگشتن از آن چنين مي­گويد : به عنوان تحقيق به ميان جماعت بهائي رفته و در پي تفحص  و تجسس برآمده، كه متهم به بهائي گري شدم. به لحاظ شايعات  پيرامون خود رسما به عضويت  بهائيت درآمده و در اندك زمان ممكن در زمره مقربين شوقي درآمدم.

مرحوم صالح مراغه­اي  با نزديك شدن به رأس هرم فرقه آنچه را كه نبايد مي­ديد، ديد. اينچنين بود كه به ماهيت و رذالت­هاي اخلاقي  مريدان ميرا حسينعلي خصوصا مبلغان، پي برد و پشيماني وجودش را پر كرد اما به واسطه ترس از عاقبت اقرار به حقيقت نمي­توانست رسما توبه كند. زماني كه آوازه توبه آيتي به گوشش رسيد و كشف الحيل وي را مطالعه كرد تصميم به انتشار توبه و جدا شدنش از فرقه بهائيت مي­گيرد؛فرقه­اي كه در حال تبديل شدن به يك تشكيلات بود.

با انتشار خبر جدا شدن او، شوكي بر پيكر سركرده بهائيت و تشكيلات وي وارد آمد و اسدالله بدره­اي مراغه­اي  ، يكي از مبلغان بهائي و پدر همسرش از سوي تشكيلات وادار مي­شوند نامه­اي به صالح بنويسد تا شايد بتوانندوي را به بهائيت برگرداند. صالح مراغه­اي نيز در جواب آنها به شرح علت پشيماني و جدايي از تشكيلات بهائيت مي­پردازد. بنده عبث،به قول «آواره» اعتنا نكرده و ازبهائيت اعراض نكرده­ام بلكه از روي بصيرت و خبرت[ با آگاهي كامل] مدتي در اين مسائل تعميق نموده، بالاخره از روي كار برداشته­ام.[17]

مرحوم صالح  مراغه­اي همچنين به اين مهم اشاره دارد كه حقيقت اين تشكيلات با بهره­گيري از پروپاگاندا درصددند تا اذهان جامعه را براين باور استوار سازند كه بهائيت بر اساس علم و عقل سامان داده شده است در حالي كه اين حقيقت غير قابل انكار است كه بهائيت  نه با علم سازش دارد و نه با عقل كاري دارد.

اين بي­تدبيري كه از سوي سازندگان اين باور  و اعتقاد صورت گرفته بود نشان از نفوذ عقايد مسيحيت درباورهاي مذهبي آنان دارد زيرا باور الوهيت در فرقه بهائيت [18] همچون باور تثليث  در مسيحيت است و جزء لاينفك  همديگر هستند . براي اثبات بت پرستي اين حضرات و اينكه ميرزا حسينعلي خداي خود خوانده است  كافيست  كه به كتب اين تشكيلات  نگاهي بيندازيم. ميرزا حسينعلي(بهاءا...) در كتاب بديع  ص154 مي­نويسد: انه يقول حينئذ انني انا الله لا اله الا أنا كمال قال النقطه (سيد باب) من قبل و بعينه يقول من ياتي من بعد.

و در ادامه در ص 341 آورده است : كه از نفس ظهور محتجب نماني چه كه مقصود بالذات او بوده و خواهد بود ،اوست آيه ليس كمثله شيء و اوست آيه لم يلد و لم يولد بل مظاهر لم يلد و لم يولد خلق عنده ان انتم توقنون، از اين جهت  است كه نقطه مشيت  اوليه روح ما سواه فداه در مقام ذكر حروفات و مرايا و نور و امثالها   من اعلي مراتب الاسماء الصفات  الي ان ينتهي  الي ادني رتبه الاشياء مي­فرمايند  :اينها از خود تحقيقي نداشته چون به شمس حقيقي مقابل شده­اند اشراق تجليات لانهايه برآنها شده اين مقام ديده نمي­شود در آن مظاهر الا الله ... الخ... همچنين  ميرزا عباس پدرش را اينگونه معرفي كرده : اوست ذات فرد لم يلد و لم يولد و مثل و كفوي  براي او نيست و مراتب موجودات كه اسماء و صفات تكويني  هستند همه از او استفاضه نموده و از آن ذات مبارك خبر مي­دهند و به موجب اين عبارت مقام الوهيت مخصوص تنها ايشان بوده و ديگران همه مرايا هستند.

ادعاي ديگر بهائيت پرداختن به بحث وحدت عالم انساني است . بهائيت قائل به اين است كه بشر تا قبل از ادعاي الوهيت ميرزا علي محمد شيرازي و ميرزا حسينعلي نوري هيچگونه وحدتي نداشته و ايشان  آن رابه جوامع بشريت هديه كرده­اند. در حالي كه شيخ مصلح الدين سعدي در قرن هفتم هجري، شعري را در اين راستا سروده كه حاكي از آن است كه تفكر و عملياتي ساختن وحدت بين جوامع در گذشته نيز مطرح بوده و بحث جديدي نيست.

بني آدم اعضاي يكديگرند                  كه درآفرينش زيك گوهرند

چو عضوي به درد آورد روزگار                            دگر عضوها را نماند قرار

توكز محنت ديگران بي­غمي                               نشايد كه نامت نهند آدمي

ضمن اينكه در بين اصول دوازده­گانه بهائيت به اصولي برمي­خوريم كه با وحدت و وفاق ملي جوامع در تعارض است مانند: اصل ترك تعصبات كه شامل ترك تعصب وطني و تعصب مذهبي وتعصب جنسي و تعصب سياسي است.

دراين رابطه مي­توان به بخشي از سخنان ميرزا عباس كه در امريكا ايراد كرده اشاره كرد: مثلا چه فرق است ميان سياهان افريك و سياهان امريك اينها خلقُ اللهُ البَقَر عَلَي صُوره البَشرند. [19]

و يا اهالي ممكلتي نظير افريقا جميع مانند وحوش ضاريه و حيوانات بريّه بي­عقل و دانش­اند و كل متوحش، يك نفس دانا و متمدن در ما بين آنان موجود نه( عبدالبهاء ، مكاتيب، مصر، مطبعه كردستان العلميه،[20] اين است ديدگاه سران فرقه­اي كه آن را بهترين و برترين دانسته و خود رابالاتر  از ديگران مي­پندارند. عبدالبهاء  كه ديدگاهي  اينچنين  نسبت به سياهپوستان داشته چگونه مي­تواند خود را انسان خطاب كند؟ حال بايد ديد كه اگر تنها همين دو جمله در متون تبليغي  اين فرقه درج گردد  آنگاه مي­توانند در افريقا به تبليغ فرقه­اي بپردازند از نظر رهبرانش ،مردم اين قاره حيواناتي بي­عقل و متوحش بيش نيستند؟